Blauwzine

1. Documentaire maken over hoe ik een jaar lang fulltime probeer topdarter te worden. Als een 16-jarige kebab etende gast het kan, dan kan ik het ook. Het lichaam heb je er al voor, zei m’n vriendin treffend.

2. Van Werkspot de meest belachelijk onderbetaalde klussen aan te nemen en dan proberen niet door de mand te vallen met prutswerk. Hier een documantaire van maken.

3. Undercover bij een journalistieke redactie gaan die mensen undercover als post- flits of thuisbezorger laat werken om hier juicy artikelen over te schrijven.

4. Met behulp van ChatGPT een digitale Yvonne Coldeweijer nabouwen die wat random dingen roept die plausibel klinken maar – net als de echte? – vaak gewoon onzin zijn.

6. Starten met roken, om direct weer te stoppen en voor altijd te kunnen claimen dat t doodeenvoudig was.

7. In dienst gaan bij een overheidsinstantie en kijken hoe lang het duurt voordat ik ontslagen word wanneer je alleen het noodzakelijke doet, zoals op tijd komen en in vergaderingen zit. Hier een documentaire van maken (inderdaad, nummer 3).

8. Een heel leger subsidieadviseurs inhuren om overal subsidies vandaan te halen voor een product dat verder niet bestaat en er ook niet kan komen. Bekijken hoeveel geld je los kunt weken zonder enige tegenprestatie. Daarna natuurlijk netjes teruggeven.

9. Ik zag ergens dat Jordan Peterson alleen rood vlees at. Nou dat dus. Ik kan me oprecht niet voorstellen dat ik dat langer dan 2 weken vol zou kunnen houden.

10. Undercover gaan werken in een fabriek waar foto’s op canvas wordt gedrukt en te kijken wat voor bizarre dingen mensen uitprinten. Geen documantaire maken.

11. Proberen om zoveel mogelijk op TV te komen door me in te schrijven voor iedere spelshow of talkshow die er is en dan mee te doen, of in het publiek te zitten

Waarschijnlijk lukt geen van deze voornemens. Sterker nog: waarschijnlijk start ik er niet eens mee.

Ajax verloor dit weekend van FC Twente, en de manier waarop dat gebeurde was ontluisterend. Helaas zijn de problemen die zondag op het veld te zien waren terug te leiden tot een vrij lange geschiedenis van problemen. Edwin van de Sar slaagde er na het vertrek van Marc Overmars in 2022 niet in om tijdig een nieuwe technisch directeur te vinden. Als gevolg daarvan dreef de club een tijdje stuurloos rond.

De functie van technisch directeur (of ‘directeur voetbalzaken’) binnen een Nederlandse voetbalclub laat zich ongeveer omschrijven als volgt:

• Je bent (eind) verantwoordelijk voor het samenstellen van een competatief team dat de doelstellingen van de club kan halen (bijvoorbeeld ‘Europees voetbal’)
• Je bent verantwoordelijk voor het in de gaten houden van de Internationale markt via de scouts van de club
• De input vanuit de jeugdteams gebruik je om zorgvuldig te bekijken welke spelers geschikt zijn om ‘door te stromen’ naar de selectie

Kortom: je moet zorgen dat er een team op het veld komt (en blijft) dat de doelstellingen van de club haalt, of zelfs overtreft.

Met de komst van extreem veel oliegeld de afgelopen 20 jaar zijn de transferprijzen van topspelers door het dak gegaan. Er zijn overigens ook genoeg bewijzen te vinden dat niet alleen geld een club maakt, zo kwamen onder andere Chelsea en PSG in handen van buitenlandse investeerders, zonder echt het gehoopte sportieve succes te halen.

Terug naar Ajax, want dat deed in de zomerstop iets opmerkelijks. Het liet een hele lijst aan basisspelers vertrekken: Kudus, Timber, Alvarez, Bassey Wijndal en Tadic mochten voor veel geld naar andere clubs. Daarbij waren Kudus (43 miljoen) en Timber (40 miljoen) de absolute cashcows.

Het andere opmerkelijke was dat de nieuwe technisch directeur van ajax: Sven Mitslilat maar liefst 11 spelers aantrok, voor een gemiddeld bedrag van 9 miljoen per speler.

Deze tactiek heeft veel weg van de manier waarop amateurs aandelen kopen: ze verkopen de winnaars, en kiezen met ‘gut feeling’ nieuwe goedkopere aandelen waarvan ze denken of hopen dat deze gaan presteren.

Wanneer je er echter vanuitgaat dat de spelersmarkt gelijkenissen vertoont met de aandelenmarkt dan is iedere speler ongeveer net zo goed als z’n prijskaartje. In de aandelenmarkt heet dit ‘ingeprijsd’: een term die betekent dat relevante informatie over dat aandeel al is verwerkt in de prijs. Als Timber een heel seizoen op de bank had gezeten dan was hij niet voor 40 miljoen aan Arsenal verkocht, maar misschien voor 30 miljoen. Het feit dat Timber fit is, en normaliter direct inzetbaar voor Arsenal zit nu ingeprijsd in de transfersom.

Uiteraard zullen technisch directeuren (en de scouts en adviseurs) altijd van mening zijn dat de deals die zij doen juist goed zijn. Want zij hebben ‘kijk’ op het spelletje, en wellicht hebben ze ook wat data over de speler. Of hebben ze wat opnames bekeken.

Het idee dat je de markt zomaar slimmer af bent is alleen ouderwets. Iedereen bekijkt video’s, iedereen heeft toegang tot analyse-data van deze speler. En je kunt er donder op zeggen dat grote clubs nog veel meer middelen hebben om onderzoek te doen. Daarom verkoop je spelers waarschijnlijk altijd te goedkoop, en koop je wellicht altijd te duur.

Uiteraard zijn er technisch directeuren die ‘de spelersmarkt’ hebben verslagen. Bij Ajax was dit jarenlang Marc Overmars, die er om bekendstond hier een goed oog voor te hebben.

Een ‘goed oog’ of ‘onderbuikgevoel’ moet echter niet voldoende zijn om een beursgenoteerde onderneming succesvol te maken of houden. Zoals gezegd: je zult continu de markt moeten verslaan. Trends in de gaten houden en op zoek naar diepe patronen. Ook historisch en cultureel gezien. Je zult van mislukte transfers moeten uitzoeken wat er precies fout ging. Lag dat aan de speler, de club? Andere factoren? De culturele factor is ook belangrijk: een speler kan in een warm klimaat de sterren van de hemel spelen, maar kan hij dat ook op het kunstgras van Heracles bij -5 graden? Als je een bepaalde speler koopt, wat betekent dit voor de rest van de selectie? En wie verkopen we dan voor meer geld dan hij in feite waard is?

In de film Moneyball met Brad Pitt bouwt deze aan de hand van statistische analyse een geheel nieuw honkbalteam. Hij koopt en verkoopt puur en alleen op basis van de data die Jonah Hill voor m heeft samengesteld. Met resultaat: met een piepklein budget weten ze door te dringen tot de finales. Dat viel op: datadriven baseball was geboren.

Daarmee is de vraag geboren: moet je als technisch voetbaldirecteur eigenlijk verstand hebben van voetbal? Of is het veel beter of verstandiger om mensen met verstand van statistiek en wiskunde aan de slag te laten gaan? Of een combinatie? Volgens mij bestaan deze personen eigenlijk niet. En wanneer je gekozen elftal niet presteert, dan ben jij het eerste aanspreekpunt. Kortom: het beroep van technisch directeur is een bijna onmogelijke opgave.

Na tien jaar media-ervaring (NU.nl, Dagblad van het Noorden, Follow the Money) heb ik besloten om iets te gaan doen voor twee grote passies: Technologie & onafhankelijke journalistiek.

Het idee

Ik wil een website bouwen waarop journalisten terecht kunnen voor hulp bij het bouwen van een publicatie-platform. Op de website vind je (in het Engels) een lijst met allerlei geweldige open source projecten om direct te gaan gebruiken. Ook kun je hulp vragen aan tech-talent dat je kan helpen.

Waarom?

Ik geloof er in dat journalisten belang hebben bij een ‘owned’ platform waarbij je bereik en je journalistiek in jouw beheer is, en blijft. En niet in de handen komt van ‘big tech’.

Wat nu?

Ik heb hulp nodig. Ik heb een voorlopig lijstje gemaakt van dingen waar ik graag hulp bij krijg. Deze stuur ik naar vrienden van wie ik denk dat ze kunnen helpen. Misschien ben jij zo’n vriend.

En wat nu?

Bouwen maar! Heb je zin om samen te werken? Stuur me een mailtje of een appje.

In de film de Big Short zit een scene, redelijk aan het einde, van Mark Baum (gespeeld door een geniale Steve Carell) als ‘angriest hedge fund manager’ die peinzend over een cappuchino belt met een collega. ,,Bernanke left the white house, they are gonna bail them out.” verzucht hij.

De film gaat over de start van de huizencrisis in 2008 waar banken via CDO’s enorme subprime risico’s namen. Toen deze instorten was het uiteindelijk de Amerikaanse overheid die bijsprong om deze bankiers te redden. Baum wou de ultieme wraak nemen op deze domme bankiers door een enorme shortpositie op te bouwen waarmee hij enorm veel geld verdiende en het systeem een enorme optater kreeg. Die optater kwam er maar deels: vanwege het feit dat de overheid bijsprong.

Ook in Nederland bleef deze crisis niet onopgemerkt en moest toemalig minister Wouter Bos ook ABN AMRO en later SNS nationaliseren. Zelfs het scenario dat alle banken genationaliseerd hadden moeten worden kwam ter sprake, gaf Bos later in interviews toe.

Zo ver kwam het niet maar ook de Nederlandse overheid koos er voor om onnozele bedrijven die veel te veel risico namen uiteindelijk te helpen, een trend die zich vanaf 2008 gestaag zou voortzetten. Met bijvoorbeeld KLM, het luchtvaartsprookje waar FTM-journalist Ties Joosten een fantastisch boek over schreef maar ook tijdens de corona-crisis.

Werd er ooit gelachen om het feit dat je als commerciele organisatie steun nodig had van de overheid, tegenwoordig is dit absoluut geen taboe meer. Sterker nog: het lijkt steeds meer een gewoonte om maar terug te vallen op de overheid wanneer jouw bedrijf door verkeerde strategie ten onder dreigt te gaan. Ondernemersrisico wordt op die manier doodleuk verlegt naar de overheid.

Onder het motto van werkloosheid, of economisch perspectief blijft de overheid daarom maar compenseren alsof het een lieve lust is. Boeren, die jarenlang aan subsidie-infusen hebben gelegen worden straks – als het aan Remkes ligt – vorstelijk gecompenseerd met een uitkoopregeling maar ook andere sectoren die allang geen perspectief meer hebben gaan vrolijk door, tot de overheid bijspringt. Denk hierbij aan bijvoorbeeld netsenfokkerijen.

Energie te duur? Overheid springt bij. Coronamaatregelen in de horeca? Overheid springt bij. Vogelgriep? Overheid.

Je ziet: de lijst met matig ondernemerschap, dikke pech en verzekerbaar bedrijfsrisico begint allemaal een schuld te worden waarbij de overheid uiteindelijk maar de rekening oppakt.

En dat is van zichzelf natuurlijk allemaal niet zo’n probleem. Immers: de overheid heeft geld zat. Maar uiteindelijk komt het – precies zoals Mark Baum in de film al voorspelde – toch weer terug bij de leraren, de politieagenten en de immigranten.