Iedere verkiezing verschijnen er wel nieuwe partijen ten toneel. Soms door professioneel partij-oprichters zoals Jan Nagel, soms met maar één specifiek doel. Vaker is het door ex-politici, denk aan Rita Verdonk met Trots Op Nederland. Een partij die – als je er nu over nadenkt – eigenlijk iets te vroeg kwam voor een groot publiek.
Als je eenmaal aan het blauwe pluche hebt geroken dan is het aantrekkelijk om daar te willen blijven. Zie Kuzu & Özturk van Denk. Zij splitsten zich uit de PvdA fractie af om hun eigen agenda te volgen. Maar dit zijn niet de enige voorbeelden: vooral de PvdA lijkt een soort incubator voor nieuwe politieke partijen.
Ook het inkomen zal toch meespelen. Als tweede kamerlid heb je recht op €7.705,12 bruto vergoeding. Dat is ongeveer twee keer zoveel als een modaal inkomen. Daarbij heb je als ex-kamerlid nog ruim twee jaar recht op wachtgeld. Er is – volgens mij – geen aanwezigheidsplicht. Enige voorwaarde voor dit inkomen is dat je niet via de SP in de kamer komt, want dan draag je deze vergoeding af aan het partijbestuur.
De ‘macht’ van nieuwe – kleine partijen is uiteindelijk beperkt, net als de zichtbaarheid. Als de mainstream media niet héél nieuwsgierig is naar wat jij te melden hebt dan ga je het enorm moeilijk krijgen. Behalve als je zelf al een mediamerk bent, zoals Trump. Deze had nooit mainstream media nodig, maar gebruikte zijn eigen Twitterkanaal. Dit groeide uiteindelijk zelf uit tot mainstream media.
Thomas
2 januari 2017 — 11:16
Oftewel, het gaat om marketing niet om inhoud