Categorie: politiek

Partijvoorzitter Keizer kocht via een dubieuze constructie een crematoriumbedrijf voor een prikkie. Rutte verklaarde dat de feiten op tafel lagen en dat hij Keizer een ‘integere’ man vond. Een interne VVD integriteitscommissie gaat nu onderzoeken wat er precies is gebeurd.

Ik gok er toch op dat Rutte het artikel op Follow The Money aandachtig heeft gelezen, of tenminste uitvoerig is bijgepraat. Waarom ie er dan zo snel voor kiest iemand uit z’n eigen partij te verdedigen die toch opzichtig de fout in is gegaan is vreemd.

Als je aan beide zijdes van de onderhandelingstafel zit kan iedereen op z’n vingers natellen dat integriteit op de proef wordt gesteld. Zo raar is het natuurlijk ook niet: wanneer krijg je nou ooit de kans een miljoenenbedrijf voor een prikkie te kopen? Het leek destijds vast te mooi om waar te zijn. Dat Keizer in een besloten persconferentie waar de bron – Follow the Money, steun dat platform – niet werd uitgenodigd is nog eigenaardiger. Het was voor Rutte niet volstrekt onlogisch geweest om zich in ieder geval op de vlakte te houden over deze situatie.

De beste manier was gewoon geweest als Keizer schuld had bekend, was afgetreden als partijvoorzitter en zo stilletjes mogelijk van het podium was verdwenen. Peter Rehwinkel bewees recent nog dat willekeurige imagoschade vanzelf afwast na een aantal jaartjes: hij werd vrolijk burgemeester. Het beeld dat Thierry Baudet schetst, namelijk dat de politiek een baantjescarrousel van de gevestigde orde is wordt zo ook nogmaals bevestigd. Als je maar lang genoeg roept dat de kwestie ‘gecompliceerd’ ligt, dan verdwijnen de feiten vanzelf ergens in de la. Ok, de uitkomt is misschien dat hij niet kan aanblijven, maar geloof mij: deze man duikt vanzelf weer ergens in het circus op.

In aanloop tot de Franse verkiezingen keken veel gezaghebbende Franse journalisten met belangstelling naar onze verkiezingen om te zien hoe sterk rechts populisme zou worden. Ze zagen Wilders niet echt doorbreken.

In Frankrijk is stemmen een iets andere bezigheid, waarin er in twee ronden wordt gestemd: in de eerste ronde met veel deelnemers, en daarna met de twee beste. Best een goed systeem.

Na de stemming van zondag (slimme move!) zijn er twee kandidaten over: een soort Wouter Bos in de vorm van Emmanuel Macron (39). Deze man zit pas twee jaar in de politiek met een eigen beweging, en heeft een soort verfrissende uitstraling, als een soort Justin Trudeaux / Jesse Klaver. En dan heb je nog Le Pen (48), een soort vrouwelijke versie van Wilders. Voor die laatste lijken de kansen wel verkeken, want om in de tweede ronde ook gekozen te worden moet ze meer dan 50% van de stemmen halen, en dat lijkt met de huidige cijfers onmogelijk. Maar goed: ook een Brexit of een verkiezing van Trump leek op voorhand onmogelijk.

De beurzen schoten vanochtend in ieder geval omhoog bij het nieuws dat er misschien wel een frisse wind door Frankrijk kon gaan waaien. Een oud-bankier van nauwelijks 40 jaar die nu mag bewijzen het ‘oude’ Frankrijk nieuw leven in te blazen. Samen met de EU, en samen met een – groot deel – van het volk. Dat is toch wel weer mooi.

Het is alweer even stil in de achterkamertjes van Den Haag, waar druk wordt onderhandeld over een nieuwe regering. Mijn gevoel zegt dat het allemaal niet zo lang meer hoeft te duren.

Over een weekje of wat komt er een persconferentie aan. Mark Rutte zal een stralend middelpunt zijn door te verkondigen dat de onderhandelingen ‘pittig’ waren. Maar dat er een heel mooi plan – nee visie – is uitgekomen in de vorm van dit regeerakkoord. Hier alvast wat we – denk ik – kunnen verwachten;

Nu de economie weer aantrekt (door de VVD, aldus Mark Rutte) is er fors meer geld beschikbaar om te investeren in een aantal zaken die het nieuwe kabinet belangrijk vindt. Denk hierbij aan het klimaat: we moeten flink aan de bak om de afgesproken klimaatdoelstellingen te gaan halen. Dit gaat Jesse Klaver / GL doen, met een geheel nieuw departement.

Uiteraard zetten we hierbij ook de innovatiekracht in, investeren we in onderwijs, universiteiten en onderzoek om van het klimaat een kans te maken. Dit deel wordt opgepakt door D66.

Ook de ouderenzorg en verpleeghuizen krijgt een impuls door nog meer te investeren dan de 200 miljoen die we (de VVD, aldus Mark Rutte) al hebben geïnvesteerd. Dit deel wordt in z’n geheel gedaan door het CDA.

Alle zaken die we als regering de afgelopen jaren volledig links hebben laten liggen krijgen nu een impuls, denk aan meer blauw op straat, en een forse investering in het leger om weer voorbereid te zijn op de toekomst. Omdat Klaas Dijkhoff dit al zo goed deed – en een symphatieke vent én de slimste mens – is wordt hij nu minister.

Ondernemers moeten weer alle ruimte krijgen, en daarom gaat het BTW tarief weer terug naar 19%.

Om ZZP-ers beter te beschermen gaan we aan de slag met een – soort van – collectieve verzekering. Invulling wordt nader bepaald, en gaat in ieder geval niet in werking voordat problemen bij de Belastingdienst zijn aangepakt.

Op deze manier creëer je een programma waar bijna niemand het echt mee oneens kan zijn, en krijg je een soort Groen Rechts: een vleugje liberalisme, een plakje pragmatisme, een beetje koehandel en hop: een multidisciplinair team dat in een economisch gunstige situatie aan de slag kan. Uit het verleden (paars) weten we dat dit hele succesvolle politieke jaren kunnen worden.

Ooit moest er in België een kabinetsformatie plaatsvinden die van te voren al als hoogst ingewikkeld werd gezien. En als iets in België ingewikkeld is, dan is het dat ook écht. Dat hele land staat- bij de gratie van ingewikkeld. 541 dagen duurde het. In normale mensentaal is dat bijna 1,5 jaar. Een triest record dat geloof ik zelfs nog het Guiness Book of Records haalde.

Op 15 maart hadden we de unieke situatie dat bijna iedereen tevreden was met de uitslag. Ok, de PVV hadden zetels gewonnen, en het was zielig voor de PvdA dat ze nog maar zo klein waren, maar verder was er een hoop winst. Het CDA won, Jesse Klaver won, D66 won. En zelfs de VVD won, want zij bleven de grootste partij.

Nu moeten al deze ‘winnaars’ een kabinet zien te formeren. Dat kunnen nog wel eens ingewikkelde gesprekken worden, want de verkiezingsuitslag toonde ook feilloos wat er gebeurt als je idealen opgeeft om ‘regeringsverantwoordelijkheid’ te nemen. Vooral de PvdA zal daar nog jarenlang de gevolgen van blijven merken.

De eenvoudigste manier voor Rutte kan zijn: verdeel en heers. Geef Jesse & GL een milieuportefeuille om eindelijk eens wat tijd in te gaan halen op de klimaatdoelstellingen. Geef Pechtold inspraak en ministers op onderwijs en innovatie. Met het CDA is Rutte het toch al grotendeels eens, dus dat hoeft verder niet zo problematisch te zijn. Zo kan dealmaker Rutte straks weer lachend op het bordes verschijnen: iedereen blij, en hij zijn derde termijn als minister president.

Ik schrijf dit stukje vlak voordat het carredebat gaat beginnen. De campagne is volgens Ron Vrezer van de NOS nog een beetje saai. En ik voorspel dat er ook na het debat geen vuurwerk is.

Het is wat dat betreft precies wat er mis is: de mannen in pakken die we al zo vaak hebben gezien en gehoord hebben het over onderwerpen die we al zo vaak hebben langs zien komen. En er is zelfs eensgezindheid: de ouderenzorg moet goed zijn, net als het onderwijs. Problemen met files moeten worden aangepakt. Onderwijs moet kwalitatief goed zijn, én betaalbaar.

Het is steeds lastiger om je met een inhoudelijk sterk programma te onderscheiden, dus zal het toch om de poppetjes gaan. Doet Klaver het leuk? Komt Buma over als betrouwbaar alternatief? Komt Roemer wat beter uit de verf van de vorige keer? En Rutte, hoe verdedigd hij de afgelopen vier jaar?

Partijen die zich nadrukkelijk wel onderscheiden met een programma zijn Geenpeil, die nadrukkelijk geen programma hebben maar op de kiezers varen. Dan hebben we nog VNL van Jan Roos, een soort convervatief-rechts clubje mensen die het bijvoorbeeld onterecht vinden dat Rutte het Oekraïne referendum heeft genegeerd. Toevallig was Roos daar ook de grootste aanjager van. Ik kan me overigens nauwelijks voorstellen dat hier echt veel kiezers wakker van liggen.

Of de piratenpartij, die vinden dat de huidige kennis van digitale privacy & systemen zwaar tekort schiet. Zij willen dat de overheid werk gaat maken van het beschermen van (digitale) persoonsgegevens en privacy. Dat vind ik een nobel streven, maar de partij is voorlopig nog veel te niche, net als de andere twee.

2017 wordt een jaar dat we kiezen voor mensen, en dan heeft Jesse Klaver ineens best een goeie hand. Een jonge jongen zonder al te veel historie, met frisse ideeën en een soort ontwapenende eerlijkheid. Groen Links is niet echt een partij om intens te haten, daar zijn ze eigenlijk nergens echt te controversieel voor, en dat kan stemmers uit SP, PvdA en D66 kamp lokken.

Dit weekend in het nieuws; Wilders is boos omdat RTL de broer van Wilders wat zaken heeft gevraagd. En daarom doet hij niet meer mee met het debat.

Voor Wilders is het waarschijnlijk de perfecte gelegenheid om zichzelf er tussenuit te halen: hij heeft zeer waarschijnlijk niet zoveel te winnen in de debatten: zijn kiezers kijken niet, en de kans dat ie wordt aangevallen is bijna 100%. Ook is het misschien wel heel verstandig om je op geen enkele manier te identificeren met ‘politiek’ door er niet tussen te gaan staan. De kans dat dit een ongeorganiseerde schreeuwpartij wordt zonder echte winnaars lijkt me behoorlijk groot. De zwevende kiezer is hier misschien wel het grootste slachtoffer van: hij wordt bevestigd in het feit dat politici eigenlijk allemaal hetzelfde zijn.

Daarbij heeft Wilders zelf een uitstekend podium namelijk social media. Met zijn eigen Twitter account bereikt hij 771.000 volgers en op Facebook 175.000 volgers. Deze aandacht hoeft hij niet te delen met andere politici, en er zal niemand een vraag stellen die hij wel móet beantwoorden. Op deze manier is het heel slim dat ie wegblijft uit de debatten. Een debat waar je nooit bij aanwezig was kon je immers niet verliezen.

Ik moet bekennen dat ik nog nooit zo verward ben door aankomende verkiezingen als nu. Volgens het Centraal Plan bureau is er echt iets te kiezen, en dat is natuurlijk mooi. Maar is dat ook echt zo?

Alternatieve stem

De stemwijzer zegt dat ik ondernemerspartij moet stemmen maar dat voelt onlogisch. Ik vind GeenPeil een leuk idee maar ik vraag me af hoe ze er voor staan, en of die zetel wel haalbaar is. De piratenpartij is teveel one-issue en sinds ik er bij Social Media club een lezing over zag ben ik eigenlijk nog meer afgehaakt: die zetel komt er zeker niet.

Dan hebben we nog DENK en 50PLUS, partijen waar ik persoonlijk niets mee heb, en nooit op zou stemmen.

Progressieve stem

D66 heeft een beroepspoliticus aan het roer en daarmee is de geloofwaardigheid weg. Jesse Klaver lijkt me zo jong om straks echt belangrijke beslissingen (mee) te nemen in een kabinet. Is dit echt iemand die we straks als minister van sociale zaken terug willen zien?

De SP is met Roemer volstrekt niet kansrijk om ooit in een regering te belanden en heeft de afgelopen 4 jaar zichzelf een slechte dienst bewezen in de oppositie.

Establishment

Mark Rutte zegt nu wel dat er 0 kans is dat hij een regering vormt met de PVV, maar de vorige verkiezing beloofde ie nog €1.000,- per Nederlander. En dan hebben we het over slechts 4 jaar geleden.

De PvdA lijkt me enigszins uitgespeeld; het is nu al duidelijk dat ze de verliezers van de verkiezing worden. De enige hoop die ze nu waarschijnlijk hebben is dat kiezers in zoveel verwarring zijn dat ze uiteindelijk terugkeren bij de PvdA als een ik-weet-t-niet meer stem. In deze categorie behoort overigens ook het CDA; een partij die buiten de randstad ongetwijfeld best aardig kan doen.

Proteststem

De PVV heeft het meest onrealistische en idiote verkiezingsprogramma dat ooit zoveel stemmen gaat halen. Ik zou nooit op m stemmen, maar ik vrees dat veel Nederlanders dat wel gaan doen. De kans dat ie president wordt acht ik echter heel klein: ik kan me nauwelijks voorstellen dat iemand dat aandurft.

Van VNL weet ik niet zoveel behalve dat ik Jan Roos ooit eens met beroepsgek Nigel Farrage (die van brexit) zag.

Conclusie

Is er echt zoveel te kiezen? Tja, dat hangt natuurlijk sterk af wat je belangrijk vindt. Voor mijn gevoel is er nog steeds veel te weinig onderscheidend vermogen in zowel programma als persoonlijkheid. De enige die dit goed voor elkaar heeft is Wilders, maar dat is dan meteen weer zo’n negatieve uitzondering.

Je hoopt dat er eens iemand op staat met een fris hoofd, zonder lange politieke loopbaan en een interessant en realistisch verhaal op staat om mee te doen. Namen schieten we niet zo te binnen, maar daar kom ik later nog eens op terug.

Met de komst van president Trump was er vlak na de inauguratie al klein relletje, want hoeveel mensen waren er nou precies op de been? Op de foto’s leken toch duidelijke lege plekken zichtbaar. Maar volgens Trump waren er minimaal een miljoen, anderhalf miljoen mensen.

Al tijdens de campagne kregen veel journalisten het voor de kiezen: ze werden door Trump weggezet als onbetrouwbaar of werden – in het ergste geval – belachelijk gemaakt om handicaps. Normaliter zou dit voor iedere presidents-kandidaat einde race zijn, maar we kennen de afloop.

Misschien krijgen journalisten het wel lastig onder Trump. Feit is dat de media natuurlijk genoeg te schrijven heeft. Trump is bepaald geen saaie president en het kleine meningsverschilletje over de opkomst is waarschijnlijk een intro tot nog veel meer journalistieke schermutselingen.

Dat de media hierbij door Trump grotendeels buitenspel wordt gezet is een interessant gegeven: Trump heeft tijdens de campagne vooral zijn eigen Twitteraccount gebruikt om de ‘waarheid’ te verkondigen, maar wat als de grote nieuws-outlets straks geen rechtstreekse informatie meer krijgen vanuit het witte huis? Dan gaan ze wellicht wel weer wat meer aan de slag met andere zaken van de Amerikaanse media groot mee is geworden: onderzoeksjournalistiek.

Er zijn nog genoeg leads om te onderzoeken: de belastingaangifte van Trump, of zijn zakelijke connecties met Rusland en andere landen. Welke belangen heeft Trump nog? En welke schandalen zijn er nog te vinden die Watergate-achtige proporties hebben?

De media zal de komende maanden – al dan niet in connectie met het witte huis – koortsachtig op zoek gaan naar de nieuwe ‘grab them by the pussy’. Het liefst verpakt in een eenvoudig uit te leggen schandaal. Trump zal alle beschuldigingen ontkennen, maar de irritatie die hij al heeft opgewekt bij de inlichtingendiensten zal niet meewerken. Ik geef het persoonlijk nog geen 100 dagen tot die grootschalige onderzoek is afgerond, en Trump in serieuze problemen is. Laten we het hopen.

Iedere verkiezing verschijnen er wel nieuwe partijen ten toneel. Soms door professioneel partij-oprichters zoals Jan Nagel, soms met maar één specifiek doel. Vaker is het door ex-politici, denk aan Rita Verdonk met Trots Op Nederland. Een partij die – als je er nu over nadenkt – eigenlijk iets te vroeg kwam voor een groot publiek.

Als je eenmaal aan het blauwe pluche hebt geroken dan is het aantrekkelijk om daar te willen blijven. Zie Kuzu & Özturk van Denk. Zij splitsten zich uit de PvdA fractie af om hun eigen agenda te volgen. Maar dit zijn niet de enige voorbeelden: vooral de PvdA lijkt een soort incubator voor nieuwe politieke partijen.

Ook het inkomen zal toch meespelen. Als tweede kamerlid heb je recht op €7.705,12 bruto vergoeding. Dat is ongeveer twee keer zoveel als een modaal inkomen. Daarbij heb je als ex-kamerlid nog ruim twee jaar recht op wachtgeld. Er is – volgens mij – geen aanwezigheidsplicht. Enige voorwaarde voor dit inkomen is dat je niet via de SP in de kamer komt, want dan draag je deze vergoeding af aan het partijbestuur.

De ‘macht’ van nieuwe – kleine partijen is uiteindelijk beperkt, net als de zichtbaarheid. Als de mainstream media niet héél nieuwsgierig is naar wat jij te melden hebt dan ga je het enorm moeilijk krijgen. Behalve als je zelf al een mediamerk bent, zoals Trump. Deze had nooit mainstream media nodig, maar gebruikte zijn eigen Twitterkanaal. Dit groeide uiteindelijk zelf uit tot mainstream media.