Categorie: sport

Deze week werd bekend dat topbaas Helmut Marco ontevreden is over Toro Rosso, het opleidingsteam van Red Bull Racing waar Max is begonnen. Dit ligt aan zowel fouten van het team als de twee coureurs in de auto’s die elkaar dit jaar herhaaldelijk van de baan reden.

Toch zal dit allemaal niet Marko’s grootste zorg zijn: hij moet namelijk een oplossing vinden voor een probleem met één van de leveranciers die niet levert: krachtbron Renault.

Sinds Liberty Media (eigenaar van onder andere Ziggo) de formule 1 heeft gekocht worden er zowel voor- als achter de schermen zaken gewijzigd. Het moet spannender, spectaculairder en ook kosteneffectiever. Ook dit speelt Red Bull bepaalt niet mee, de energieblikjesfabrikant heeft geld zat. Het probleem zit m just in de motor: Renault levert al drie seizoenen lang geen krachtbron waarmee Max voorin mee kan doen of – zoals eindbaas Matetitz wil – wereldkampioen kan worden.

De tijd dat de Formule 1 voor autofabrikanten nog een leuke speeltuin was waarin ze nieuwe technologie konden showen ligt ook achter ons: de techniek van een V6 in combinatie met elektrische systemen is heel ingewikkeld en niet toepasbaar in straatauto’s. Daar is de toekomst elektrisch of waterstof. Fabrikanten die het stempel ‘innovatief’ willen gaan dus nu meedoen op LeMans of de Formule E. Die races hebben echter nog lang niet de aantrekkingskracht of het bereik van de Formule 1.

Marko kan nu drie dingen doen:

1. Bij Renault blijven, nog meer geld betalen en hopen dat ze volgend seizoen écht competitiever zijn.

2. Kiezen voor Honda. De Honda krachtbron heeft momenteel hetzelfde probleem als de Renault, maar wie weet dat de Japanners toch sneller ontwikkelen?

3. Een nieuwe leverancier kiezen, zoals Cosworth of Volkswagen met als afbreukrisico dat ze alsnog niet competitief zijn de eerste seizoenen. Als wisselgeld hebben ze dan het Toro Rosso team waar de nieuwe fabrikant dan mee kan testen.

Alle drie de opties zijn niet erg verleidelijk en de kans dat Mercedes of Ferrari ze op termijn uit de brand helpen is ook niet erg waarschijnlijk. Kortom: Marko zit in een lastig parket, maar kan Toro Rosso wellicht goed gebruiken als wisselgeld voor nieuw te maken keuzes.

Inmiddels hadden er meer dan 3 miljoen mensen afgestemd om de halve finale te zien. Daarin versloegen de Nederlandse voetbalvrouwen Engeland. Vrij overtuigend ook, met 3-0.

In de finale komt er weer een oude bekende langs: Denemarken. In de eerste wedstrijd werd het 1 – 0 voor Nederland door een makkelijk gegeven strafschop. Die zullen veel mensen echter niet gezien hebben, want naarmate het toernooi vordert schakelen er steeds meer mensen in voor het voetbal. Wat dat betreft is het dus dezelfde wedstrijd, maar dan voor véél meer publiek, én met de kans om een mooie prijs te pakken.

Na de wedstrijd zag ik Foppe de Haan tevreden over het veld sjouwen. Eindelijk eens een topcoach die zich met een professionele blik wil mengen in het vrouwenvoetbal. Misschien zorgt dit succes er wel voor dat vrouwenvoetbal een minder marginale rol krijgt in de voetbalwereld.

Dat voetbal een door geld-gedomineerde sport is geworden was natuurlijk al jaren duidelijk. Het geval Neymar staat daarom niet helemaal op zichzelf, maar is wel een nieuw hoofdstuk in een sport waar het niet meer lijkt te gaan om 22 spelers en een bal, maar meer om transfers, geldbedragen, investeringsfondsen en Sjeiks die de clubs als rijke speelgoedjes besturen.

Ter illustratie: Manchester Unitied heeft de afgelopen jaren meer geld uitgegeven aan defensie dan een aantal landen.

Annual spending on defence:

USA £820bn
Cuba £700m
Man City £200m
Bosnia £180m
Congo £135m

— Paddy Power (@paddypower) July 24, 2017

Met een aantal regeltjes probeert de FIFA wel lafhartig meer financial fairplay te krijgen maar ook dat verhindert het Grote Geld niet om alsnog schimmige deals te maken om grote voetballers als handelswaar te laten verkassen.

Mijn gevoel is dat clubs, spelers en de bonden het imago van de sport nu definitief om zeep helpen ten koste van het geld. Het gaat alleen nog maar om budget. Zo werd voetbal een sport net zoals Formule 1: niet het beste team wint, maar de club met de diepste zakken. Dit is natuurlijk niets nieuws: al in 2000 maakte Marc Overmars een recordtransfer van 40 miljoen euro door te verkassen naar Barcelona. Diezelfde Overmars die nu bij Ajax goede inkopen moet doen, en het grote geld moet zien te verslaan door voor kleine budgetten net iets slimmer in te kopen. En dan maar hopen op een gelukje in de Europa League.

Ik denk dat het een kwestie van tijd is voordat voetbal een enorme daling van populariteit tegemoet gaat. Een daling ingegeven door de desillusie van fans die hun ‘arme’ clubs blijven zien verliezen van het Grote Geld. Europees voetbal is zo niet meer leuk tegen Engelse, Spaanse en Italiaanse clubs. En zelfs de provinciale clubs zullen steeds grotere salarissen moeten gaan toekennen om hele gemiddelde spelers binnenboord te houden. Dat houdt eigenlijk ook in dat talent nooit meer lang in de Eredivisie blijft spelen. Een triest einde.

Met de Europese kampioenschappen vrouwenvoetbal in eigen land was het voor de NOS een goede gelegenheid om uit te pakken: geen andere sport deze zomer én eindelijk weer eens een Nederlands team dat een toernooi speelt.

De vrouwenvoetbalwereld verschilt toch met die van de mannen. In de week dat in het nieuws kwam dat Neymar wellicht de overstap maakt van Barcelona naar PSG, en dat daar 500 miljoen euro voor nodig is, die een stel sheiks bijeenlegt zie je in het vrouwenvoetbal hele andere tendensen. Hier geen vedetten onder de tattoo’s maar gewoon keiharde bikkels die ook fysiek spel niet schuwen.

In de kwartfinale werd inmiddels Zweden professioneel uitgeschakeld, en nu staat Engeland op het programma. Landen die stuk voor stuk wel wat verder zijn in het professionaliseren van vrouwenvoetbal. Dat is toch knap.

En aan het einde van de zondag stond Chris Froome in het geel op het podium te zwaaien. Voor de zoveelste keer, dacht ik. Later hoorde ik dat het z’n vierde was. Knap. Froome lijkt me een sympathieke gozer, en ik denk ook de verdiende winnaar: na de eerste tijdrit had hij al een flinke voorsprong op de rest en omhoog kon ie steeds met de besten mee. De mensen die de Giro hadden gedaan vielen al snel door de mand (ploegleiders: wanneer leren jullie dit nou!) en verder was er eigenlijk alleen concurrentie van meefietser Uran die als een soort Cadel Evans alleen in het wiel bleef plakken en Franse hoop Bardet, die op de slottijdrit nog bijna z’n podium verloor. Als Bardet niet beter gaat tijdrijden dan wordt het nooit wat, want zal ie altijd door types als Froome of Dumoulin op achterstand worden gereden in de tijdritten. En zoveel tijd is er bergop tegenwoordig niet meer te winnen. Deze tour heeft duidelijk gemaakt dat je op een slechte dag bergop tijd kan verspelen, maar dat dit niet dodelijk hoeft te zijn voor je klassement.

Toch was de tour geen moment spannend. De vlakke etappes vanzelfsprekend niet, maar ook bergop was het niet erg genieten. Wat dat betreft hadden we al genoeg vuurwerk gezien in de Giro. Er was wederom twee keer Nederlands succes: zowel Mollema als Groenewegen wonnen een etappe, maar er zal toch niet echt heel veel in het geheugen gegrift blijven staan van deze tour. Daar was Sky toch (weer) te oppermachtig en dominant voor.

Na de zoveelste uitvalbeurt dit seizoen moest er toch iets knappen bij Max Verstappen: in Bakoe ging het uitermate lekker, en een derde plek was binnen schootsafstand. Helaas hield de Red Bull (nummer 13) er weer binnen 12 rondes mee op. Niet voor het eerst dit seizoen.

In de Facebook groep waar ik lid van ben werd moord & brand geschreeuwd dat Max dan maar over moest stappen naar een ‘echt’ team, zoals Ferrari of Mercedes. Dan zou alles verleden tijd zijn.

Maar dat is te eenvoudig. Teamgenoot Ricciardo won de race met wat geluk. Ricciardo heeft wel vaker het geluk aan zijn zijde met z’n podiumresultaat: malheur van anderen weet hij altijd prima te benutten door podiums te rijden. En door heel te blijven: waar de auto van Max al maandenlang een gammel ding lijkt is die van Ricciardo betrouwbaar genoeg om races uit te rijden.

Max miste gisteravond na de race het persmomentje, iets dat hem op een geldboete komt te staan die waarschijnlijk wel door Red Bull zal worden betaald. Maar optimisten zagen ook iets anders, namelijk een Red Bullk die het tempo van de Mercedessen, Ferrari’s en Force India’s bij kon benen. En dat was van te voren op Bakoe allerminst de verwachting. Kortom: Red Bull is al goed bezig op de circuits waar ze het motortechnisch gezien lastig mee hebben, maar nu er circuits aan zitten te komen met minder rechte stukken worden ze een stuk competitiever. Op de thuisbaan in Oostenrijk en de week erop in Silverstone liggen alle kansen op plekken voorin. Als Max dan weer voorin meedoet dan is de technische malheur snel vergeten.

Achteraf bezien hing het al jaren in de lucht: er zou weer eens een Nederlander op het hoogste trapje staan van een Grote Ronde. Mollema deed al een paar keer écht goed mee in de Tour. Kruiswijk en Dumoulin waren er al een keer in de buurt. Maar dat er ook echt daadwerkelijk een Nederlander zou winnen, dat leek nog erg ver weg. Daarvoor waren er toch vaak net iets betere klimmers. Of slimme ploegentactiek van rijke ploegen met genoeg helpers. Nederlanders leken toch niet helemaal sluw genoeg voor dat werk. Tot Tom Dumoulin. Ook hij had zwakkere dagen, maar zijn concurrentie kon ook geen grote klappen uitdelen. Dumoulin kraakte regelmatig maar brak nooit. De sympathieke grijns op z’n gezicht, het nuchtere commentaar na afloop en z’n goeie moed deden de rest. In de afsluitende tijdrit moest hij 53 seconde goedmaken op Quintana, en dat was eigenlijk al gebeurd na 8 kilometer. Er was na 8 (!) kilometer al nauwelijks meer sprake van objectieve spanning, maar toch bleef het tot het einde zenuwslopend. Gelukkig liet de Italiaanse regie nog wat verkeerde tijdsverschillen zien, en klokjes die niet synchroon liepen: dat maakte het alleen maar spannender. Als Dumoulin geen sportman van het jaar wordt, dan weet ik het ook niet meer.

Ik ben net oud genoeg om Ajax twee keer de Champions League te hebben zien winnen. In de tijd dat dat nog kon. Nu is dat volstrekt ondenkbaar, maar voor die clubs heeft de UEFA iets bedacht: de Europa League. Net een treetje lager, maar wel beter betaalbaar met bescheidenere budgetten.

In de kelders van de Europa League is het vaak vliegen naar Oostblokachtige landen, om te spelen tegen clubs die geen presentator kan uitspreken. Dnepr Dnerepovksi enzo. Veel van die clubs zijn dan ook snel uitgespeeld: te koud, te winderig en geen kip in het stadion. Snel die wedstrijd buiten het zicht van de camera’s afmaken, en weer focussen op de competitie, lijken veel Nederlandse clubs te denken. Als je denkt aan Europees voetbal dan hoop je erop dat je tegen een aansprekende club uit Spanje, Portugal of Italië mag, in een sfeervol stadion met mooi voetbal. In werkelijkheid sta je bij -10 te blauwbekken.

Toen Ajax een paar weken geleden ineens onder de voet dreigde te worden gelopen door een sterk spelend Schalde schreef ik over een voetbalwonder: Ajax won en mocht na loting tegen Lyon. Een club zonder pannekoeken, anders kom je niet zo ver in de Europa League.

Lang verhaal kort: Ajax mag dit seizoen dan wel het landskampioenschap missen: er zit in ieder geval voorzichtige glans aan de Europese campagne. Het speelde de sterren van de hemel. Zo goed dat het zelfs een genot was om naar te kijken: zoveel mooie kansen, mogelijkheden en splijtende dieptepasses had ik zelden gezien in een Europese wedstrijd. Na afloop was er geen kritiek, maar stelde iedereen dat het ook best 5-1 of zelfs 6-1 had kunnen zijn. Daarmee was de deur definitief dichtgegaan voor Lyon. De vermaledijde uitgoals tellen immers dubbel. Met één zwak moment zoals tegen Schalke kan het alsnog helemaal verkeerd gaan, maar hopelijk heeft het team daar ook weer lessen uit getrokken. Het word nog een interessante voetbalweek.

De bekerfinale wordt altijd op een zondag gespeeld, en op een tijdstip dat ik altijd te laat de TV aan zet. Om niet van die traditie af te stappen zette ik de TV aan toen de wedstrijd een halfuur bezig was. Ik had niet veel gemist, behalve dat AZ iets beter was.

Nog niet eens zo lang geleden won FC Groningen de beker, Ruznak schoot twee keer raak tegen eerdere winnaar Zwolle, het werd uitgebreid gevierd in de stad. Er was een parade, en het hele stadspark stond te juichen. Man van weinig charisma Erwin van de Looi leek zelfs blij. Antonia hield een weergaloze speech en zo gebeurde er nog wel meer in de stad, die nog nooit een prijs had gewonnen, afgezien van een aantal promoties in de Jupiler League.

Dit keer waren AZ en Vitesse aan de beurt, twee teams die ik het eigenlijk allebei evenveel gunde. Vitesse misschien net iets meer, omdat hun prijzenkast ook nog leeg was. In de tweede helft kwam er een vlijmscherpe voorzet voor het doel. Teruggekeerde held Van Wolfswinkel kopte in. Toen hij een paar minuten later Vlaar lelijk te kijk zette bij de 2-0 wist je dat deze jongen waarschijnlijk een groot standbeeld krijgt, ergens in Arnhem. Een lege prijzenkast die niet meer zo leeg is: er staat nu één mooie beker in, en natuurlijk die achterlijke badjassen. Maar goed; ook die lulligheid hoort een beetje bij de beker.

Toen Ajax twee weken geleden in de thuiswedstrijd verzuimde om de 3-0, 4-0 en zelfs 5-0 te maken mopperde ik binnensmonds. De stemming was echter euforisch. Eindelijk weer eens een Nederlandse club die ver komt in Europa. Welliswaar een treetje lager dan het Koningsbal, maar toch, het bleef Europa.

Gisteravond was alle hoop wel verloren toen Schalke de 3 – 0 maakte. In mijn voetbal-volgende whatsapp groepje gingen mensen slapen want dit kon niet meer goed komen.

Ik – en Twitter – dacht hetzelfde: dit ging niet meer goedkomen, met tien man tegen een conditioneel sterker Schalke. Toch ging de verlenging vrolijk verder, en ineens was daar die ultieme kans, van Viergever notabene, die de hele wedstrijd al niet echt uitblonk. Het was niet perse een mooie goal, maar hij zat er in, en dat telde. Toen was het nog exact 9 minuten billenknijpen in een wedstrijd die toch vooral 111 minuten afzien was geweest. Een paar minuten later kreeg Ajax zelfs nog kans op de 3-2 en toen leek het er toch zomaar op dat er een wonder zou plaatsvinden: en dat gebeurde. Het is altijd enigzins raar om te zien dat een ploeg die verliest als winnaar van het veld stapte, maar dat is Europees voetbal: Ajax mag in de loting hopen op ofwel een topclub ManU of Lyon, óf een wat mindere, Celta. Met als aantekening dat er zo ver in het tournooi geen slechte teams meer zijn lijkt Celta toch wel de meest gunstige.