Nu Trump in het witte huis zit lijkt kijken naar Frank Underwood bijna een geruststelling. Maar daar dachten de makers van House of Cards anders over. In aanloop tot de start van seizoen 5 onthulde hoofdrolspeler Kevin Spacey dat sommige elementen van de serie werden ingehaald door de realiteit, zoals het algemene inreisverbod voor moslims. Wanneer je in seizoen 1 of 2 had gezegd dat Frank Underwood misschien wel een mild alternatief voor de échte president zou zijn dan had ik je nog uitgelachen, onder Obama leek dat toch een hoogwaardig ambt. Tijden kunnen veranderen, en ook de maker van House of Cards doen er in seizoen 5 nog een flinke schep bovenop. Underwood is gemener, doortrapter en slinkser dan alle seizoenen daarvoor. Doordat seizoen 4 met een behoorlijke lijst aan open eindjes stopte is het wel weer flink inkomen: wie was eigenlijk wie? En waarom ookalweer? Dat is toch enigzins vervelend: het is bijna noodzakelijk om een deel van seizoen 4 weer terug te kijken om seizoen 5 te kunnen kijken. Want hoe zat het toch met … vraag je je regelmatig af.

Netflix slaat wederom een enorme slag met deze epische serie. Underwood richt zich nog steeds af en toe rechtstreeks tot de kijker, een filmische truc die niet gaat vervelen en ook zorgt voor enige duiding, duiding die je zoals gezegd best wel weer kunt gebruiken.

Ik gok erop dat House of Cards de geschiedenis in gaat als de eerste serie die televisie kijken definitief veranderde. Dat klinkt misschien nogal groot, maar ik denk dat Netflix met deze serie een definitieve doorbraak maakt naar de mainstream niet-lineare tv kijker. Later zal er een grote groep mensen zijn die House of Cards aanhaalde als de eerste serie die ze maar bleven kijken – ook omdat er niks op TV was (Zomerstop! Wat een lachertje is dat).