Categorie: algemeen

Vroeger, toen ik nog vaker in de randstad was maakte ik gebruik van Uber, als alternatief voor de vaak-afwezige OV fiets. Dat klinkt nogal vreemd: fiets vs taxi, maar was wel de denkrichting.

Bij allebei kom je precies op de plek van bestemming aan, in tegenstelling tot OV. Beide vervoersmiddelen hoef je niet te delen, en er zijn minder wachttijden dan het OV.

Toch was ook Uber lang niet altijd perfect: lang wachten op ritjes, asociale chauffeurs of chauffeurs die de route niet weten, uiteindelijk bleek het ook allemaal zeker niet perfect. De eerste keer zie je dat als ongemakjes, maar na verloop van tijd wordt de inconsistente dienstverlening toch wat ongemakkelijk, zeker voor de prijs.

En ook achter de schermen rommelt het. De CEO van Uber is na een video waarop hij een chauffeur bekritiseerd in opspraak, evenals een aantal vrouwelijke ex-werknemers die Uber beschuldigen van sexisme.

Het bedrijf heeft jarenlang – ook in Nederland – in de clinch gelegen met overheden vanwege de vermeende illegaliteit van de dienst, en lijkt nu van binnenuit te imploderen. Ook misleide Uber overheidsfunctionarissen die de app installeerden om controles uit te voeren door deze mensen te flaggen: ze werden automatisch op een lijst gezet met mensen die alleen bepaalde diensten konden bestellen. Ooit was Uber een zogenaamde unicorn: een van de bedrijven die het vanuit Silicon Valley had gemaakt. Grote investeerders, en een enorme expansiedrift zorgen er nu voor dat er met argusogen wordt gekeken naar het bedrijf achter Uber, en de werknemers. Dan is technologie misschien niet meer leidend, maar zijn menselijke mores belangrijker.

Ik heb pas twee keer meegedaan aan de 4 mijl, het grootste hardloopevent in Noord Nederland.

De eerste keer omdat het me leuk leek om vlak voor de geboorte van Ties nog eens iets sportiefs op te pakken, en de tweede keer omdat ik baalde van de tijd van de eerste keer lopen.

Vooropgesteld: ik vind de 4mijl een prachtig evenement: duizenden lopers die vanuit Haren naar hartje centrum lopen, met onderweg écht écht heel veel publiek. Door je geprinte voornaam op je loopnummer krijg je ook veel persoonlijke aanmoedigingen van mensen die je helemaal niet kent.

De 6,45 kilometer liggen me alleen voor geen meter. En ik weet niet zo goed hoe dat komt. Ik heb in m’n leven best wat grotere rondjes gelopen, zoals de 8 van Apeldoorn of de Singelrun in Utrecht maar op de één of andere manier had ik het de afgelopen twee keer zwaar (tweede keer) tot ontzettend zwaar (eerste keer) tijdens het lopen.

Nu moet ik er bij bekennen dat ik de tweede keer ongeveer een uur van te voren bedacht dat ik m alsnog ging lopen, dus dat was niet de ideale voorbereiding. Maar de eerste keer was een hel waarin ik onderweg minstens 1.000 keer dood ben gegaan en zelfs halverwege dacht aan opgeven. Dat had ik toch niet van mezelf verwacht op zo’n kort afstandje. Het was zelfs niet zo dat ik niet getraind had: tijdens trainingsrondjes had ik de afstand ruim en eenvoudig uitgelopen.

Dit jaar wil ik het mysterie van de 4 mijl voor eens en voor altijd ontrafelen, en dat deed ik gisteravond met een klein trainingsrondje. Nog tijd genoeg voordat het oktober is.

En dan eindelijk eens een fijn stukje hardlopen, liefst met een fatsoenlijke tijd.

Deze ochtend op RTV Noord: aandacht voor de smart factories: fabrieken waar (bijna) geen personeel werkt en alles automatisch gebeurt. De subsidiekraan gaat flink open voor dit soort initiatieven: maar liefst €25 miljoen euro wordt vrijgemaakt voor voorstellen rondom deze smart factories.

Eerder deze weken was er de lancering van #TopDutch. Als je op Twitter zat kon je er nauwelijks omheen: een grootscheepse campagne om Tesla naar het Noorden te halen.

Zo’n impact-campagne is natuurlijk altijd mooi, ongeacht het precieze effect. Mijn voorzichtige inschatting is dat Tesla nog geen moment heeft nagedacht over de precieze locatie van de fabriek(en) en gewoon nog een tijdje afwacht tot de productie van de nieuw auto’s écht op gang is. Dat moeten de auto’s zijn waar Tesla ook echt serieus geld mee gaat verdienen.

Die Tesla fabriek wordt vast ook een smart factory, met als gevolg dat de banencreatie toch niet zo groot is als bestuurders misschien nu hopen. Wat dat betreft heeft een regio als Limburg het met VDL beter getroffen: de fabriek daar zal ongetwijfeld ook smart zijn, maar niet zo smart dat er geen werkgelegenheid meer is. Hoe dan ook: een mooi groot bedrijf als Tesla dat voor de regio kiest, dat kan geen kwaad voor de status van het Noorden. En wellicht inspireert #TopDutch ook andere bedrijven om hier iets meer te gaan doen.

Freek de Jonge ken ik als mild-grappige cabaretier die in de jaren ’90 nog welk eens werd uitgezonden. Beetje de brave versie van Youp van het Hek. Iets minder ad-rem dan Herman Finkers. Iets minder druk dan Bert Vischer. Iets minder in, ja, in eigenlijk alles.

Van sommige mensen is het een uitstekend plan dat ze ondanks leeftijd gewoon doorwerken. Foppe de Haan is daar een voorbeeld van. Al sinds 2002 probeert hij te stoppen met werken, en nu neemt ie op 73 jarige leeftijd alsnog plaats op de bank. Als assistent bij het Nederlands elftal voor vrouwen. Een belangrijk statement dat Nederlands vrouwenvoetbal nu ook echt de aandacht krijgt vanuit de ‘mannenwereld’ die voetbal altijd is.

Maar terug naar Freek de 72-jarige Jonge. Hij heeft zich als redder opgeroepen om Nederland bewust te maken van de aardbevingsproblematiek in Groningen.

Freek de Jonge, die actievoert voor problemen met #aardbevingen in #Groningen, lijkt overdonderd door Hans Alders. https://t.co/WhBGTE7pXi pic.twitter.com/6NyFHFWFGq

— Bart Breij (@Scarbir) January 17, 2017

Nu zou dit best een nobel streven kúnnen zijn. RTV Noord verslaggever & commentator Bart Breij stelt in de bovenstaande video dat het wel lijkt alsof De Jonge zich enigszins liet verrassen door Hans Alders, nationaal coordinator Groningen. Ook in de columns die de Jonge schrijft voor Dagblad van het Noorden probeert hij gevat uit de hoek te komen, maar lijkt ie vooral het tegenovergestelde te bewerkstelligen: je leest hier een stukje van een man die zich hoog vanuit z’n ivoren toren niet erg goed heeft ingelezen, alvorens de reis naar het Noorden te maken.

Dat je niet volledig op de hoogte bent van alle ins & outs is opzich niet eens zo’n probleem, maar het wordt wel een probleem als je vervolgens in discussie wilt met mensen die met deze problematiek bezig zijn. Als er een oplossing was die al het leed binnen een paar maanden had opgelost was dit er waarschijnlijk wel geweest.

Het streven om je als ‘redder’ op te werpen voor diegene die zich door de NAM en dus de Nederlandse overheid in de kou voelen laten staan is natuurlijk prima, maar dit riekt wel enigzins naar een man die een podium zoekt voor een maatschappelijk probleem dat op een hele andere manier aangepakt moet worden dan columns schrijven. Misschien is de leeftijd dan toch een factor. Misschien is het een gebrek aan bewustzijn bij De Jonge dat actievoeren tegenwoordig niet meer werkt als in de jaren ’70. De wereld is vol komen te zitten met types Hans Alders: mensen die verder kijken dan populistisch taalgebruik. Mensen die niet alleen streven voor idealen, maar ook de pragmatische kant van de zaak moeten bekijken.

‘Ja, behalve Tegenlicht, zo nu en dan. En oja, Sherlock. En trouwens: Heel Holland Bakt heb ik ook nog wel gezien. Maar verder?’

Het is modieus om te zeggen dat je geen tv kijkt. Om te zeggen dat je uitsluitend nog kwaliteits-series kijkt op Netflix. Kijkcijfers tonen echter aan dat er nog steeds enorm veel mensen naar hele doorsnee televisie kijken, zoals Paul de Leeuw met de zoveelste slaapverwekkende show op de zaterdag.

Geen tv kijken is net zoiets als foto’s van gezonde ontbijtjes op Instagram plaatsen: je voelt je er eventjes beter door maar uiteindelijk kan niemand het echt schelen wat jij doet in je ochtend of avond.

De volgende trend wordt waarschijnlijk breken met je smartphone. ‘Ik gebruik geen smartphone meer’ klinkt nu nog heel indrukwekkend, alleen is in de praktijk vooral onhandig. Bovendien zijn er niet echt chique oplossingen om toch mobiel te blijven, behalve die stokoude Nokia uit de kast halen.

De eerste fabrikant die een luxe non-smartphone maakt zou nog wel eens een onverwacht verkoopsucces kunnen zijn. Zo’n telefoon die alleen kan bellen, en in geval van echte nood nog 1 slim ding kan. Met een batterijduur van een week. Rust wordt zo een ongekende luxe.

Toen ik jaren geleden de eerste Nespresso machine kocht was ik superenthousiast: het Ferrari rode slanke design, de verwarmbare melk-opschuimer en de lekkere capsule koffie. Een enorme upgrade uit de slappe Senseo wereld.

Nespresso was een upgrade die ook geld koste. Net zoals moderne printers is de aanschaf van het ding zelf niet zozeer het probleem: het is de koffie. Door de jaren heen zijn er wat prijsschommelingen geweest, maar een capsule kost ongeveer €0,40. In het begin had  ik daar nog niet zo’n beeld bij: je bestelde online met je creditcard – of in de Bijenkorf – gewoon een paar honderd capsules, en rekende dat af. Soms viel het me wel op dat dat nog best een bedrag was voor, ja, waarvoor eigenlijk? Koffie in een klein plasticje. En natuurlijk die reclame met George Clooney en Jack (wie?) Black.

Op kantoor kregen we een nieuwe koffiemachine, met bonen. Het viel me op dat we daar met 4 zware koffiedrinkers zitten, maar dat zelfs grote zakken bonen nog best lang meegaan. Een zak van 900 gram is volgens Douwe Egbers goed voor 130 koppen koffie. Zo’n zak kost een tientje, en daarmee zakt de prijs per kopje tot €0,07 per kopje. Smaakverschil? Ach, dat valt wel mee. Prijsverschil? 34 cent per kopje Met 5 koppen per dag is dat €1,70 en op jaarbasis €620,- Voor dat geld kun je best een luxe automaat kopen. Dat deed ik dus.

Daarbij veroorzaken Nespresso cups ook nog extra afval, in de vorm van cupjes. Je kunt deze opsparen, maar in Groningen is er geen plek om deze ook in te leveren. In Amsterdam trouwens wel, maar ik zie mezelf nog niet speciaal naar Amsterdam afreizen om mijn capsules milieuvriendelijk te laten verwerken. What else? is de slogan van Nespresso, maar de vraag is misschien meer: why Nespresso, why?

Ik heb nog nooit ook maar één doel weten te halen op dit blog. Alle goede voornemens om nu echt wat vaker iets te schrijven verdwenen na een week, anderhalve week of nog korter weer als sneeuw voor de zon.

Maar misschien is het wel leuk om in 2017 minimaal 100 stukjes te schrijven?

De wereld van online-media leeft vandaag de dag nog steeds voornamelijk van banners: advertenties op websites. Er zijn echter ook steeds meer mensen die die enorme hoeveelheid reclame vervelend beginnen te vinden, en een adblocker installeren voor hun browser. Dit heeft veel media-uitgevers ertoe aangezet om meldingen op de pagina te tonen dat ze het jammer vinden dat jij de advertenties blokkeert omdat dit hun – vaak – enige inkomstenbron is. Dat ís misschien ook jammer, maar het is voor jou als consument ook nódig.

Uitgevers zoals de Telegraaf of NU.nl verkopen online advertenties ongeveer op twee verschillende manieren:

1. Premium: je krijgt als adverteerder een eigen accountmanager en koopt rechtstreeks bij de uitgever een heel pakket advertenties, bijvoorbeeld voor een bepaald merk, rondom een bepaald tijdslot of bijvoorbeeld op alle dinsdagen in oktober. Of bijvoorbeeld als het minimaal 12 graden is, of alleen vrouwen boven de 45+
2. Bij opbod: een deel van de advertentieposities gaat naar een gesloten veiling, en deze adverenties worden bij opbod (per stuk!) in een blinde veiling verkocht. Dit gebeurt volledig geautomatiseerd.

Een uitgever kan zijn banner-netwerk aansluiten op zo’n veiling. Zonder in al te veel technische details te treden – het is een vrij ingewikkeld speelveld – is er een technische partij die de veiling voor de uitgever organiseert. Er doen verschillende partijen mee die geautomatiseerd bieden op banner-posities. Deze partijen doen een blind bod: wanneer het bod geaccepteerd wordt mogen ze een advertentie tonen. Deze partijen tonen geen eigen advertenties maar kopen deze plekken voor hun klanten: adverteerders zoals Coolblue & BMW.

Wanneer je je bedenkt dat een pagina soms wel 10 tot 15 advertentie-posities kan bevatten waarop geboden kan worden dan besef je pas hoeveel er achter de schermen moet gebeuren om een banner te tonen die voor de uitgever het meest lucratief is. Een populaire banner-formaat op een populaire website krijgt al snel 10 tot 40 biedingen per stuk (!).

Banners zien er vaak een beetje plat & simpel uit, maar zijn tegenwoordig kleine techniekbommetjes. Een adverteerder heeft tegenwoordig veel mogelijkheden om de banners zo te construeren dat ze aansluiten op gedrag dat jij al hebt getoond (denk aan de Zalando advertenties die je nog weken blijven volgen als je daar op de website bent geweest) of proberen aan te sluiten op een profiel dat de uitgever van jou heeft opgebouwd via cookies, bijvoorbeeld dat je een man bent die houdt van voetbal.

Deze banners hebben ook mogelijkheid om nieuwe demografische kenmerken toe te voegen, bijvoorbeeld het feit dat je met je muis over de banner heen bewoog (en dus misschien interesse toonde) waardoor ze je nog vaker banners laten zien.

Om deze chaos te beteugelen is de cookiewet in het leven geroepen: websites mogen nu niet meer zonder jouw toestemming cookies plaatsen op de website. Helaas zijn cookies maar een klein onderdeel van het probleem, en zorgen ze voor veel ergenis bij de consument (ons). Wanneer je de cookies echter niet accepteert maak je het voor adverteerders lastiger om een goed profiel op te bouwen, met als gevolg dat je banners ziet die waarschijnlijk niet voor jou bedoeld waren. Boeien.

Helaas zit er ook een keerzijde aan deze ingewikkelde materie. Door de hoeveelheid partijen die meebieden is het lastig om te zien van wie een banner uiteindelijk kwam. Dit kan voor ingewikkelde constructies zorgen waarbij adverteerders, of zelfs hele banner-inkopers frauduleuze techniek toepassen om in te breken op jouw browser, of erger: je computer. Dit heet malware. Omdat er zoveel banners worden getoond is het voor uitgevers vaak lastig te achterhalen wíe hun netwerk aantast.

Wil je nou geen onderdeel meer zijn van een veiling waarbij kwaadwillende adverteerders spam of malware op je computer plaatsen dan is een adblocker een eenvoudige oplossing. Je kunt deze met 3 of 4 kliks installeren, en bent vervolgens veilig voor tientallen reclame-uitingen. Inderdaad, je ontneemt uitgevers ook mogelijkheden om geld aan jou te verdienen, maar dat is natuurlijk niet jouw primaire probleem. Uitgevers hebben middelen en creativiteit genoeg om jou alsnog geld uit te laten geven. Denk aan de paywall van de FD, of bijvoorbeeld de VTwonen website waar je allerlei spullen voor in huis kunt kopen. Jij als consument hoeft niet de dupe te worden van de problemen van de uitgever, en je adblocker is een goede manier om een heleboel (zoals gezegd, soms wel 20 bannerposities per pagina) potentiële problemen te voorkomen.

En virusscanners? Virusscanners tappen in op een gevoel van onveiligheid dat lang niet altijd terecht is. Grote virusuitbraken zijn er de laatste jaren nauwelijks geweest. Eenvoudige vuistregel: open geen spam in je mailbox, klik nooit op linkjes die je niet vertrouwd en download geen illegale muziek, games of software. Wanneer je veel gebruik maakt van internet – en wie doet dat niet – dan is een bannerblocker misschien nog wel harder nodig dan een virusscanner. En dat is toch wel wat zorgelijk.

Deze chart laat zien dat het totaal aantal kiezers de afgelopen verkiezing lager was. Maar vooral bij de democraten is er een opmerkelijke terugval. Dit roept de vraag op: was het Trump die won – vanwege Trump? Of was het Hillary die verloor omdat er teveel mensen thuis bleven? Een harde les.

Overmoedig geworden door mijn goede voorspelling dat Trump wel eens een outsider kon worden leek het me niet zo waarschijnlijk scenario dat ie ook daadwerkelijk zou winnen.

Bas Heijne vertaalde gisteravond in DWDD deze verkiezingen door naar ‘onze’ aanstaande verkiezingen in maart. Verontwaardiging over de politiek is niet voorbehouden aan laag opgeleide blanke working class. We hebben allemaal onze ergenissen over de politiek. Of dit nu gaat om het weinige charisma, of om acute problemen zoals ouderenzorg of aardbevingen. Dat is genoeg reden tot een proteststem: de politieke elite mag niet blijven winnen en moet uitgedaagd worden door nieuwe mensen, ideeen en meningen.