Categorie: algemeen

Echt lang geleden maakte ik een Twitteraccount aan. Het was een tijd dat het platform er nog volledig anders uit zag. Simpele twitterhandles waren nog beschikbaar (@blauw) en af en toe zag je een walvis die werd opgetild door een stel vogels: Twitter lag er weer eens uit.

Twitteren was absoluut nog geen ‘uitgemaakte’ zaak: iedereen deed maar wat. Ik werd erdoor aangezet door Stefan Verkerk (@aksie) maar in de basis snapte ik de lol nog niet zo. 140 tekens online? Tja, waarom?

Toen ik bij Sanoma bezig was met social media gaf ik vaak presentaties. Zoals veel mensen gebruikte ik daarin mijn Twitter handle. Twitter werd stabieler, langzaam kwamen er wat meer mogelijkheden zoals een iPhone app en nog wat later werd Twitter voor een aantal Sanoma titels een serieuze verkeersbron. Op die site hadden we uitsluitend een ‘firehose’ van RSS artikelen aangezet; zodra er iets werd en wordt gepubliceerd op Twitter dan schoot deze applicatie een linkje op Twitter. Op die manier was NU.nl het eerste nieuwskanaal (en misschien wel het eerste merk) dat 1 miljoen volgers had op Twitter.

Vanaf daar ging het snel: Twitter werd mainstream. Het werd leuker om het songfestival of Ik vertrek te kijken ‘via Twitter’ dan via de TV. Tijdens WK’s en EK’s ging het er om wie de grappigste tweets en gephotoshopte plaatjes kon delen. Twitteren werd een reden om uitgenodigd te worden bij ‘de slimste mens’. Veel Twitteren leverde je status op onder een selectief groepje mensen, namelijk andere mensen die veel twitterden.

Ondertussen volgende ik mensen op interessegebied, en klikte of favoriete ik af en toe eens een linkje. Ik klaagde af en toe eens tegen een organisatie of deelde af en toe eens een complimentje uit.

Twitter is de laatste maanden veranderd: contact met mijn vrienden heb ik wel via Whatsapp. Levensgebeurtenissen staan op Facebook. Nieuws op NOS.nl. Mensen te teveel of irrelevant twitterden ben ik ontvolgt. Wat blijft er dan nog over? Nou, tweets tijdens ‘live-rampen’, alhoewel Twitter hier ook een beetje z’n ‘secret sauce’ is kwijtgeraakt.  Ik zie vaker advertenties. Ik zie vaker slechte zelfpromotie- en eigengeilerij. Het is een reden om het platform steeds vaker links te laten liggen. Ik ben benieuwd wanneer ik de volgende 10.000 tweets heb geplaatst.

Beste FBTO,

Voordat jullie mij vragen stellen om de Net Promoter Score te meten is het wellicht goed om even te horen waarom ik belde.

Ik belde namelijk met een vraag over het annuleren van een weekendje weg met vriendin en (pasgeboren) kind. Vanwege de ijzel buiten was al het verkeer in Noord Nederland (ik woon in Groningen) volledig lam gelegd. In de algemene voorwaarden van de verzekering las ik dat wanneer je niet op de plek van bestemming kon komen je recht hebt op annulering. Dit werd door de telefonische medewerkster echter weggelachen omdat ‘de wegen niet afgesloten waren’. Dat is natuurlijk volstrekte flauwekul, vooral van een bedrijf dat notabene zelf vanuit Leeuwarden opereert en overal op de website en social media meldt dat ze slechter bereikbaar zijn vanwege de ijzel. Even terug naar de antwoord op uw vraag: ik ga u aanbevelen aan anderen zodra u een begripvolle menselijke toon tegen uw klanten aanslaat en niet uw klanten probeert af te poeieren met volstrekte drogredeneringen. Ik neem een annuleringsverzekering om in het geval van overmacht aanspraak te kunnen doen op enig financieel meedogen. Dan verwacht ik niet dat ik in rare discussies beland over hoe veilig het is op de weg. Kortom: u gaat stijgen in uw gewilde NPS zodra u uw klanten helpt op een manier die niet gefocussed is op ‘zo min mogelijk uitkeren’ maar op ‘wat zou ík als medewerker van FBTO kunnen doen om klanten die niet meer op vakantie durven te compenseren’. Pas dan wint u mijn vertrouwen weer terug. En dat gaat heus niet alleen maar over uitkeren, of niet uitkeren. Dat gaat ook over begrip voor de situatie. Maar wat dat betreft heeft u, en uw medewerkers nog een lange weg te gaan.

met vriendelijke groet,

Voor mijn werk ben ik wel eens in de randstad. Wat heet, ik ben er vaak wel meerdere dagen. Als ik dan zeg waar ik woon krijg ik vaak verbaasde gezichten. En toegegeven: het is ook een teringeind weg. Laat ik je kort bijpraten.

Ooit ontwikkelde ik software. Die software kreeg klanten. Op het hoogtepunt hadden we bijna 110 betalende klanten. Die klanten bleven komen, ondanks dat ik in Groningen zat, en mijn compagnon in Amsterdam woonde en een kantoor had in Hilversum. Het idee was geboren: het maakte voor mijn werk eigenlijk helemaal niet uit waar ik was.

Het product viel uiteindelijk dood. Niet eens allemaal onze schuld, en we hadden er ook geen hypotheek mee genomen. Kortom: het stopte. Ik ging andere dingen doen, zoals een zoekmachine voor mensen: Kupata. Dat bleek niet alleen een rare naam, ook bleek het gewoon ingewikkeld te zijn om te verkopen. Uiteindelijk gaf ik op, en mijn co-founder ook.

En toen? Toen vroeg Makerlab me wat dingen te gaan doen voor een klant in Amsterdam. En toen nog een. En voor je het weet zat ik weer een antal dagen in de week in Amsterdam. Bij klanten die het belangrijk vonden/vinden dat ik er ben. En daar kan ik ze geen ongelijk in geven. Slack is niet afdoende voor alle koffiepraat.

Er is een groep mensen die zichzelf digitale nomaden noemt. Dit zijn mensen die met laptop en al de wereld over reizen, en zodoende werken. Ze werken voor opdrachtgevers wie het niet zo erg vinden dat ze de ene keer in Singapore zitten, en de andere keer in Lima. Ze werken voor mensen die het niet kan schelen waar ze zijn: als er maar dingen af komen.

Ik wil niet zeggen dat ik ontevreden ben met de huidige klanten waar ik voor werk: integendeel. Ik wou alleen dat het ze minder kon schelen waar ik was. Dat ik ook dingen kan zonder aanwezig te zijn. Misschien is dit in Nederland toch lastiger, omdat thuiswerken vaak toch synoniem staat voor verkapt vrij.

Jammer: ik denk dat we ons er een enorm plezier mee doen om elkaar daar niet over te wantrouwen. En er gewoon op vertrouwen dat dingen heus wel gefixed worden als dat nodig is.

Ik zag dat ik vorig jaar nog een tweetje plaatste: slecht spelen en je toch kwalificeren, moet ook kunnen. Dat was nadat we hadden verloren van IJsland.

Alleen ging dat niet door.

Dat was enerzijds omdat we zelf slecht speelden, en anderzijds omdat er teams waren die gewoon een klasse beter waren, zoals de Tsjechen en Turken. Dat IJsland zich als collectief ook plaatste was gewoon geen verassing.

Met klungeling verdedigen krijg je het tegen ieder goed georganiseerd team lastig.

Gelukkig hebben we het komende jaar weer alle tijd om goed te oefenen.

Het klinkt als een modern sprookje: vrouw krijgt belangrijke functie in Amerika en wordt vervolgens lastig gevallen door haar e-mail server.

Het is niet echt een leuk verhaal: ze gebruikte een persoonlijke e-mail server voor het versturen van overheids-data. Niet echt handig in een tijd van NSA, privacy & Snowden om buiten de bestaande beveiligingsmaatregelen om een eigen e-mail server te hebben.

Tegenstanders van Hillary maken hier handig gebruik van: op deze manier wordt ze geframed als roekeloos. En dat was het misschien ook wel. Sterker nog: dit kan de gedroomde democratische kandidaat nog een hele tijd blijven achtervolgen.

Ooit registreerde ik een account omdat ik nieuwsgierig was, om er vervolgens bijna een jaar niks meer mee te doen. Twitter zag er toen ook heel anders uit dan nu, en werd door een piepkleine community gebruikt.

Nu is de geest uit de fles, en lijkt iedereen Twitter te gebruiken. Ik ken zelfs verhalen van mensen die abrupt stopten nadat hun huwelijk op de klippen liep als gevolg van teveel tijd op social media. Kortom: dat is me nogal wat.

De afgelopen tijd is Twitter, dat inmiddels beursgenoteerd is, ook vaker in het nieuws rondom het verdienmodel: Twitter groeit niet meer. Sterker nog: nieuwe gebruikers snappen de lol van het platform niet, en verlaten het schip snel voor bijvoorbeeld Instagr.am en Snapchat, hoewel deze diensten heel anders zijn.

Kortom: Twitter heeft het zwaar. Gezamelijk TV kijken zoals gisteravond (Drama Oranje & Heel Holland Bakt) zijn dan wat er nog over is. Hoewel ik me zelfs niet aan de indruk kan onttrekken dat zelfs dit leuker was ‘vroeger’. Tegenwoordig duikelen socialisto’s over elkaar heen om de meest gevatte opmerking te maken in 140 tekens, die dan vervolgens in no-time wordt geretweet tot mega-proporties. Five minutes of fame is zo getransformeerd tot 5 seconds of fame. 

Wat er rest? Ego-mania: mensen die complimenten over zichzelf retweeten. Mensen die hun nieuwe boek, blog of biologische webwinkel (wat is dat?) promoten. Mensen die maatschappelijk commentaar leveren. Mensen die bedrijven afzeiken. Mensen die zogenaamd interessante linkjes posten van de NY Times, om aan te geven dat zij die wel lezen. Wat een klaagzang.

De beste manier om Twitter leuk, gezond en vriendelijk te houden is de ontvolg knop. Ontvolg eens wat mensen die je niet meer kunt hebben. Het is maar 1 knopje. Ze merken er zelf niks van. Heerlijk, even stilte.

Op de profielpagina van Blendle zag ik dat ik sinds ik lid ben 472 artikelen heb bekeken, en dat leek me een goed getal om de balans eens op te maken.

De profielpagina geeft niet een exacte registratie-datum, maar het eerste artikel las ik op 28 april 2014, dus een jaar en nogwat maandjes geleden.

Sindsdien heb ik 472 artikelen gelezen, en is mijn account voor €130,- opgewaardeerd. Dat maakt dat ik dus gemiddeld €0,27 cent per artikel betaalde, wat vrij laag is. Ik vermoed dat artikelen waar je ooit geld op hebt teruggevraagd wel worden meegerend in die telling. Goed, €130,- dus.

Voor dat geld had ik bijvoorbeeld net zo goed NRC Next kunnen houden. Deze bleef echter soms onbezorgd, soms ongelezen en nog vaker met maar 1 of 2 artikelen gelezen op tafel slingeren. Na 7 jaar zei ik op.

Blendle dus.

Sinds een aantal van de websites die ik regelmatig bezoek voor nieuws paywalls hebben (NRC, FD, Volkskrant) is mijn Blendle-gebruik toegenomen. Ik zie het als teveel moeite om ook daadwerkelijk een account aan te maken om een artikel te lezen: dan zoek ik ditzelfde artikel net zo makkelijk even op op Blendle. De kranten zelf bieden geen linkjes naar Blendle omdat ze hiermee natuurlijk een % fee afdragen, die ze met een paywall zelf houden. Bovendien zijn er allerlei marketing-technische redenen te bedenken om een klant aan jou te binden, en niet een derde partij, maar dit ter zijde.

Blendle is de afgelopen jaren door mij gebruikt om artikelen te lezen over allerlei zaken, en vanuit allerlei bronnen. Revu, Trouw, Volkskrant, Panorama, De Telegraaf, zelfs af en toe bronnen waar ik nog nooit eerder van had gehoord (TPO).

Daarbij zou ik geen van de genoemde kranten of tijdschriften nog ooit los kopen: op deze manier verdienen uitgevers dus iets aan mij.

Ik lees maar op twee devices: achter m’n desktop op kantoor en via de webview op mobiel. De webview is goed genoeg en emuleert een app. Deze werkt prima aan de ontbijttafel. Overdags lees ik wel eens een wat langer artikel.

Automatisch opwaarderen werkt klaarblijkelijk, hoewel je er eigenlijk weinig zicht op hebt wanneer dit precies gebeurt.

Dan de prijzen: ik begrijp dat uitgevers zelf de prijsstelling kiezen, en hier kan denk ik nog wel iets gebeuren. Sommige artikelen zijn per stuk toch duur. Hoe duurder, hoe groter de verleiding ook wordt om aan het einde van het stuk geld terug te vragen. Je zou denken dat enige prijselasticiteit rondom aantrekkelijke prijzen ook voor meer lezers zorgt, maar zo denken uitgevers klaarblijkelijk (nog) niet.

Zelfstandig door kranten of tijdschriften bladeren doe ik niet, en ga ik ook niet doen. De ‘kiosk’ die Blendle dus zegt te zijn gebruik ik niet: ik bekijk hooguit wat er trending is, en maak daar een selectie uit. Bovendien heeft de nieuwsbrief genoeg artikelen om te lezen: deze sla ik zelden over.

Het sociale netwerk, onderwerpen die ik kan volgen en andere zaken gebruik ik ook niet. Wat dat betreft is Blendle behoorlijk overcompleet. Alles is mogelijk. Dit zit gelukkig de lees-ervaring geenzins in de weg: ik vind de interface prachtig en handig en als dat niet zo’n rare term was zou ik zeggen: On-Nederlands goed.

Als iemand een goed werkende browserplugin zou maken die ieder pay-wall artikel direct door zou sturen naar het juiste Blendle artikel dan las ik ongetwijfeld nog meer.

Kortom: betalen voor artikelen werkt (voor mij wel redelijk. Toch blijf je altijd de vraag houden of je met een fysiek krantenabonnement gelukkiger was: je ontdekt er ongevraagd meer, maar hebt wel weer de fysieke distributie-ongemakken en oud-papier.

Met nog meer goedkopere artikelen zou de hoeveelheid tijd op Blendle bij mij explosief stijgen, en denk ik dat ik uiteindelijk meer geld zou besteden.

De toekomst gaat uitwijzen of dit model viable is, om het in populaire startup termen te zeggen. Viable voor zowel publisher, auteur als Blendle zelf, want zo’n uitgekiende interface en onderhandelingen met alle grote publishers gaan ongetwijfeld niet vanzelf.

Ik typ dit blogje in de chaos van het plaatsen van een nieuwe keuken. De hele huiskamer staat vol, en om ons heen zijn er medewerkers van de groen-dienst de heggen aan het knippen en ook de nieuwe buurvrouw is aan het verhuizen. Om te ontsnappen aan deze tijdelijke chaos vertrekken we morgen naar Kopenhagen, een stad die minder dichtbij is (650 km) dan je wellicht zou denken vanuit Groningen.

Het moest er eens van komen: een stukje Android is ‘kapot’. Hierdoor zijn oude telefoons kwetsbaar voor een stukje malware (zegmaar virus) dat zich via MMSjes kan verspreiden.

Fabrikanten zoals Samsung en LG hebben de afgelopen jaren zoveel toestellen op de markt gebracht dat ze geen tijd hadden voor een fatsoenlijke update-straat waarin alle toestellen ook van updates werden voorzien.

Apple heeft dit op allerlei fronten veel beter aangepakt door gebruikers min of meer te forceren te upgraden naar het laatste iOS. Met Android toestellen kan dit vaak niet omdat de fabrikant hier zelf nog tussen zit.

Het veiligheidslek was dus een kwestie van tijd: er zijn nog genoeg toestellen (meer dan 50%) die een oude versie van Android draaien. Hiermee is nogal wat aan de hand: deze versies zijn vaak lek, en sinds vandaag nog veel lekker.

Hopelijk leidt dit een trend in dat fabrikanten niet alleen in hoog tempo nieuwe toestellen uitbrengen, maar ook de software beter in de hand krijgen.

Veel later dan je als vaste tourkijker op anticipeerde draaide de caravaan de champs elysees op. Iedereen wist het: het moest een sprint worden. Een paar uur daarvoor had Anna van der Breggen bij de vrouwen nog iets gedaan dat in het mannenpeloton onmogelijk was: ze was de sprintploegen voorgebleven en won #LaCourse.

Het is zo’n belegen rondje, zo iets dat we al heel vaak hebben gezien. Het is een gegeven. Het is cliché. En de winnaar staat zoals gewoonlijk ook vast. De sprinter die het vaakst heeft gewonnen wint ook op de Champs Elysees. Uitzonderingen (Vinokourov) daargelaten.

Laten we hopen dat de volledige top 10, of zelfs top 20 dit jaar zonder doping is. Dat dit een eerlijk lijstje is geworden. Op Twitter zag ik een lijstje met namen van 20 snelste beklimmingen van de Alpe D’Huez. Tussen namen als Pantani, Armstrong, Virenque en Riis stond op plek 18 Quintana. Het buitenaardse niveau is weg. Misschien is dat ook wel een teken.