In het openingsweekend bracht Red Dead Redemption 2 maar liefst $725 miljoen dollar in het laatje voor producent Rockstart. Om maar even aan te geven hoe groot deze game is.

De eerste RDR speelde ik in 2010 op de Xbox 360. Achteraf kan ik rustig bekennen dat ik 8 jaar geleden een nogal ander leven had: ik woonde in m’n studiootje in Utrecht en kon doordeweeks uren besteden aan de game. Dat was ook nodig, want de allereerste game had al een erg grote kaart, flinke reisafstanden en lange missies. Dat klinkt misschien nogal saai, maar dat was het geen moment. Overal op de prairie was wel iets te doen, en de missies die je er even ‘bij’ kon doen waren talrijk. Toen ik het spel uitspeelde legde ik de controller neer en moest echt even pauzeren. Het epische einde van John Marston bleef me lang bij. Het was denk ik ook de eerste RPG van Rockstar die ik uitspeelde. Ik denk dat ik alle GTA spellen ooit gespeeld heb, de één langer dan de ander. Van GTA5 weet ik zeker dat ik deze heb uitgespeeld, een game die ik daarna vrij snel heb weggelegd om er niet meer naar om te kijken. Maar goed, terug naar RDR2.

Rockstar koos er verhaaltechnisch voor om een prequel te maken op deel 1. Dit is een nogal gewaagde keuze omdat lang niet iedereen deel 1 ook daadwerkelijk gespeeld heeft. Zonder voorkennis is RDR2 overigens ook prima te spelen, maar kennis over verloop van deel 1 is wel aardig om het verhaal extra diepte te geven. Mocht je 23 minuten de tijd hebben, deze YouTube video legt behoorlijk accuraat uit wat er in deel 1 gebeurde zodat je helemaal voorbereid aan de game start. Overigens heeft deel 1 geen enkele referentie naar de hoofdpersonage die je in RDR2 speelt: Arthur Morgan. Daarover later meer.

Wat wel opvallend is is dat Rockstar je al vrij snel in de game kennis laat maken met John Marston die – voor de goede lezer – dus de hoofdpersonage in deel 1 is. In deze missie zie je direct hoe Marston aan de littekens in z’n gezicht komt: hij is aangevallen door wilde dieren.

De game bestaat uit zes ‘chapters’ en het eerste chapter besteed veel tijd aan uitleg over het spelsysteem. Dat is bepaald geen overbodige luxe, want knoppen hebben meerdere functies en het kost even moeite voordat je kunt opstijgen, het juiste wapen kiest, met ‘dead eye’ afvuurt en bijvoorbeeld andere wapens of verrekijkers uit het menu tevoorschijn haalt. Dit is één van de kritiekpunten: de game laat zich niet altijd even soepel besturen en het wil wel eens gebeuren dat je ineens niet het juiste wapen hebt of dat je van je paard klettert doordat deze precies niet doet wat jij wil. Dat is misschien ook wel realistisch.

In chapter 1 zit je in de sneeuw, na een mislukte overval in Blackberry. De politie zit op je hielen en de bende bandieten waar je doet behoort moet schuilen in de kou. Je leert Dutch van der Linde kennen, de baas. Persoonlijk zat dit karakter mij al vrij snel in een irritatie-zone en deze verdween gedurende het spel bepaald niet. Verder trekt er een bonte stoet aan karakters voorbij, die lang niet allemaal een logische achtergrond krijgen, zelfs niet gedurende de game. Achtereenvolgens leer je Micah, Straus, Lenny, John, Hosea, Bill, Javier en vele anderen dus een klein beetje kennen. Net genoeg om missies te doen, net te weinig om ook enige empathie te ontwikkelen: daar zijn het er simpelweg veel te veel voor.

Een karakter dat ik niet onbenoemd wil laten is Sadie Adler. Sadie hoort niet tot de oorspronkelijke bendeleden maar wordt gevonden in een huis waar haar man is gedood door een rivalisende bende. Rockstart is er in geslaagd om ook een sterke vrouwelijke personage neer te zetten dat zich niet laat leiden door mannen. Dit is wat mij betreft een prestatie van formaat en het zou me zeer weinig verbazen als Rockstar een spin-off of DLC (uitbreiding) maakt met haar in de hoofdrol.

Goed, dan het verhaal. Want waar gaat de game eigenlijk over? De game is gesitueerd aan het begin van de 19de eeuw. De moderne wereld rukt op en het Wilde Westen loopt enigzins op z’n einde. De tijd van outlaws en bendes is eigenlijk een beetje voorbij. Dutch en de gang worden daarom continue achterna gezeten door de politie: de Pinkertons. Al vrij snel in de game wordt duidelijk dat de wereld aan het veranderen is maar dat niet iedereen even bereid is om ook mee te veranderen. Rockstar neemt uitgebreid de tijd om dit thema verder uit te diepen. Hierdoor zie je als speler al vrij snel dat de bende misschien wel z’n beste tijd heeft gehad. De koppige Dutch blijft er echter op hameren dat er nog één missie nodig is, één grote prijs voordat ze voor altijd kunnen verdwijnen. Zoals ik hierboven al schreef: deze zin herhaalt hij zo vaak dat dit op Reddit een soort van meme is geworden. Mij begon het al vrij snel in het spel enorm te irriteren, maar wellicht is dit ook met opzet zo gedaan.

De hoofdpersoon, Arthur Morgan is al van jongs af aan bij de gang, en speelt een ietwat naïeve en eendimensionaal karakter dat Rockstar uitstekend weet uit te bouwen gedurende het spel. In de uren speelplezier die volgen zie je een transformatie bij hem op gang komen die hem uiteindelijk beslissingen doen nemen waar hij anders waarschijnlijk niet achter had gestaan. Dit staat hier zo cryptisch om niet al te veel van het verhaal te verklappen.

De game zelf is prachtig. De paarden bewegen realistisch en de landschappen waar je doorheen rijdt zijn schitterend. Op diverse forums lees ik mensen die het spel vooral gebruiken om lekker te jagen, vissen en klooien, zonder al te veel de missies te doen. Het spel is dan ook geschikt om urenlang op beren, herten, zwijnen en konijnen te jagen of doelloos op je paard rond te rennen, postkoetsen overvallen of zelfs treinen. Rockstar heeft het spel een enorme hoeveelheid details meegegeven. Zo verrotten lijken wanneer je ze achter laat, en zul je af en toe een blinde bedelaar tegenkomen. Niet al deze bedelaars zijn ook echt blind, en je kunt dit controlleren door een pistool op ze te richten. Wanneer ze dan erg schrikken en wegrennen dan betekent dit dat ze niet blind zijn: de echte blinden blijven staan. Dit soort kleinige details maken het spelplezier des te groter. Ook zit de wereld vol met vreemde figuren die je onderweg tegenkomt, soms ook met zij-missies. Het is in ieder geval zo’n spel waarin je uren verdwaald kunt raken. Overigens heb ik er voor gekozen om dit niet te veel en te lang te doen. Mijn leven ten opzichte van 2010 is inmiddels ook zo dat er een vrouw en kind aandacht nodig hebben, dus urenlange speelsessies zitten er (gelukkig) niet meer in. Ik heb me enigzins beperkt tot de belangrijkste storyline, en die is prachtig.

Wat me wel opviel in de game is de moeilijkheidsgraad. Of liever: het gebrek daaraan. Het is mij zelden gebeurd dat ik missies meerdere keren moest overdoen omdat ik me er simpelweg wel doorheen kon schieten. De combinatie van de auto-aim en Dead eye is vrij accuraat, en er wordt door je vijanden ook niet heel erg scherp teruggeschoten. Een aantal keer had ik het wel wat lastiger, maar dat had dan vooral te maken met de verkeerde keuze aan geweren die ik de missie in had genomen. Kortom: ook voor een casual gamer is het allemaal prima te doen. Ik denk dat je de belangrijkste story mode in een uur of 20 prima uitspeeld.

Is er iets kritisch te zeggen? Tuurlijk! Genoeg zelfs. Rockstar heeft er voor gekozen om Arthur te voorzien van drie metertjes: de gezondheidsmeter, de conditie meter en de Dead Eye meter. Ook het paard heeft twee meters: gezondheid en conditie. Al deze meters moet je enigzins in de gaten houden en dit kan een ietwat vertragende factor hebben op de game, bijvoorbeeld omdat je moet slapen. Ook wordt je in het begin duidelijk gemaakt dat je moet jagen zodat je kamp niet verhongert, maar wanneer je dit niet doet dan zijn hier geen duidelijke consequenties voor. De camera draait niet altijd lekker mee, en dit kan er in gevechten op je paard voor zorgen dat je je tegenstander uit beeld verliest, dat kan ietwat frustrerend zijn, net als het feit dat je niet kunt rennen in je kamp. Dit soort kleine dingetjes kunnen wellicht door Rockstar nog wel wat aangepast worden, maar verder is dit een briljante game met een geweldige soundtrack. 

9/10