Bij vliegmaatschappij United werd iemand onvrijwillig geslagen en deels bewusteloos door het gangpad gesleept omdat United geen vrijwilligers kon vinden die het vliegtuig wilden verlaten. Algemene ophef.
De daaropvolgende mea culpa van de topman van United was niet zo best: hij zou in vervolg bekijken hoe hij mensen met minder geweld uit z’n vliegtuigen zou kunnen verwijderen.
Naderhand bleek dat United alle passasiers weer uit het toestel had gezet om het vliegtuig weer te fatsoeneren. Van een fight-club kelder naar een fatsoenlijk vliegtuig. Drie uur vertraging.
Op Medium las ik een lange post van iemand die beschreef dat dit corporate gedrag typisch was voor de winst-maximalisatie waar veel grote Amerikaanse bedrijven mee bezig zijn. Er ontstaat een tweedeling tussen de has– en have-nots. Als je in de eerste klasse had gezeten, een premium member was of alleszins een ‘goede’ passasier dan had je geen kans op excessief geweld. Maar nu je daar schaamteloos in je kleine economy seat zit ben je het doelwit van willekeur. Met als gevolg dat je domweg uit je vliegtuigstoel wordt gesleept, je dikke buik zichtbaar op social media. Verontwaardiging alom. Die tweedeling zorgt er voor dat een selecte groep de ‘premium’ service krijgt, en de rest maar moet afwachten wat er voor hem/haar te wachten staat.
Eigenlijk is dat natuurlijk al een trend die 30 jaar aan de gang is in de luchtvaart. Zoek voor de grap maar eens hoe mensen er in de jaren ’70 bij zaten in het vliegtuig. De plek die toen door 1 persoon werd ingenomen is nu gereserveerd voor 3 personen. Je zit nog net niet bij elkaar op schoot, maar als dit mogelijk was geweest waren er vast luchtvaartmaatschappijen die dat hadden gedaan. Die winstmaximalisatie onder druk van concurrentie en wat dan niet meer zorgt er voor dat we als consument uiteindelijk de grote verliezers zijn. En ook als werknemers. De gig economie zoals UBER zorgt er voor dat mensen lange dagen en uren moeten werken voor relatief weinig geld. Nog meer voorbeelden van de haves– en have-nots. De mensen die het zich kunnen veroorloven om overal met UBER heen te rijden kan dat uiteindelijk allemaal waarschijnlijk niet zoveel schelen.
De vraag is hoe lang we excessen en bedrijven als dit hun gang laten gaan. En hoe lang het duurt voordat mensen écht hun account opzeggen of niet meer vliegen met bedrijven wiens waarden ze niet meer delen. Pas dan wordt de wereld weer een stukje leuker.