Blauwzine

Thema door Anders Norén

Auteur: Blauw

Het Nederlandse elftal had het knap lastig op het knollenveld in Luxemburg, maar won wel met 3-1. Daar gaat dit verhaal alleen niet over.

Het moet natuurlijk gaan over Regenrijder Max. Vooraf was door hemzelf al geopperd dat het maar moest gaan regenen tijdens de race. En waarempel: het leek wel Nederland in Sao Palo. Met wat rode vlaggen, safetycars en ander ongemak later begon er voor de permanente bankzitters een spektakelstuk dat z’n weerga niet kent. In 15 rondes reed Max 13 auto’s voorbij, om zo alsnog op het podium te eindigen. Sommige van deze tegenstanders, inclusief teamgenoot Ricciardio liet hij staan alsof ze uberhaupt niet meededen. Hulkenberg en Saintz leken wel in hun opwarmrondje toen Max langs kwam.

De kans op regen in Abu Dhabi lijkt me niet zo groot, maar inmiddels is wel bevestigd dat we volgend seizoen alle races moeten zien om voor het eerst een Nederlander wereldkampioen te zien worden in de Formule 1. Wie had dat ooit gedacht.

Spannende tijden in de Formule 1

Lang geleden stond ik met m’n vader wel eens vroeg op om Formule 1 te zien. Jos Verstappen deed nog mee en starte meestal van plek 17, 18 of vanuit de pitstraat. Na een rondje had ie meestal ongeveer 3 tot 5 plekken gewonnen, maar dat zag je nooit in beeld. Het was een zegetocht van Michael Schumacher die zonder problemen alle wereldkampioenschappen naar huis reed: vaak onbedreigd. Met een beetje geluk zag je tijdens een race 1 of 2 inhaalacties, maar nog veel vaker was er niets te zien. De statistieken onderin beeld gaven hooguit de verschillen weer. Om de zoveel minuten was er reclame. Met die kennis is het nu nog lekkerder formule 1 kijken. Niet alleen doet Max Verstappen mee voor het podium, hij zorgt er ook iedere race weer voor dat je op het puntje van je stoel kunt zitten: precies zoals motorsport bedoeld is.

Was het Trump? Of Hillary

image Deze chart laat zien dat het totaal aantal kiezers de afgelopen verkiezing lager was. Maar vooral bij de democraten is er een opmerkelijke terugval. Dit roept de vraag op: was het Trump die won – vanwege Trump? Of was het Hillary die verloor omdat er teveel mensen thuis bleven? Een harde les.

De afloop

Overmoedig geworden door mijn goede voorspelling dat Trump wel eens een outsider kon worden leek het me niet zo waarschijnlijk scenario dat ie ook daadwerkelijk zou winnen.

Bas Heijne vertaalde gisteravond in DWDD deze verkiezingen door naar ‘onze’ aanstaande verkiezingen in maart. Verontwaardiging over de politiek is niet voorbehouden aan laag opgeleide blanke working class. We hebben allemaal onze ergenissen over de politiek. Of dit nu gaat om het weinige charisma, of om acute problemen zoals ouderenzorg of aardbevingen. Dat is genoeg reden tot een proteststem: de politieke elite mag niet blijven winnen en moet uitgedaagd worden door nieuwe mensen, ideeen en meningen.

De afloop van de verkiezingen

Meer dan een jaar geleden deed ik een vrij rake voorspelling; Trump zou wel eens de meest controversieele kandidaat kunnen zijn die ooit heeft deelgenomen aan de Amerikaanse verkiezingen.

Ik schreef later ook dat de e-mail server van Hillary haar nog tijden zou achtervolgen, maar het arme mens heeft genoeg andere problemen: zo wordt ze door een groot deel van de Amerikaanse bevolking ook niet helemaal vertrouwd. Het unanieme wantrouwen in het etablishiment – waar zij & Bill uiteraard bij horen – wordt steeds groter.

Ik gok er niet op dat Amerika zo dom is om Trump president te laten worden. Het wordt Hillary. De opluchting zal groot zijn.

Bekeken: Rush

Eigenlijk kun je je op voorhand nauwelijks voorstellen dat er überhaupt een goeie film te maken is bij Formule 1. Ik zat ooit in de bioscoop toen deze film als trailer voorbijkwam en toen dacht ik: wat ontzettend fake.

Toch zijn de makers er vrij aardig in geslaagd om een mooi verhaal te vertellen van twee kemphanen (Niki Lauda en James Hunt) die elkaar in het kampioenschap van 1978 het vuur (sic) aan de schenen leggen.

Omdat ik ook de afloop van het – waargebeurde – verhaal niet kende bleef het een spannende film, op de ziekenhuisopname van Lauda na, toen heb ik grotendeels weggekeken. Een geslaagde film die er door een combinatie van slimme montage, CGI en ‘echte’ beelden verrassend goed uit ziet. En sowieso is het goed om Chris Hemsworth eens in een echte rol te zien, in plaats van in de rol van Thor in de Marvel serie.

Die Pokémon rage

Tijdens een moeizaam rondje hardlopen viel het me op. Kleine groepjes jongeren die rondliepen met hun telefoon scherm voor hun neus. Omdat het hardlopen zo moeizaam ging begon ik ze als afleiding te tellen. Ik telde er in het parkje in de buurt meer dan 80.

‘Daar zit de Pokémon generatie’ zei een vrouw van middelbare leeftijd die langsfietste tegen haar vriendin. Ik wist niet wat ik van de samengeklitte jongeren op de bankjes moest vinden. Het is makkelijk om een rage belachelijk te maken. Immers, die flippo’s waren ook maar raar, achteraf bezien. Het is bijzonder om te zien dat de aanwezigheid van fysieke game-elementen er voor zorgt dat een groep die tot voor kort volgens jongerenmarketeers- ‘moeilijk te activeren’ waren nu ineens van de bank af komen en door de stad lopen, daarbij mensen ontmoeten of zelfs nieuwe vrienden maken.

Mijn vermoeden is dat we deze app binnenkort niet meer zien, maar dat er nog vele van dit type apps zullen volgen die mensen in de fysieke wereld laat bewegen om game-elementen te doen.

Sterker: met dat gegeven kun je zelfs hele educatieve dingen doen. Een wereld van mogelijkheden is er door de Pokémon rage open gegaan. En dat is alleen maar goed.

Luisterboek pogingen iets van het leven te maken van Hendrik Groen

Op aanraden van een vriendin had ik Storytel eens gedownload, maar deze was ook direct weer in onbruik geraakt omdat ik maar niet kon beslissen over het eerste boek dat ik wou luisteren.

Gezien de tijd die ik in de trein zit leek het me nog steeds wel de moeite van het uitproberen waard, dus afgelopen week heb ik Storytel een nieuwe kans gekregen, een tientje betaald en begonnen met luisteren naar het eerste audioboek.

Het is lastig om het audioboek los van de inhoud te zien, dus ik bespreek ze hier allebei. Eerst maar eens de luister-ervaring.

Storytel biedt een niet al te intuitive interface om boeken te vinden en te gaan luisteren. Na enig rommelen lukte het, maar vanaf daar gaat ook nog niet alles soepel. Zo starte ik de app soms en was ik op een punt in het luisterboek dat ik al geruime tijd had gehad, en werkte de start/stop knopjes op het vergrendelingsscherm niet (goed) wat toch enigzins onhandig is. Afijn.

Het boek zelf was in mijn geval net geen 10 uur, en dat leek me na een halfuur luisteren een flinke afstand en eigenlijk is dat het ook. Voorlezen gaat natuurlijk toch altijd langzamer dan zelf geconcentreerd lezen, dus je moet er rustig de tijd voor nemen.

Dan het luisteren zelf. Dat is – na gewenperiode – een hele eenvoudige manier om een boek te lezen zonder ogen. Wel zocht ik een tijdje naar geschikte momenten om te luisteren want een enigzins rustige achtergrond is wel nodig om op een geconcentreerde manier te kunnen luisteren. In de trein werkt het in ieder geval perfect. In de auto heb ik het nog niet geprobeerd.

De vertelstem past goed bij het verhaal, leest goed voor en is eigenlijk op geen enkele manier storend, iets wat ik wel een beetje had verwacht. Een klein accentje of een vervelend maniertje kunnen immers de inhoud gelijk schade toebrengen.

Dan het boek zelf. Het boek verhaalt over een bejaarde die in een verzorgingstehuis zit, en het dagboek bevat 365 ‘hoofdstukjes’  met rake observaties over het leven in een verzorgingstehuis, en het leven met gebreken van oude mensen in het algemeen. Ik kon er soms wel om lachen, maar het boek herhaalt zichzelf ook, en een echte verhaallijn ontbreekt.

Conclusie na het eerste luisterboek: voorzichtig positief, ik ga er nog eentje lezen.

Wat 10.000 tweets mij leerde

Echt lang geleden maakte ik een Twitteraccount aan. Het was een tijd dat het platform er nog volledig anders uit zag. Simpele twitterhandles waren nog beschikbaar (@blauw) en af en toe zag je een walvis die werd opgetild door een stel vogels: Twitter lag er weer eens uit.

Twitteren was absoluut nog geen ‘uitgemaakte’ zaak: iedereen deed maar wat. Ik werd erdoor aangezet door Stefan Verkerk (@aksie) maar in de basis snapte ik de lol nog niet zo. 140 tekens online? Tja, waarom?

Toen ik bij Sanoma bezig was met social media gaf ik vaak presentaties. Zoals veel mensen gebruikte ik daarin mijn Twitter handle. Twitter werd stabieler, langzaam kwamen er wat meer mogelijkheden zoals een iPhone app en nog wat later werd Twitter voor een aantal Sanoma titels een serieuze verkeersbron. Op die site hadden we uitsluitend een ‘firehose’ van RSS artikelen aangezet; zodra er iets werd en wordt gepubliceerd op Twitter dan schoot deze applicatie een linkje op Twitter. Op die manier was NU.nl het eerste nieuwskanaal (en misschien wel het eerste merk) dat 1 miljoen volgers had op Twitter.

Vanaf daar ging het snel: Twitter werd mainstream. Het werd leuker om het songfestival of Ik vertrek te kijken ‘via Twitter’ dan via de TV. Tijdens WK’s en EK’s ging het er om wie de grappigste tweets en gephotoshopte plaatjes kon delen. Twitteren werd een reden om uitgenodigd te worden bij ‘de slimste mens’. Veel Twitteren leverde je status op onder een selectief groepje mensen, namelijk andere mensen die veel twitterden.

Ondertussen volgende ik mensen op interessegebied, en klikte of favoriete ik af en toe eens een linkje. Ik klaagde af en toe eens tegen een organisatie of deelde af en toe eens een complimentje uit.

Twitter is de laatste maanden veranderd: contact met mijn vrienden heb ik wel via Whatsapp. Levensgebeurtenissen staan op Facebook. Nieuws op NOS.nl. Mensen te teveel of irrelevant twitterden ben ik ontvolgt. Wat blijft er dan nog over? Nou, tweets tijdens ‘live-rampen’, alhoewel Twitter hier ook een beetje z’n ‘secret sauce’ is kwijtgeraakt.  Ik zie vaker advertenties. Ik zie vaker slechte zelfpromotie- en eigengeilerij. Het is een reden om het platform steeds vaker links te laten liggen. Ik ben benieuwd wanneer ik de volgende 10.000 tweets heb geplaatst.

‘Wat kunnen we doen zodat u ons in de toekomst aanraad bij anderen?’

Beste FBTO,

Voordat jullie mij vragen stellen om de Net Promoter Score te meten is het wellicht goed om even te horen waarom ik belde.

Ik belde namelijk met een vraag over het annuleren van een weekendje weg met vriendin en (pasgeboren) kind. Vanwege de ijzel buiten was al het verkeer in Noord Nederland (ik woon in Groningen) volledig lam gelegd. In de algemene voorwaarden van de verzekering las ik dat wanneer je niet op de plek van bestemming kon komen je recht hebt op annulering. Dit werd door de telefonische medewerkster echter weggelachen omdat ‘de wegen niet afgesloten waren’. Dat is natuurlijk volstrekte flauwekul, vooral van een bedrijf dat notabene zelf vanuit Leeuwarden opereert en overal op de website en social media meldt dat ze slechter bereikbaar zijn vanwege de ijzel. Even terug naar de antwoord op uw vraag: ik ga u aanbevelen aan anderen zodra u een begripvolle menselijke toon tegen uw klanten aanslaat en niet uw klanten probeert af te poeieren met volstrekte drogredeneringen. Ik neem een annuleringsverzekering om in het geval van overmacht aanspraak te kunnen doen op enig financieel meedogen. Dan verwacht ik niet dat ik in rare discussies beland over hoe veilig het is op de weg. Kortom: u gaat stijgen in uw gewilde NPS zodra u uw klanten helpt op een manier die niet gefocussed is op ‘zo min mogelijk uitkeren’ maar op ‘wat zou ík als medewerker van FBTO kunnen doen om klanten die niet meer op vakantie durven te compenseren’. Pas dan wint u mijn vertrouwen weer terug. En dat gaat heus niet alleen maar over uitkeren, of niet uitkeren. Dat gaat ook over begrip voor de situatie. Maar wat dat betreft heeft u, en uw medewerkers nog een lange weg te gaan.

met vriendelijke groet,

 

Nieuwere berichten Oudere berichten