Op aanraden van een vriendin had ik Storytel eens gedownload, maar deze was ook direct weer in onbruik geraakt omdat ik maar niet kon beslissen over het eerste boek dat ik wou luisteren.

Gezien de tijd die ik in de trein zit leek het me nog steeds wel de moeite van het uitproberen waard, dus afgelopen week heb ik Storytel een nieuwe kans gekregen, een tientje betaald en begonnen met luisteren naar het eerste audioboek.

Het is lastig om het audioboek los van de inhoud te zien, dus ik bespreek ze hier allebei. Eerst maar eens de luister-ervaring.

Storytel biedt een niet al te intuitive interface om boeken te vinden en te gaan luisteren. Na enig rommelen lukte het, maar vanaf daar gaat ook nog niet alles soepel. Zo starte ik de app soms en was ik op een punt in het luisterboek dat ik al geruime tijd had gehad, en werkte de start/stop knopjes op het vergrendelingsscherm niet (goed) wat toch enigzins onhandig is. Afijn.

Het boek zelf was in mijn geval net geen 10 uur, en dat leek me na een halfuur luisteren een flinke afstand en eigenlijk is dat het ook. Voorlezen gaat natuurlijk toch altijd langzamer dan zelf geconcentreerd lezen, dus je moet er rustig de tijd voor nemen.

Dan het luisteren zelf. Dat is – na gewenperiode – een hele eenvoudige manier om een boek te lezen zonder ogen. Wel zocht ik een tijdje naar geschikte momenten om te luisteren want een enigzins rustige achtergrond is wel nodig om op een geconcentreerde manier te kunnen luisteren. In de trein werkt het in ieder geval perfect. In de auto heb ik het nog niet geprobeerd.

De vertelstem past goed bij het verhaal, leest goed voor en is eigenlijk op geen enkele manier storend, iets wat ik wel een beetje had verwacht. Een klein accentje of een vervelend maniertje kunnen immers de inhoud gelijk schade toebrengen.

Dan het boek zelf. Het boek verhaalt over een bejaarde die in een verzorgingstehuis zit, en het dagboek bevat 365 ‘hoofdstukjes’  met rake observaties over het leven in een verzorgingstehuis, en het leven met gebreken van oude mensen in het algemeen. Ik kon er soms wel om lachen, maar het boek herhaalt zichzelf ook, en een echte verhaallijn ontbreekt.

Conclusie na het eerste luisterboek: voorzichtig positief, ik ga er nog eentje lezen.