Blauwzine

Thema door Anders Norén

100 – Nummer 100

Op 12 december 2016 bedacht ik me om als voornemen 100 stukjes te schrijven. En dit is nummer 100, dat betekent dat het me is gelukt.

Wat heb ik geleerd?

Onderwerpen bedenken voor een blog is hard werken, zeker als het een soort vrij-formaat is. Het is nog moeilijk genoeg om tot originele invalshoeken te komen. Er zijn behoorlijk wat professionele columnisten-clichees die ik niet wou gebruiken, zoals van kleine persoonlijke momentjes enorme overpeinzingen maken. Heel soms was er een persoonlijke aanleiding om iets te schrijven, maar veel vaker was er een concrete aanleiding.

Zijn er blogs die me bij zijn gebleven? Niet eens. Er waren wel blogs waar ik veel plezier in had om deze te schrijven zoals zaken die me persoonlijk enorm storen: de sleepwet van Buma is daar een goed voorbeeld van. Stukken met een enigzins persoonlijke slag vond ik uiteindelijk ook vaak goed gelukt, zoals de pokertafel van Crypto. Deze werd uiteindelijk ook in de app van Buxx geplaatst.

Was het hard werken? Mwoah. Gek genoeg was ik half november al bijna klaar: die paar blogjes konden er ook nog wel bij. Ergens halverwege het jaar had ik serieuze achterstand en vreesde ik dat ik qua creativiteit nooit aan de 100 zou komen maar dat bleek allemaal dus mee te vallen.

Schrijven is wel een soort fijn tijdverdrijf gebleken: het is een prima gevoel om even een laptop open te klappen en een verhaal te typen dat in je hoofd zit. Wel kreeg ik verschillende opmerkingen dat het allemaal wel heel vrijblijvend was: sommige artikelen hadden best leuke ideeen in zich maar bleken toch niet echt tot een climax te komen. Die kritiek neem ik ter harte, en teruglezend zie ik ook een flink aantal artikelen die beter hadden gekund, en zelfs gemoeten.

Dan de cijfers. Was u alleen in het lezen? Nee, zeker niet. Ondanks de povere promotie mijnerzijds vonden ongeveer 350 lezers hun weg naar dit blog. Ze bleven daar een schamele 35 seconde: net niet lang genoeg om een heel artikel uit te lezen, vermoed ik.

Verder opvallend: de maand oktober bleek het best bezocht, de maand mei het slechts. En het best gelezen artikel? Deze: 70: Sushi eten met Vindicat.

Wordt je een betere schrijver van veel-schrijven? Misschien wel. Het dwingt je in ieder geval om het te doen, en dat is op zichzelf al best verfrissend.

Nog een nieuwtje: in 2018 geef ik een boekje uit, en ben ik een gehele (zakelijke) blogreeks aan het schrijven rondom strategie en innovatie. Dit betekent dat ik nog veel meer ga schrijven maar niet dat dit blog hiermee weer maanden stil komt te liggen.

Voor nu, een prachtig uiteinde en een geweldig 2018.

99 – Darts

Ieder jaar eindigt thuis tussen Oud en Nieuw met het kijken naar darts. Waar dat vroeger nogal een obscure sport was met vooral dikke mannen die bier dronken op het podium is dit nu uitgegroeid tot semi-professionele bezigheid. Ik vermijd hiermee het woord sport, want ik denk dat sport toch wat andere kwalificaties heeft.

Hoe dan ook: het is fascinerend wat deze mannen doen. Tussentijds waren er ook analisten in de studio en een daarvan verklaarde in de partij tussen van Gerwen en Pryce dat fitheid ook steeds meer een factor werd in de dartwereld. Reden voor deze opmerking: Pryce is een ex-rugbyer en een breedgeschouderde fitte kerel. Dat bewees ook Jerry Lewis die een aantal dagen eerder de tweede geplaatste speler Peter Wright uitschakelde: fitman – bierbuik: 1 – 0. Pryce redde het overigens net niet: Van Gerwen is in goede doen niet te stoppen, en zal dit tournooi, dat begint 2018 nog heel even verder gaat vrolijk winnen. Tussentijds zal hij nog eens vrolijk over die anti-held van van Barneveld walsen. Een man die in lastige tijden altijd zo gepijnigd kijkt alsof ie wordt bedreigt om weer postbode te worden als deze pijl niet in de trippel, dubbel of waardanook valt. Die angst om niet meer mee te komen zit er al heel lang in bij van Barneveld. Toch vreemd, awnt de man is een een absolute legende die ook echt alles gewonnen heeft wat er te winnen is. Die verslaving om maar door te spelen is ook zichtbaar bij Phil Taylor: een nogal vervelende man die desondanks maar blijft spelen en winnen.

Toch is de transformatie wel zichtbaar: het veld van geplaatste spelers is flink uitgedund en eigenlijk is het algehele niveau dichterbij elkaar gekomen. Als er volgend jaar nog wat Aziaten opduiken die uitstekend voor de dag komen en fitheid nog meer een factor wordt dan schrijf ik op deze plek een nieuw stuk: hoe darts van spelletje een sport werd.

98 – Vuurwerk

Gisteravond hoorde ik voor het eerst ergens een stuk vuurwerk ontploffen. Als kind had ik een enorme fascinatie met vuurwerk, en ik maakte al op jonge leeftijd bestellijsten in Excel die uitrekenden wat ikvoor het beschikbare budget kon kopen.

Tijdens oud- en nieuwjaar stonden we hele dagen op straat om honderden astronauten af te schieten. Rond 2 uur ’s nachts was het dan afgelopen. Moe, koud en stinkend moesten we dan weer naar binnen. Op 1 januari mocht niks meer: behalve vegen en opruimen. Maar dan was ik het ook allemaal al wel beu.

Nu zie ik het toch wel anders: die verstikkende rook iets na twaalfen: de brandjes op straat. De knallen van (illegaal) vuurwerk dat tot diep in de nacht wordt afgestoken: ik denk dat vuurwerk het bewijs is dat tradities best aan verandering onderhevig kunnen zijn. Want hoewel er groep mensen is die het prachtig vinden wordt die groep ook steeds kleiner. Het zou me weinig verbazen als deze traditie over een jaar of 2 helemaal afgeschaft wordt. Dan zijn er op centrale plekken grote vuurwerkshows, en dat is t dan wel. Misschien wel net zo makkelijk.

97 – Hired Gun

De Netflix docu Hired Gun gaat over ingehuurde sessiemuzikanten. Dit zijn bandleden van allerlei beroemde bands die mogen meetouren, maar verder nergens recht op hebben.

Al na tien minuten in de docu vraag je je toch een beetje af waar dit heen gaat, want een echt verhaal lijkt er niet te zijn. En dat gevoel blijft lang nadat de aftiteling is geweest: waar heb ik eigenlijk naar gekeken? Niet iedere documentaire op Netflix kan even populair zijn maar dit is wel een ietwat teleurstelling na het fantastische Musscle Shoals en het aardige Some Kind of Monster.

 

96 – de SP

Deze week was daar het – toch wel plotselinge – bericht dat SP leider Emile Roemer opstapt als fractievoorzitter.

Ik vond en vind de SP een enorm vat aan gemiste mogelijkheden. Dat zit zo.

De aantrekkingskracht van ‘links’ of ‘socialisme’ zat m bijna 100 jaar in het opbouwen van de gehele verzorgingsstaat. Mensen die niet konden werken kregen een uitkering, en als je ziek werd werd er via de WW voor je gezorgd. Werknemers werden beschermd, een pensioen en oudedag werd geintroduceerd. Allemaal prachtig. Linkse partijen zaten bijna altijd in kabinetten, en bereikten hun hoogtepunt met de drie paarse kabinetten onder Wim Kok, althans in mijn beleving want ik ben uit ’83 en daar start ongeveer mijn interesse in politiek.

Het ging in die tijd uitstekend met Nederland en de economie, dus echt geklaagd werd er niet. Tot een Pim Fortuyn opdook, en in een debat dingen zei waar iedereen nogal van schrok. Ad Melkert schrok tijdens het debat onder leiding van Paul Witteman zo erg dat ie bijna onder tafel schoof.

Het was het bewijs dat links eigenlijk wel uitgespeeld was: de verzorgingsstaat was volledig af, en er moesten nieuwe stokpaardjes komen. Voor immigranten werd ook goed gezorgd, want we konden het immers betalen. Maar niet iedereen was daar zo blij mee. Fortuyn was de eerste die dit onderkende en als je zijn toon nu terugkijkt dan is ie nog opmerkelijk mild ten opzichte van geluiden die je nu wel eens in PVV spotjes ziet, dit terzijde.

Terwijl links uitgespeeld was bleef met name de PvdA wel vrolijk meedoen. Tuurlijk: het is als politieke organisatie schier onmogelijk jezelf op te heffen met als reden dat je belangrijkste ideologie eigenlijk wel bereikt is. Dus blijf je maar meedoen. Misschien ook niet meer met je beste mensen, hoewel: na Ad Melkert ging Wouter Bos meedoen die dat toch heel geslaagd deed.

Toch bleef het probleem van links een beetje door-etteren en nu komen we bij de SP. Waar het PvdA traditiegetrouw had mee-geregeerd was de SP een beetje rellerige partij die langzaam een echte partij werd. Zeker met een aantal verkiezingen waarin ze verrassend veel zetels kregen.

Helaas is de SP ook zo’n partij die altijd wel overal over klaagt, maar nooit met concreet uitgedachte programma’s of punten komt. Hierdoor bleef Jan Marijnissen altijd nog wel overeind omdat ie zo geloofwaardig was, maar hadden Agnes Kant (de NOS schreef over haar in het Emile Roemer artikel: schelle stem) en ook Emile Roemer een beetje zo’n bozige peuter die overal tegen is, maar ook niet weet wat ie dan wél wil.

Doordat de PvdA in het afgelopen kabinet zat was er een uitgelezen mogelijkheid voor de SP om zich te profileren als idealistische linkse partij. Helaas lukte dat allemaal heel matig, om de reden die ik hierboven al noemde: er was nooit een plan hoe het dan wél moest. Ondanks dat de PVV maar één A4tje met plannen had was dat kennelijk voor de kiezer genoeg om alsnog voor de PVV te kiezen. Ellendig maar waar.

De komende jaren wacht Lillian Marrijnissen om de SP definitief een geloofwaardig imago te geven van een partij die zou kunnen mee-regeren. Anders heeft het niet meer zoveel zin om überhaupt mee te doen.

 

 

95 – Froome

Helaas. Vandaag was er al weer nieuws waar je als wielerliefhebber absoluut niet op wacht: Chris Froome werd betrapt op een veel te hoge waarde in z’n urine als gevolg van een medicijn tegen astma.

Als Froome hier ongeschonden uitkomt – en ik denk dat het legal team van Sky hier wel een tijd mee bezig is – dan is de wielrenner Froome beschadigd. Het lijkt domweg niet gegund: een renner die zonder ook maar enige verdenking grote rondes weet te winnen, en ook Sky en Froome moeten zich weer in allerlei juridische bochten wringen om dit goed te praten.

Als neutrale wielersportliefhebber ligt cynisme op de loer. Ongeveer alle grote rondes raken jaar- in jaar uit besmet met valsspelers. Zelfs al blijkt Froome onschuldig dan nog blijft er altijd een verdacht randje. Kan iemand met astma uberhaupt dit soort prestaties leveren? En als ie daar doping voor nodig heeft, hoe legaal is het dan eigenlijk nog dat zo iemand deelneemt? Sky zoekt opnieuw allerlei grenzen van het toelaatbare op met medische attesten, en maakt zo zichzelf en de wielersport extra verdacht. Dat is tevens precies wat het wielrennen niet nodig heeft. Wat dat betreft was Dumoulin in de Giro een enorme verademing. Niet dat hij won, maar de manier waarop hij dat deed. Ook met menselijk ongemak en hele lastige dagen. Niet dat je met diarree ineens onschuldig bent, maar het toont wel iets menselijks dat de sport nu wel goed kan gebruiken.

94 – Buitenlandse inmening met Buma

Als er één politicus is die het oude establishment zo sterk vertegenwoordigd dan is het Sybrand Buma wel. Eergisteren was hij weer eens in het nieuws met een proefbalonnetje, namelijk: een autoriteit die het Internetverkeer in de gaten gaat houden. We moeten ons volgens Buma voorbereiden op een ‘online oorlog’.

Buma weet hopelijk ook wel dat niemand dit plan serieus neemt, en dat de EU er beter aan zou doen om Google, Facebook en Twitter goed in de gaten te houden, en eventueel boetes op te leggen wegens machtsmisbruik of ongewenste inmenging in de democratie wanneer blijkt dat er manipulatie op deze platformen plaatsvindt.

Wat Buma voorstelt is naïef en schijnveiligheid. De Nederlandse overheid heeft geen middelen om zich effectief te wapenen tegen slimme digitale media bots die publieke opinie proberen te sturen. Sterker nog: Facebook zelf had veel te laat tijdens de campagne van Trump pas door wat er gebeurde met Russische advertenties en ‘fake-news’. Facebook is notabene eigenaar van het platform, en zelfs zij zien het veel te laat. Daarbij durft Facebook niet eens hardop uit te spreken wat ze eigenlijk wél weten: is de Brexit-campagne ook slachtoffer geworden van beïnvloeding? Of de opkomst van Jesse Klaver? Of die van Thierry Baudet? Facebook heeft het afgelopen halfjaar flink aan de weg moeten timmeren om tot de juiste inzichten te komen. Inzichten die CEO Mark Zuckerberg wellicht ooit gaat gebruiken om een nieuwe democraat het zadel in te helpen. Of zichzelf.

93 – Buslijn Teeven

Vandaag werd bekend dat Teeven 1,5 dag in de week als buschauffeur aan de slag gaat. Daar werd op Twitter een beetje om gegniffeld. Er werden eens wat grapjes gemaakt.

Ik vind het vooral een goed voorbeeld: Teeven, de keiharde VVD crime-fighter die na flinke blunders terugkeert in de werkende maatschappij. Niks kapotte baantjescarrousel: gewoon solliciteren en mouwen opstropen.

Je kunt ook succesvol jarenlang genieten van wachtgeld. Dat geld stroomt zonder enige tegenprestatie 2 jaar lang op je rekening. Maar je kunt ook buschauffeur worden en iets nuttigs doen.

Het pluche van een bestuursfunctie, of het pluche van zo’n bus: het zal misschien wel even anders aanvoelen. Maar de kenmerken van Teeven zijn onmiskenbaar en herkenbaar; iemand die gewoon de schouders er weer onder wil zetten. Daar kun je lacherig over doen, maar ook gewoon respect voor hebben.

 

92 – bericht van de beurs

De afgelopen tijd ontdekte ik Bux, een app waarmee je op belachelijk eenvoudige manier kunt handelen op de beurs.

De app, en bijbehorende campagne zien er misschien ietwat scammy uit, maar achter dit bedrijf zitten stabiele drijvende factoren die serieus bezig zijn met het veranderen van de manier waarop wij kijken naar beurshandel. De filosofie: dat zou zo makkelijk en toegankelijk mogelijk moeten zijn.

Zodoende is mijn Binck account alweer een hele tijd in onbruik, en zit tegenwoordig belegd ‘vermogen’ in Bux. Ik heb ‘vermogen’ tussen aanhalingstekens gezet omdat het qua bedragen allemaal wel meevalt.

Op dit moment heb ik de volgende posities + Aalberts (+2,3%) en BMW (-4,7%).

Het leek me wel interessant ze allemaal even langs te gaan.

1 & 2: Bitcoin

Begin van dit jaar bedacht ik me dat ik eigenlijk niks meer wou doen met cryptocurrency omdat de onderliggende techniek energieverslindend en niet-duurzaam is. Daarbij geloof ik op lange termijn nog steeds niet echt dat dit ooit zo groot wordt als door sommige futuristen wordt beweerd. De stijging van beide posities is inmiddels echter indrukwekkend te noemen: op het moment van schrijven staat Bitcoin op meer dan $8.000,-. Bij Bux was het tot voor kort mogelijk om leveraged producten te kopen (denk speeders en sprinters) met een multiplier: dan beleg je bijvoorbeeld €100,- in iets met een multiplier van 4 en dan heb je dus €400,- belegd vermogen. Dit betekent dat jouw posities sterker reageren op koersbewegingen. Op dit moment gebruik ik alleen 2x en 4x multipliers, om risico’s te beperken maar eventuele winst wel goed op te zien lopen. Overigens zijn er aandelen en trackers binnen Bux die gekocht kunnen worden met een multiplier tot wel 40, hiermee worden zaken wel erg speculatief en ik beschouw dit meer als gokken dan op lange-termijn beleggen.

2. ASML

ASML is in mijn optiek één van de sterkste bedrijven in Nederland, met een unieke positie in de wereld en een dik orderboek voor chipmachines. ASML is leidend in nano-technologie waarmee deze machines moeten worden uitgerust. Het aandeel staat momenteel op €157,- maar het zou me nauwelijks verbazen als dit de komende jaren doorstijgt door de verder toenemende vraag naar chips.

3. NVIDIA CORP

NVIDIA is een bedrijf dat zich in de core richt op het maken van videokaarten en chips maar dat zich inmiddels ook positioneert als een AI-tool voor bijvoorbeeld zelfrijdende auto’s. Deze kunnen met behulp van sensortechnologie van NVIDIA op de weg ‘kijken’ en zonder teveel vertraging beslissingen nemen: cruciaal voor veilig wegverkeer. Aangezien de markt voor autonome voertuigen nog op gang moet komen is het goed dat NVIDIA al zoveel goede technologie in huis heeft om hiermee de de-facto standaard te worden voor fabrikanten.

4. AMAZON

De macht van Amazon is vooral in de VS enorm en mijn voorzichtige voorspelling is dat Amazon het in de nabije toekomst ook beter gaat doen in andere continenten. Wat dat betreft is de groei er nog lang niet uit.

5. Dixons (short)

Het Britse Dixons is eigenaar van de gelijknamige winkels, en bijvoorbeeld The Phone House, die in Nederland een aantal maanden geleden de deuren sloot. Eind augustus kwam Dixons al met een winstwaarschuwing en ik denk dat de bodem nog lang niet in zicht is: traditionele winkels die nu niet succesvol de omslag naar digitaal hebben gemaakt hebben de slag gemist. De ruim €155,- die op de borden staat is veel te veel, daarom ben ik short op dit aandeel.

6. Activision

Activision is een game publisher en maker van populaire franchises zoals Call of Duty. Met een sterke line-up aan games, en een goed imago onder gamers zal het bedrijf in de nabije toekomst blijven profiteren van sales van games, maar ook van steeds-groter-wordende e-games en toernooien.

7. Google

Google blijft een enorm dominante speler, en hoewel ik denk dat de absolute groei van het aandeel rond de €1000,- wel wat weg is denk ik nog steeds dat de techgigant de touwtjes stevig in handen heeft.

8. Alibaba

Voor Alibaba geldt eigenlijk hetzelfde als Amazon, maar dan in het oosten. De zelfbedachte feestdag Singles day bracht dit jaar maar liefst 11,2 miljard dollar in het laatje. Alibaba is bijna onverslaanbaar geworden als e-commerce gigant.

9. KPN (short)

Ik ben eigenlijk niet zo positief over de vooruitzichten van KPN, of liever gezegd: de concurrenten van KPN trekken een zware wissel op het koersverloop. Liberty Media (Ziggo) heeft met slimme content-strategie de kabel overgenomen en ook op mobiel vlak heeft KPN veel te duchten van T-Mobile en Vodafone. Daarbij verzwakt de zakelijke markt en is de service nog steeds niet wat je er van zou mogen verwachten. De enige hoop voor KPN is dat er een goed overnamebod komt waarmee de koers weer een sprongetje kan maken.

10. AALBERTS

Eind juni kwam Aalberts met mooie vooruitzichten: 5,7% groei en een net-profit per share van 12%. Dat zijn goede cijfers voor een constructeur. Daarbij is het aandeel een klein beetje saai, wat ook wel weer goed kan zijn.

11. BMW

Met de lancering van de i8 en de i3 heeft BMW de eerste stappen gemaakt met elektrisch. Omdat het merk nog steeds sterk is, en de verkoop ook in het oosten nog meer op gang moet komen denk ik dat BMW van alle Duitse automerken goede papieren heeft voor de toekomst. Tot nu toe bewijst de portfolio dat nog niet, maar wellicht in de toekomst.

 

 

 

 

91 – Jim & Andy

Heel soms start je op Netflix zo’n documentaire op waar je dan naar blijft kijken. Dit is er zo eentje. Eigenlijk is het niet eens een documentaire maar meer een heel lang interview met Jim Carrey met groteske baard.

Jim Carrey werd bekend door rollen in The Mask, Dumb & Dumber en Ace Ventura Pet Detective. Allemaal films waar ik in de jaren ’90 van in een deuk lag, en met mij de wereld: Carrey werd een grote ster en ging in serieuzere films spelen. Deze docu gaat over Man on the Moon, een biopic van Andy Kaufman, een soort mysterieuze satiricus die ook daadwerkelijk geleefd heeft.

Deze docu laat zien hoe Carrey in de huid krijgt van Kaufman, tot een niveau dat zelfs de familieleden van Kaufman hem een soort van erkennen als zoon, broer en zelfs vader.

Om dit te doen is Carrey dagen- en zelfs wekenlang Kaufman: niet alleen op de set, maar ook ernaast. Dit leidt tot allerlei spanningen en problemen omdat Kaufman (en dus Carrey) allerlei zaken zoveel mogelijk proberen te ontregelen. Tel daarbij op dat er ook nog een alter-ego van Kaufman/Carrey is, genaamd Tony Clifton: een dikke en vervelende schobbejak die Carrey gemakshalve ook speelt vanuit een method-acting achtige setting. De reacties die dit veroorzaakt op de filmset laat zich raden: Carrey raakt tot vervelens toe niet uit z’n rol, en iedereen (Danny de Vito incluus) beseft op een punt in tijd dat ze het spel het beste mee kunnen spelen.

Dit alles leidt bij Carrey tot inzichten over hoe- en waarom hij deze absurde missie tot een einde wil brengen en eigenlijk heb ik 1,5 uur ademloos zitten kijken.

Nieuwere berichten Oudere berichten