Blauwzine

Thema door Anders Norén

Auteur: Blauw

58 – Nazi’s in Amerika

Met de demonstraties in Charlottesville werd Twitter er niet bepaald leuker op. De VS trouwens ook niet. Een groep extreem rechts tuig demonstreerde met veel machtsvertoon in de straten van Charlottesville, daarbij confronterend met de anti-demonstratie. Toen er ook nog een auto op de ant-demonstranten inreed was het leed helemaal geschied.

Trump nam niet echt afstand van die extreem-rechtse groepering: hij veroordeelde het geweld ‘van beide kanten’. Dat viel ook niet goed. Wellicht in een halfslachtige poging om zijn eigen achterban niet teveel te veroordelen, of domweg uit onwetendheid wat zo’n uitspraak teweeg zou brengen. Ondertussen heeft Trump alle records in negatief opzicht verbroken: nog nooit was een Amerikaanse president zo snel zo impopulair. En gezien het verleden is dat toch een uitstekende prestatie.

Het shockeerde me ook dat er in Amerika klaarblijkelijk grote groepen extreem rechts zijn, die rondlopen met Nazi-vlaggen en quotes van Adolf Hitler op t-shirts. Dat is nog wel een heel tandje erger dan we hier in Nederland of Europa hebben. Ik weet niet zo goed of er een hele ‘beweging’ op gang is, maar het simpele feit dat deze groeperingen zichzelf ook beveiligen en als een soort militaire parade door de straten marcheert is toch schrikbarend en doet toch het ergste vermoeden. Zeker als de president niet hardhandig optreedt.

Dan nog even terug naar Twitter: daar worden dit soort incidenten ook niet echt op een vriendelijke toon uitgevochten. Echter: wat er op Twitter gebeurt kan eigenlijk niemand iets schelen, behalve de mensen die op Twitter zitten, middenin dat debat. Toch vraag ik me af of het allemaal zo verstandig is om tijdens dit soort demonstraties parallellen te gaan trekken naar de PVV of FvD. Vergeleken met nazi-vlaggen zijn dit toch nog hele beschaafde partijen. Ik geloof er oprecht niet in dat we dit snel in Nederland zullen zien.

57 – Zomergasten

Je moet het maar durven: een interview van een min-of-meer bekende gast van een aantal uren, onderbroken door obscure fragmenten uit TV of films. Zomergasten is een jaarlijks terugkerend fenomeen waar iedereen wel iets van vindt. Althans, op Twitter. Ik hoor er offline eigenlijk nooit iemand over.

Zomergasten is een TV format waarvan je je afvraagt of het ooit zou werken op een willekeurig ander kanaal, zoals YouTube. Het is van allerlei factoren afhankelijk, maar de belangrijkste twee zijn de gast, en de interviewer. En uiteraard of de gast überhaupt iets te vertellen heeft. Het is vrij eenvoudig om je urenlang door allerlei fragmenten heen te bluffen zonder écht iets te zeggen. Zeker als de persoon tegenover je geen journalist is, of niet door durft te vragen. Dit jaar is Jannine Abbring aan de beurt: een semi-bekende Nederlander die het goed doet. Volgens Twitter.

Persoonlijk is het nooit zo’n programma waar ik op zondagavond echt voor ging zitten, en dat is het nog steeds niet. Sowieso kost het mij altijd even tijd om de afstandsbediening te zoeken: zo weinig staat de TV aan. En áls ie al aanstaat dan staat ie op de Chromecast. Zomergasten is zo’n programma waarvan we over tien jaar zeggen: goh, dat was er ooit ook nog: een hele zondag met twee mensen die elkaar vliegen zitten af te vangen.

56 – EK voor vrouwen (2 – slot)

Inmiddels hadden er meer dan 3 miljoen mensen afgestemd om de halve finale te zien. Daarin versloegen de Nederlandse voetbalvrouwen Engeland. Vrij overtuigend ook, met 3-0.

In de finale komt er weer een oude bekende langs: Denemarken. In de eerste wedstrijd werd het 1 – 0 voor Nederland door een makkelijk gegeven strafschop. Die zullen veel mensen echter niet gezien hebben, want naarmate het toernooi vordert schakelen er steeds meer mensen in voor het voetbal. Wat dat betreft is het dus dezelfde wedstrijd, maar dan voor véél meer publiek, én met de kans om een mooie prijs te pakken.

Na de wedstrijd zag ik Foppe de Haan tevreden over het veld sjouwen. Eindelijk eens een topcoach die zich met een professionele blik wil mengen in het vrouwenvoetbal. Misschien zorgt dit succes er wel voor dat vrouwenvoetbal een minder marginale rol krijgt in de voetbalwereld.

55 – Oliesjeiks

Dat voetbal een door geld-gedomineerde sport is geworden was natuurlijk al jaren duidelijk. Het geval Neymar staat daarom niet helemaal op zichzelf, maar is wel een nieuw hoofdstuk in een sport waar het niet meer lijkt te gaan om 22 spelers en een bal, maar meer om transfers, geldbedragen, investeringsfondsen en Sjeiks die de clubs als rijke speelgoedjes besturen.

Ter illustratie: Manchester Unitied heeft de afgelopen jaren meer geld uitgegeven aan defensie dan een aantal landen.

Met een aantal regeltjes probeert de FIFA wel lafhartig meer financial fairplay te krijgen maar ook dat verhindert het Grote Geld niet om alsnog schimmige deals te maken om grote voetballers als handelswaar te laten verkassen.

Mijn gevoel is dat clubs, spelers en de bonden het imago van de sport nu definitief om zeep helpen ten koste van het geld. Het gaat alleen nog maar om budget. Zo werd voetbal een sport net zoals Formule 1: niet het beste team wint, maar de club met de diepste zakken. Dit is natuurlijk niets nieuws: al in 2000 maakte Marc Overmars een recordtransfer van 40 miljoen euro door te verkassen naar Barcelona. Diezelfde Overmars die nu bij Ajax goede inkopen moet doen, en het grote geld moet zien te verslaan door voor kleine budgetten net iets slimmer in te kopen. En dan maar hopen op een gelukje in de Europa League.

Ik denk dat het een kwestie van tijd is voordat voetbal een enorme daling van populariteit tegemoet gaat. Een daling ingegeven door de desillusie van fans die hun ‘arme’ clubs blijven zien verliezen van het Grote Geld. Europees voetbal is zo niet meer leuk tegen Engelse, Spaanse en Italiaanse clubs. En zelfs de provinciale clubs zullen steeds grotere salarissen moeten gaan toekennen om hele gemiddelde spelers binnenboord te houden. Dat houdt eigenlijk ook in dat talent nooit meer lang in de Eredivisie blijft spelen. Een triest einde.

54 – Netflix serie: Roman Empire Reign of blood

Netflix brengt voor de zomer een hele landing zelfgeproduceerde series uit. Soms met een heleboel fanfare (House of Cards) en soms zonder enige aankondiging. Roman Empire is een voorbeeld van het laatste. Is de serie de moeite waard?

Het korte antwoord: nee.

Omdat het verkrijgen van rechten voor écht goede films nog steeds moeizaam en duur is heeft Netflix zich gericht op eigen producties. Soms enorm succesvol, maar soms ook totale mislukkingen. Ik zou niet zo ver willen gaan dat dit een mislukt experiment is, maar ik gok er ook niet op dat het een vervolg krijgt.

In de serie volgen we Commodus vanaf het moment dat ie de troont overneemt van z’n vader tot het moment dat ie – spoiler – doodgaat. Je kunt al vanaf het allereerste moment zien dat er vooral veel budget is bespaard op – ja op eigenlijk alles. De aankleding, het houterige acteerspel maar vooral de kleine tussenshots. De vila van Commodus komt zo vaak in beeld van de buitenkant, maar lijkt wel alsof de makers alleen tijd- en budget hadden voor een lage-resolutie foto die de suggestie van een Romeinse villa moet geven.

Om de serie iets meer ‘backdrop’ te geven hebben ze er voor gekozen om ook historici tussendoor iets te laten vertellen over Rome, machtspolitiek, gladiatoren en natuurlijk Commodus zelf. Dit leidt enigszins af, en je vraagt je toch af waarom de serie de hele tijd wordt onderbroken: nu lijkt het een beetje op Canvas TV: die goedbedoelde tv programma’s die je op de basisschool moest kijken.

Ook het Colloseum komt niet echt tot leven, vooral niet doordat er gewoon geen CGI is gebruikt om ook maar enigzins grandeur te suggereren. Misschien zijn we de laatste jaren ook wel wat gewend in dit opzicht met bijvoorbeeld Gladiator. Maar zelfs Spartacus de serie had heel wat betere en overtuigendere effecten.

 

53 – EK vrouwen in eigen land

Met de Europese kampioenschappen vrouwenvoetbal in eigen land was het voor de NOS een goede gelegenheid om uit te pakken: geen andere sport deze zomer én eindelijk weer eens een Nederlands team dat een toernooi speelt.

De vrouwenvoetbalwereld verschilt toch met die van de mannen. In de week dat in het nieuws kwam dat Neymar wellicht de overstap maakt van Barcelona naar PSG, en dat daar 500 miljoen euro voor nodig is, die een stel sheiks bijeenlegt zie je in het vrouwenvoetbal hele andere tendensen. Hier geen vedetten onder de tattoo’s maar gewoon keiharde bikkels die ook fysiek spel niet schuwen.

In de kwartfinale werd inmiddels Zweden professioneel uitgeschakeld, en nu staat Engeland op het programma. Landen die stuk voor stuk wel wat verder zijn in het professionaliseren van vrouwenvoetbal. Dat is toch knap.

52 – einde Tour

En aan het einde van de zondag stond Chris Froome in het geel op het podium te zwaaien. Voor de zoveelste keer, dacht ik. Later hoorde ik dat het z’n vierde was. Knap. Froome lijkt me een sympathieke gozer, en ik denk ook de verdiende winnaar: na de eerste tijdrit had hij al een flinke voorsprong op de rest en omhoog kon ie steeds met de besten mee. De mensen die de Giro hadden gedaan vielen al snel door de mand (ploegleiders: wanneer leren jullie dit nou!) en verder was er eigenlijk alleen concurrentie van meefietser Uran die als een soort Cadel Evans alleen in het wiel bleef plakken en Franse hoop Bardet, die op de slottijdrit nog bijna z’n podium verloor. Als Bardet niet beter gaat tijdrijden dan wordt het nooit wat, want zal ie altijd door types als Froome of Dumoulin op achterstand worden gereden in de tijdritten. En zoveel tijd is er bergop tegenwoordig niet meer te winnen. Deze tour heeft duidelijk gemaakt dat je op een slechte dag bergop tijd kan verspelen, maar dat dit niet dodelijk hoeft te zijn voor je klassement.

Toch was de tour geen moment spannend. De vlakke etappes vanzelfsprekend niet, maar ook bergop was het niet erg genieten. Wat dat betreft hadden we al genoeg vuurwerk gezien in de Giro. Er was wederom twee keer Nederlands succes: zowel Mollema als Groenewegen wonnen een etappe, maar er zal toch niet echt heel veel in het geheugen gegrift blijven staan van deze tour. Daar was Sky toch (weer) te oppermachtig en dominant voor.

51 – GoT

Toegegeven, ik heb nog nooit ook maar 1 seconde van Game of Thrones gezien. Hoewel, dat is niet helemaal waar. Vorig jaar was ik bij eDay, een conferentie over technologie en marketing en daar was één van de producers van de special effects te gast. Deze liet zien wat er voor nodig is om enkele secondes van de show digitaal te animeren. In het kort: heel erg veel: er werkt een enorm team aan kleine details die de wereld waarin de show plaatsvindt zo realistisch maken.

En toch heb ik er nog nooit iets van gezien.

Mijn voorzichtige conclusie is dat er domweg series zijn waar je niet aan begint. Omdat het niet je genre is, of omdat het je vanaf het eerste moment niet echt grijpt. Donkere scenes met daarin veel dialogen met mensen die rare oren hebben. Af en toe vliegt er een draak voorbij. Onbegrijpelijke dialogen, althans: voor de buitenstaander. En dan de tijd-commitment: er zijn inmiddels al zó veel seizoenen: ik durf bijna niet meer te beginnen. Nog los van alle gruwelijkheden die erin voorkomen.

50 – tussentijdse evaluatie

Ergens halverwege december vorig jaar besloot ik toch eens een nieuwjaarsdoel te creëren: het schrijven van minimaal 100 stukjes in een jaar.

Nu zijn we iets over de helft van het jaar, en is dit stukje 50. Wat heb ik tot nu toe geleerd?

Schrijven is lastig!

Ooit had ik het idee dat ik veel beter, sneller en puntiger kon schrijven. Als ik nu stukjes van mezelf teruglees vind ik het vaak wollig en niet heel aansprekend. Ik merk echter wel dat er enige verbetering in zit, en er zijn zelfs wel stukjes waar ik complimenten voor heb gekregen (van jullie! Dank!)

Onderwerpen bedenken is lastig!

De reden dat de productie tot nu toe enigzins achter loopt is voornamelijk inspiratie. Het is nog best ingewikkeld om te bedenken waarover je wilt schrijven. Eigenlijk interesseert alles mij wel, maar mijn doel is toch om minimaal 200 min of meer originele woorden te vinden bij een onderwerp.

Wie schrijft, die blijft

Het is moeilijk clichees te vermijden, maar ik vind het zelf best leuk om stukjes terug te lezen, bijvoorbeeld over m’n voorspelling dat we snel een kabinet zouden hebben (1 april)

Het is misschien nog wel tijd voor wat meer persoonlijke bespiegelingen, of nog wat kortere stukjes. Daarbij is het misschien wel een idee om ook eens wat stukjes op Twitter te delen zodat ze uiteindelijk een groter bereik krijgen. Dat wordt de focus voor het tweede deel van de 100-delige serie.

49 – Zomerstop

Aangezien er op TV praktisch geen programmering meer is (behalve eindeloze Tour de France) heb ik een lijstje gemaakt van dingen die je als alternatief kunt bekijken. Zeg maar Zomergasten, maar dan zonder geblaat van mij.

De Snijtafel – mensen van nu (51 min)

In de snijtafel bespreekt Kasper C Jansen samen met een andere gast opmerkelijke TV-fragmenten of films. Ze doen dit door kritisch te kijken. In deze aflevering kijken ze naar een oude aflevering van Tegenlicht, getiteld ‘mensen van nu’. Hoewel het fragment wat oud is, is hij nog steeds relevant. Joris van Laarhoven (de linker) is erg scherp en vermakelijk.

 

Rutger Bregman – armoede is geen gebrek aan karakter: het is een gebrek aan geld (15 min)

Rutger Bregman, auteur bij de Correnspodent praat in deze Internationale TED talk over het basisinkomen. En dat doet ie goed.

 

Bruno Mars – Carpool karaoke (15 min)

Persoonlijk had ik de hele ‘carpool karaoke’ hype helemaal gemist. Het formaat is vrij simpel: James Corden rijdt in een auto rondjes door LA, en laat artiesten meerijden en zingen. Inmiddels is er een hele sloot aan celebrities gepasseerd, maar die met Bruno Mars is misschien wel het meest symphatiek van allemaal. Kleine voetnoot: de video heeft meer dan 65 miljoen views op YouTube.

I am Street Fighter (1u 12 min)

In de documentaire I am Street Fighter gaan de makers op zoek naar de ziel achter de succesvolle game-franchise. Dit is niet perse leuk voor iedereen, maar toch deel ik m maar even.

 

Nieuwere berichten Oudere berichten