Categorie: algemeen

Mijn eerste kennismaking met de Tour de France was via een klein radiootje dat m’n vader altijd meenam naar de camping. Rond half 5 smiddags deed ie dat ding aan, en bewoog met de antenne. We hoorden opgewonden stemmen en dat kenmerkende tussenmuziekje dat – lees ik nu – de finishtune heet. Radio is een geweldig medium voor de tour want niets klinkt meer heorisch dan de finish van een bergetappe of zelfs een simpele vlakke etappe.

Er waren de laatste jaren edities dat ik best uitkeek naar de Tour bijvoorbeeld omdat er serieuze kanshebbers waren, of omdat het gewoon heel spannend kon worden. Afgelopen zaterdag begon de tour echter zomaar. Ik wist ook heus wel dat het juli was geworden maar dat er ineens renners een kletsnat podium afreden om te gaan starten met de Tour leek me, tja wat eigenlijk? Misschien wel iets te snel: door het Giro succes van Dumoulin leek de Tour eigenlijk al achter de rug. Het leek ineens een beetje potsierlijk om dan ook nog wekenlang naar de Tour te gaan kijken. Zeker de eerste week, die volledig vlak is en waarvan echt niemand het in z’n hoofd haalt om 3 uur lang te luisteren naar Herbert Dijkstra en Maarten Ducrot die praten over de wijnboerderijen, en kastelen onderweg. Onderweg zijn er wat luchtfoto’s van graanvelden, of van boeren die een fiets uit het gras hebben gemaaid. Op een aantal kilometer van de finish worden de vluchters ingelopen, en komt er een massasprint. Dat wordt een paar keer Kittel, een keertje Sagan en wellicht nog een keer Cavendish. Nederlandse sprinters komen weer niet aan te pas tussen zoveel sprintgeweld.

De Tour is – zeker in de eerste week – altijd het meest voorspelbare sportevenement dat er bestaat. Maar het is er wel ieder jaar, al sinds mijn vader dat radiootje aan zet. En misschien daarom blijf je ook volgen. Omdat het toch een onderdeel is van juli.

Gisteren in het nieuws: Serviceflat sleept bewoners voor de rechter vanwege het niet afnemen van maaltijden. Verbazing en verontwaardiging op de socials alom. Hoe komt een advocatenkantoor op het leggen van een dwangsom van 500,- per bestelde maaltijd. En hoe bedenkt de directeur van de flat dat het een goed idee is om bewoners dan maar voor de rechter te dagen? En daarbij: ookal plegen de bewoners contractbreuk door geen maaltijd af te nemen: over welk bedrag gaat het dan? Volgens het artikel hebben we het hier over 21 bewoners die iets anders willen eten. Volgens de directie kan het ‘anders niet meer uit’. Tja, wiens probleem is dat dan? Van de bewoners? Als de cateraar niet goed genoeg is dan is het toch gewoon de schuld van de cateraar?

Al snel klonk de roep dat de minister maar naar Groningen moest rijden om te bemiddelen. Dat is natuurlijk volstrekt van de gekke. Een directeur die zich gaat opwinden over 21 bewoners die liever iets anders eten, of Thuisbezorgd laten komen moet eens nadenken over zijn prioriteiten. En moet bedenken dat het gerechtelijk oplossen van zo’n zaak niet de oplossing is. Net als dwangsommen. Dit is trouwens niet zomaar een komkommer-nieuwtje, dit conflict sleept zich nu al twee maanden voort. In die twee maanden had directeur Berend Lugies alle gelegenheid om een uurtje met de bewoners te overleggen over het al-dan-niet vinden van een nieuwe cateraar. Die mensen hebben toch tijd zat? Waarom al die moeite in een gerechtelijke procedure die je zoveel imagoschade bezorgd? Denk je echt dat je ooit symphatiek wordt gevonden door mensen van 88 naar de rechtbank te slepen? Vragen, vragen vragen.

Om toch een beetje onderdeel te worden van de deeleconomie leek het ons wel eens leuk om onze auto te verhuren via Snappcar.

Na je auto online te hebben gezet en een bedrag te hebben gekozen melden zich redelijk snel de eerste huurders aan. Precies op dagen dat we zelf weggingen.

Sowieso ga je naar huurverzoeken meteen wat beter nadenken over het verhuren van je auto: vindt je het überhaupt een fijn idee dat een volslagen onbekend iemand in je auto plaatsneemt en er honderden kilometers mee rijdt.

Na het afwijzen van de eerste twee verzoeken was ik mentaal ook opgeladen om het in ieder geval een keertje te proberen. In accepteerde een huurverzoek van een vriendelijk uitziende jongen die op- en neer naar Apeldoorn wou en een auto zocht omdat zijn eigen bij de garage stond. Prima.

Precies op tijd stond ie voor de deur, en na inchecken kon ie vertrekken. Dat voelde toch minder raar dan ik dacht. In de avond stond ie netjes weer op de stoep: de auto nog heel, en weer volgetankt. Dat viel mee. Het bedrag dat ik uiteindelijk op m’n rekening kreeg viel ook niet tegen, meer dan 50,-

Na ook de tweede huurder te hebben gehad twijfel ik enigszins: tuurlijk kun je met een paar keer huren de vaste lasten wel terugverdienen en is het eigenlijk een no-brainer om je auto niet te hebben wanneer je m toch niet gebruikt, of van plan bent dat te doen. Maar ja: wat als er wél iets gebeurt? Dan zit je ineens met de gebakken peren. En de kilometers vliegen er ook aan: de auto heeft al meer dan 750 huurkilometers gedaan. Daar doen wij gemiddeld zelf meer dan 2 maanden over.

Een oud spelletje dat je vroeger in de klas deed was een doorfluisterspel. In de kring zei één iemand een zinnetje, en dit zinnetje werd per kind doorgefluisterd. Aan het einde van de rit ontstond er dan een geheel nieuw zinnetje. Sommige kinderen verstonden het niet goed, en andere voegden er uit fantasie nieuwe elementen aan toe.

De man die vrijdagavond met z’n auto over het Amsterdamse stationsplein reedt en daarbij meerdere gewonden veroorzaakte werd ongewild op social media onderwerp van dit spelletje. ‘Aanslag’, ‘radicaal’ of ’terrorist’ waren woorden die al snel in tweets voorbij kwamen, en niet als vraag maar als bloedserieuze opmerking. De man was al eerder ‘aangehouden door de politie’, en er was een ‘achtervolging’. Later bleek dat de man diabeet was en wellicht een hypo had. Maar dat was volgens Twitter dan weer de schuld van de Ramadan. Leon de Winter vond dat hij dan bewust risico had genomen:

leondewinter Heeft hij gevast? Diabeticus die dat doet en auto bestuurt, neemt bewust risico dat hij onwel wordt en mensen ernstig letsel toebrengt. 11 jun. 2017 19:34

waarom wederom een enorme stroom aan wilde geruchten – gepresenteerd als feiten – ontstond.

Klaarblijkelijk is de hoeveelheid hoaxers op dit soort berichten tegenwoordig zo groot dat een willekeurig ongeluk kan uitgroeien tot een doelbewuste actie van een geradicaliseerde diabeet tijdens vastentijd. Ik weet nog wel dat we in zo’n kring op de basisschool altijd erg moesten lachen om het eindresultaat: het was vaak zo grappig hoe zo’n zinnetje wijzigde dat het laatste kindje, die ene die de zin moest uitspreken er altijd een beetje een rood hoofd bij kreeg.

Misschien moeten we Twitter ook maar een beetje zo gaan behandelen. Twitter is het beste nieuwsmedium op 30 seconden na de ramp, en het slechtste in de daaropvolgende dagen.

Ik blader wat door papieren. Ik doe eens wat proefberekeningen. Ik scroll eens door de app heen. Een heleboel van deze cijfers zeggen mij opvallend weinig. Ik antwoord een paar keer ‘nee’. Een paar keer ‘ja’. Nog een paar keer ‘nee’. Ik vink weinig aan: ik heb niet in het leger gezeten, en bezit geen culturele investeringen (?). Ik heb geen erfpachtcanon (?) en ik heb geen andere kinderen dan die ene.

Juist, het aangifteseizoen loopt op z’n einde, en ik ploeter me een weg door de aangifte van m’n vriendin, die gewoon eerlijk toegeeft dat ze het ook niet weet. Het enige dat zij weet is haar DigiD. Toch? Of was het nou met een uitroepteken? Nee. Ook dat niet.

De Belastingdienst heeft de afgelopen jaren wel stappen gemaakt: salarisinformatie en hypotheekinfo staat al netjes vooringevuld, maar wil je deze controleren heb je alsnog wel je jaaropgave nodig, een papiertje dat ergens rondslingerd op een eindeloze stapel aan ‘wat-doe-ik-hier-precies-mee-papieren’.

Als de Belastingdienst klaarblijkelijk zoveel informatie over mij en ons huis heeft, waarom weten ze dan niet hoeveel kinderen er zijn, en of er iets gedaan moet worden met een erfpachtcanon. Ze weten toch ook wel dat ik geen dienstmilitair ben? Al die vinkjes, ja- nee vragen en informatie die ze van me willen: was het niet veel handiger als de Belastingdienst de zaken zou afhandelen met, ja, met wie eigenlijk? Met zichzelf? Dat er een blauwe brief zou komen met daarin één voorstel. En dat je tegen dat voorstel in beroep kan als je er niet mee eens bent? Het zou allemaal zoveel schelen.

Ik klik me door nog wat schermen heen, en ineens ben ik klaar. Ik teken digitaal en dat was m weer. Vertwijfeld klap ik de laptop dicht. We wachten de voglende stroom blauwe brieven weer netjes af.

Op Medium schreef ik een relatief lange blogpost over een nieuwe computer die ik in elkaar heb gezet om op kantoor op te werken.

Nu ontving ik daar vrij veel reacties op. Klaarblijkelijk zijn er genoeg mensen die zich nog wel identificeren met het assembleren van allerlei hardware. Zelf heb ik daar vanuit m’n jeugd warme herinneringen aan. HCC-dagen, de opkomst van 3DFX, CD branders etc. etc. Beetje knutselen in een tijd (jaren 90) dat dit allemaal nog super niche was. Als mensen eenmaal doorhadden dat je iets van computers wist zat je verjaardagen lang allerlei oude meuk van vrienden en familie op te lossen.

Die computer-hardware tic komt dan toch even op zodra je zo’n artikel gaat schrijven. Het gaat weer over sockets, lange typenummers, en hardware die al- dan niet goed past, of betere prestaties levert tegen hetzelfde geld.

Alle computer hardware die ik ooit heb gehad kan ik nog ongeveer uit m’n hoofd opdreunen. Van de Atari tijd tot de Pentium 4 2.6 Ghz, de laatste desktop die ik kocht, zelf in elkaar zette en gebruikte toen ik naar m’n studentenkamer verhuisde. Veel later kocht ik een laptop, toen specs ineens niet meer heel belangrijk waren. Dat is het nu ook niet meer: eigenlijk alle hardware die nu verkocht wordt is meer dan capabel om simpele klusjes te doen: beetje internetten, beetje skypen. Dat soort dingen. Sterker nog: daar hoef je niet eens voor achter de computer te zitten want dat kan in veel gevallen zelfs beter op je smartphone.

Zo’n artikel over ouderwetse computerhardware spreekt dan misschien nog wel wat meer tot de verbeelding, omdat het niet alleen een leuk knutselproject is, maar ook een trip down memory lane.

Bij vliegmaatschappij United werd iemand onvrijwillig geslagen en deels bewusteloos door het gangpad gesleept omdat United geen vrijwilligers kon vinden die het vliegtuig wilden verlaten. Algemene ophef.

De daaropvolgende mea culpa van de topman van United was niet zo best: hij zou in vervolg bekijken hoe hij mensen met minder geweld uit z’n vliegtuigen zou kunnen verwijderen.

Naderhand bleek dat United alle passasiers weer uit het toestel had gezet om het vliegtuig weer te fatsoeneren. Van een fight-club kelder naar een fatsoenlijk vliegtuig. Drie uur vertraging.

Op Medium las ik een lange post van iemand die beschreef dat dit corporate gedrag typisch was voor de winst-maximalisatie waar veel grote Amerikaanse bedrijven mee bezig zijn. Er ontstaat een tweedeling tussen de has– en have-nots. Als je in de eerste klasse had gezeten, een premium member was of alleszins een ‘goede’ passasier dan had je geen kans op excessief geweld. Maar nu je daar schaamteloos in je kleine economy seat zit ben je het doelwit van willekeur. Met als gevolg dat je domweg uit je vliegtuigstoel wordt gesleept, je dikke buik zichtbaar op social media. Verontwaardiging alom. Die tweedeling zorgt er voor dat een selecte groep de ‘premium’ service krijgt, en de rest maar moet afwachten wat er voor hem/haar te wachten staat.

Eigenlijk is dat natuurlijk al een trend die 30 jaar aan de gang is in de luchtvaart. Zoek voor de grap maar eens hoe mensen er in de jaren ’70 bij zaten in het vliegtuig. De plek die toen door 1 persoon werd ingenomen is nu gereserveerd voor 3 personen. Je zit nog net niet bij elkaar op schoot, maar als dit mogelijk was geweest waren er vast luchtvaartmaatschappijen die dat hadden gedaan. Die winstmaximalisatie onder druk van concurrentie en wat dan niet meer zorgt er voor dat we als consument uiteindelijk de grote verliezers zijn. En ook als werknemers. De gig economie zoals UBER zorgt er voor dat mensen lange dagen en uren moeten werken voor relatief weinig geld. Nog meer voorbeelden van de haves– en have-nots. De mensen die het zich kunnen veroorloven om overal met UBER heen te rijden kan dat uiteindelijk allemaal waarschijnlijk niet zoveel schelen.

De vraag is hoe lang we excessen en bedrijven als dit hun gang laten gaan. En hoe lang het duurt voordat mensen écht hun account opzeggen of niet meer vliegen met bedrijven wiens waarden ze niet meer delen. Pas dan wordt de wereld weer een stukje leuker.

Het eerste spel dat ik achter de console uitspeelde was Red Dead Redemption: een game over een cowboy die z’n familie probeert terug te vinden die door de CIA is verborgen. Kinderachtig als de CIA is moet de hoofdrolspeler, John Marshton allerlei opdrachten doen om z’n familie terug te zien.

De makers van de GTA serie stopten voor deze game een enorme speelwereld, prachtige graphics, een goed verhaal en een lekkere gameplay in één game. Met als gevolg dat je uren aan de game kon besteden, zonder ook maar een centimeter verder te komen in het verhaal. Je kon willekeurige voorbijgangers van hun paard schieten, je kon paarden tam maken, je kon jagen en je kon zelfs producten verhandelen tussen de verschillende outposts. Nadat ik er achter kwam hoe tijdrovend die allemaal was verlegde ik mijn focus naar de storyline. Alleen al om die uit te spelen zat ik tientallen uren achter de xbox. Als je geen kind hebt kan dat.

Na het opstarten van The Witcher 3, over welke goede verhalen & recencies zijn verschenen bedacht ik me na een uurtje dat ik in een spelwereld was beland die niet alleen nóg groter was, maar ook nóg omvangrijker qua verhaal. Nog niet eens alle ‘extensions’ aangezet is dit een spel waar je geen uren, maar wéken op stuk kunt slaan. Het verhaal zal ik je omwille van dit blog even besparen, maar in de kern is The Witcher zo uitgebreid dat je er maanden (!) zoet mee kunt zijn.

Zoveel tijd heb ik alleen niet. Althans, niet voor een game. Mafia 3 was de laatste game met een story-mode die ik helemaal heb uitgespeeld, nog helemaal niet zo lang geleden. Ik speelde m uit vanwege de nieuwsgierigheid, maar vooral ook vanwege het feit dat ik merkte dat dit überhaupt mogelijk was in de hoeveelheid tijd (paar uur per week) die ik beschikbaar had. In één van de laatste scenes van Maffia schiet je de eindbaas dood, en beslis je wie er de nieuwe gang-leider wordt. Je hebt een aantal opties om het verhaal te be-eindigen, maar nadat ik dat ook deed heb ik het spel niet meer aangeraakt.

De eindcredits over het scherm zien rollen is als casual gamer gewoon een genoegen, vooral na een leuke game. Red Dead Redemption, GTA 5 en zelfs Maffia 3 heb ik zo met enorm veel plezier uitgespeeld. Of dit ooit gaat lukken voor The Witcher vraag ik me af. Misschien is dat wel de reden dat ik de game vroegtijdig wegleg, en gewoon lekker doorspeel aan games die ik eventjes opstart, een potje doe en de console weer uit kan zetten.

Ieder jaar publiceert onderzoeksbureau Gartner een grafiek met daarin alle nieuwe opkomende technologie, en in welke ‘levensfase’ deze zich bevinden.

Blockchain staat al eeuwen op deze lijst, samen met VR, AR en een heleboel andere technologie waar ik je niet verder mee zal vermoeien.

Het grote vervelende aan blockchain is dat je niemand op een verjaardag in twee zinnen kunt uitleggen wat blockchain is. Ik kan hier video’s plaatsen die dat proberen uit te leggen in een paar minuten, maar zelfs dan loop je de kans dat je met nog meer vragen achterblijft.

Wat wel iets begrijpelijker is is Bitcoin. Bitcoin is een munt die gebouwd is op de technologie achter blockchain. De digitale munt is de afgelopen jaren enigzins onder de aandacht gekomen door de heftige koerswisselingen, de munt steeg in korte tijd tot meer dan €1000,- en dook daarna even hard weer terug. Een moderne digitale tulpenbol-handel was geboren. Nog steeds vertoont de munt heftige koerswijzigingen, maar op dit moment staat deze rond de €900,-. in waarde. Het is overigens ook perfect mogelijk om een halve bitcoin, of zelfs 0,01 Bitcoin in je bezit te hebben.

Met de rente die verder richting de 0 zakt, en het blijvende gevoel dat banken uiteindelijk toch niet te vertrouwen zijn was het mooi geweest als er een symphatiek ogende technologie beschikbaar was die het mogelijk maakte om bijvoorbeeld – ik noem maar iets – instant-overboekingen te doen, iets dat bitcoins dus kunnen. Nu moet je nog regelmatig dagen wachten voordat twee verschillende banken de gratie hebben gevonden om overboekingen te doen. Dat is toch niet meer van deze tijd?

Blockchain heeft nog steeds een enigzins obscuur imago. De link met Bitcoin, geld en investerings-gekte maakt het allemaal niet zoveel beter. Wat blockchain nodig heeft is een symphatiek initiatief waardoor iedereen in één klap de waarde ziet. Een beetje zoals het kartonnen cardboard VR brilletje van Google, waarover later meer.

De doelstelling om dit jaar 100 blogs te schrijven loopt achter. Ik had gehoopt dat ik er wat meer tijd voor had gemaakt, want er was – zeker in aanloop tot de verkiezing – echt wel iets te schrijven.

Dan maar even over de afloop.

Het was woensdagavond een avond met bijna alleen maar winnaars, en een enkele verliezer. De VVD won de verkiezing, ondanks flink zetelverlies. Groen Links werd véél groter dan het ooit was geweest dankzij het Jesse-effect. DENK ging van de status zetelrovers naar legitieme partij en tot slot was Thierry Baudet de verrassing van de avond. Zijn Forum voor Democratie kreeg uit het niets twee zetels. Zonder al te veel grote media-aandacht 186.290 stemmen krijgen vind ik een prestatie van formaat.

Dan de verliezers, dat waren er eigenlijk maar een paar.

PvdA

De PvdA werd keihard afgestraft voor beleid, maar deed het eigenlijk de hele verkiezing al slecht. De oude PvdA is eigenlijk dood: de boodschap die in de jaren ’90 nog relevant en actueel was is nu ouderwets en krampachtig. Het zou goed zijn als het partijbestuur opstapt, en jonge- frisse mensen gaan nadenken over de relevantie van deze partij.

De rest

Artikel 1, VNL, Piratenpartij en Geenpeil bleven allemaal (ver) verwijderd van de kiesdeler en dus zetel. Al deze partijen bleven met relatief weinig media-aandacht over, maar Baudet laat zien dat dat geen belemmering hoeft te zijn.

Geenpeil was een interessant experiment, maar haalde iets meer dan 5.000 stemmen. Het effect van het niet-hebben van een programma doet ze de das om.

De NOS

Om half 9 stonden Rob Trip en Dionne Stax klaar in een decor vol redacteuren die de uitslag gingen verslaan, maar bij de exitpolls ging het al ernstig mis. De animatie werkte niet, Dionne had geen idee wat ze vertelde en dus bleven we minimaal 5 minuten in volstrekste verwarring hoe de verkiezingen nu ge-eindigd waren. Slordig, rommelig en chaotisch. Daarbij bleek Ipsos echt goed voorspeld te hebben: de peilingen bleven de rest van de avond grotendeels in stand.

Het gaat de komende maanden nog lastig worden om een progressief-liberale partij te vormen. Dealmaker Rutte zal terzake willen (en moeten) komen met veel partijen, te beginnen bij Groen Links. Hopelijk levert dat weer stof op om blogs te schrijven, en anders gaat de ontknoping van de eredivisie dat wel doen, of nog eens een schandaal rondom Trump. Zo komen we er vanzelf.