Categorie: algemeen

68 – Cryptocurrency

De sfeer gisteravond bij SMC050 hield het een beetje tussen een informatiebijeenkomst voor een schimmig piramidespel en een seminair over snel rijk worden. SMC050 is normaal gesproken het toneel van interessante en bevlogen sprekers op ht gebied van media, trends en innovatie. Gisteravond was dat niet zoveel anders, behalve dat het om blockchain ging. En als het over blockchain gaat dan gaat het ook over cryptocurrency: een onderwerp waar alle 450 deelnemers interesse in hebben, want €€€.

Over de spreker en de avond kan ik vrij kort zijn: de spreker besprak echt honderden zaken, van blockchain, miners, coders tot ICO’s en toezicht. Helaas raakte ie daarmee eigenlijk de hele zaal kwijt. De experts vonden het wellicht te toegankelijk qua informatie, maar de beginners waren naar drie zinnen afgeraakt. Daar is de stof gewoon te pittig voor, en de snelheid te hoog.

Ik denk dat veel mensen de zaal hebben verlaten in een staat van verwarring: het werd niet helemaal duidelijk wat we precies uit de (lange) avond moesten halen: zoveel informatie die we niet helemaal begrepen. Dat was ook niet zo heel erg, want bij de borrel kwamen de smakelijke anekdotes wel weer.

66 – de Pokertafel van Crypto

Tien jaar geleden werd er in mijn studentenhuis verwoed gepokerd. Tegen elkaar op de gang, maar ook online. Iedereen keek de World series of Poker met Doyle Brunson en Phil Ivey. En iedereen kende wel iemand die scheen binnen te lopen met pokeren. Tonnen werden er verdiend, als je de verhalen mocht geloven.

De werkelijkheid was dat we allemaal met kleine studentenbudgetjes speelden, tientjeswerk. Je won eens een paar honderd euro. En je verloor dat net zo snel. Die verhalen waren trouwens ook nogal overdreven. Het waren altijd die jongens die net waren gestopt met hun studie en niet meer wisten wat ze moesten doen. Zij speelden op 8 tafels tegelijkertijd, tight. Ze wonnen eens €10.000 euro. Maar over verlies hoorde je ze nooit.

Uiteindelijk verdween de hype, en daarmee de verhalen. Als je nu op een feestje staat gaat het over hele andere dingen dan AA en AK showdowns. Het gaat nu over Cryptocurrency’s. Over Frank die Bitcoin kocht toen ze nog maar €20,- waren. Of over Joeri die als eerste in Ethereum zat. Iemand meldt zich die voor de zekerheid álle cryptocurrencies heeft gekocht. Hij somt ze op: Bitcoin, Ethereum, Lightcoin, Dash, NEM, Hshare, Ark [..] enz. enz. De meningen lopen uiteen tussen ‘over 5 jaar staat de Bitcoin op €40.000,- tot ‘het is allemaal tulpenbol’. Je hoort niemand die op het verkeerde moment is ingestapt. Het is net alsof ICO’s alleen maar winnaars kent. Net als poker toen. Ik suggereer voorzichtig dat het ook leuk kan zijn in echte bedrijven te speculeren. Zoals met Bux. Die suggestie wordt weggelachen: ‘joh, daarmee haal je toch nooit rendement’. Ik kijk even in m’n app: +27% dit jaar. Toch lekker. Benieuwd waar iedereen het volgend jaar weer over heeft.

Deze column verscheen ook in Bux

65 – Apple universum

Apple is by far het rijkste bedrijf ter wereld. De iPhones, iPads en macbooks vliegen over de spreekwoordelijke toonbanken. In het Apple ecosysteem zit ook de Appstore: de markt waarin alle apps gekocht kunnen worden. Ook daar verdient Apple natuurlijk flink aan.

Apple beschermt z’n eigen ecosysteem behoorlijk. Dit heeft als voordeel dat virussen niet op de telefoons en tablets terecht komen. Maar als nadeel dat Apple ook wel veel van die services opdringt. Wanneer je een update van de software doet wordt je achtereenvolgens gevraagd om:

  1. Een vingerprint of een code in te voeren voor de iPad (nee bedankt)
  2. Te connecten met iCloud (nee bedankt, ik gebruik geen iCloud)
  3. Siri te activeren (nee bedankt, moet eerst beter worden uitgewerkt)
  4. Gebruikersgegevens te verzamelen voor foutoplossing (nee, privacy eerst)

Al die hijgerigheid om deze diensten aan de iPad vast te knopen staan wat goedkoop. Die services moeten zichzelf verkopen, zoals Google Photos zichzelf verkoopt met ongelimiteerde opslag van foto’s.  Dan zit je wel aan het Google universum vast, maar niet aan hardware: Google levert allerlei diensten namelijk voor alle apparaten denkbaar.

61 -boete

Ik kreeg een boete omdat ik zwart reed. Dat was terecht: ik was m’n OV kaart vergeten en gokte erop dat ik in het twee-minuten durende traject niet gecontroleerd zou worden, zoals in 99,9% van alle gevallen niet gebeurde. Er stond mij echter een actieve Arriva conducteur op te wachten die een boete uitschreef van €52,-. Ik vond dat bij het uitstappen nogal hoog, en ik was verontwaardigd. Bij de balie van Arriva – you never know – zei de man echter dat Arriva die boetes niet bedacht, maar dat dit de overheid was. Hij zei het op een nogal samenzweerderige toon, waardoor ik min of meer aannam dat dat onzin was: de Arriva en NS konden toch prima zelf boetes bepalen?

Toch leerde een snelle Google zoekopdracht me dat er inderdaad een wettelijke boete is van €50,-

Ik heb vaak genoeg gezien dat mensen in de trein boetes kregen. Net goed, dacht ik vaak. En soms vond ik het ook sneu: oude mensen die de werking van de OV chipkaart niet begrijpen, mensen die hun kaart domweg kwijt zijn in hun tas.

Maar €50,-. Dat is wel fors. Sowieso zijn de meeste boetes in Nederland behoorlijk opgelopen. Parkeren op een invalideplaats? €370,-Door rood rijden? €230,- euro. Claxoneren op niet-toegestane wijze? €90,-.

Gek genoeg kost bijvoorbeeld iets als 20 kilometer te hard rijden in de bebouwde kom je €149,-. Dat valt me dan weer mee.

Er zijn natuurlijk situaties waarvan de boete niet hoog genoeg kan zijn, zoals alcohol achter het stuur, of bellen. De minimale boete van die eerste is €324,- en die van de tweede €230,-

Allemaal flinke boetebedragen die misschien een afschrikwekkend effect hebben, maar toch ook veel verontwaardiging oproepen. Ik kan die boete wel betalen, en het was 100% terecht dat ik m kreeg. Maar als je het toch al niet zo breed hebt kan zo’n boetebedrag echt pijn doen. Dan is het veel pijnlijker allemaal, en dat is toch raar.

58 – Nazi’s in Amerika

Met de demonstraties in Charlottesville werd Twitter er niet bepaald leuker op. De VS trouwens ook niet. Een groep extreem rechts tuig demonstreerde met veel machtsvertoon in de straten van Charlottesville, daarbij confronterend met de anti-demonstratie. Toen er ook nog een auto op de ant-demonstranten inreed was het leed helemaal geschied.

Trump nam niet echt afstand van die extreem-rechtse groepering: hij veroordeelde het geweld ‘van beide kanten’. Dat viel ook niet goed. Wellicht in een halfslachtige poging om zijn eigen achterban niet teveel te veroordelen, of domweg uit onwetendheid wat zo’n uitspraak teweeg zou brengen. Ondertussen heeft Trump alle records in negatief opzicht verbroken: nog nooit was een Amerikaanse president zo snel zo impopulair. En gezien het verleden is dat toch een uitstekende prestatie.

Het shockeerde me ook dat er in Amerika klaarblijkelijk grote groepen extreem rechts zijn, die rondlopen met Nazi-vlaggen en quotes van Adolf Hitler op t-shirts. Dat is nog wel een heel tandje erger dan we hier in Nederland of Europa hebben. Ik weet niet zo goed of er een hele ‘beweging’ op gang is, maar het simpele feit dat deze groeperingen zichzelf ook beveiligen en als een soort militaire parade door de straten marcheert is toch schrikbarend en doet toch het ergste vermoeden. Zeker als de president niet hardhandig optreedt.

Dan nog even terug naar Twitter: daar worden dit soort incidenten ook niet echt op een vriendelijke toon uitgevochten. Echter: wat er op Twitter gebeurt kan eigenlijk niemand iets schelen, behalve de mensen die op Twitter zitten, middenin dat debat. Toch vraag ik me af of het allemaal zo verstandig is om tijdens dit soort demonstraties parallellen te gaan trekken naar de PVV of FvD. Vergeleken met nazi-vlaggen zijn dit toch nog hele beschaafde partijen. Ik geloof er oprecht niet in dat we dit snel in Nederland zullen zien.

51 – GoT

Toegegeven, ik heb nog nooit ook maar 1 seconde van Game of Thrones gezien. Hoewel, dat is niet helemaal waar. Vorig jaar was ik bij eDay, een conferentie over technologie en marketing en daar was één van de producers van de special effects te gast. Deze liet zien wat er voor nodig is om enkele secondes van de show digitaal te animeren. In het kort: heel erg veel: er werkt een enorm team aan kleine details die de wereld waarin de show plaatsvindt zo realistisch maken.

En toch heb ik er nog nooit iets van gezien.

Mijn voorzichtige conclusie is dat er domweg series zijn waar je niet aan begint. Omdat het niet je genre is, of omdat het je vanaf het eerste moment niet echt grijpt. Donkere scenes met daarin veel dialogen met mensen die rare oren hebben. Af en toe vliegt er een draak voorbij. Onbegrijpelijke dialogen, althans: voor de buitenstaander. En dan de tijd-commitment: er zijn inmiddels al zó veel seizoenen: ik durf bijna niet meer te beginnen. Nog los van alle gruwelijkheden die erin voorkomen.

50 – tussentijdse evaluatie

Ergens halverwege december vorig jaar besloot ik toch eens een nieuwjaarsdoel te creëren: het schrijven van minimaal 100 stukjes in een jaar.

Nu zijn we iets over de helft van het jaar, en is dit stukje 50. Wat heb ik tot nu toe geleerd?

Schrijven is lastig!

Ooit had ik het idee dat ik veel beter, sneller en puntiger kon schrijven. Als ik nu stukjes van mezelf teruglees vind ik het vaak wollig en niet heel aansprekend. Ik merk echter wel dat er enige verbetering in zit, en er zijn zelfs wel stukjes waar ik complimenten voor heb gekregen (van jullie! Dank!)

Onderwerpen bedenken is lastig!

De reden dat de productie tot nu toe enigzins achter loopt is voornamelijk inspiratie. Het is nog best ingewikkeld om te bedenken waarover je wilt schrijven. Eigenlijk interesseert alles mij wel, maar mijn doel is toch om minimaal 200 min of meer originele woorden te vinden bij een onderwerp.

Wie schrijft, die blijft

Het is moeilijk clichees te vermijden, maar ik vind het zelf best leuk om stukjes terug te lezen, bijvoorbeeld over m’n voorspelling dat we snel een kabinet zouden hebben (1 april)

Het is misschien nog wel tijd voor wat meer persoonlijke bespiegelingen, of nog wat kortere stukjes. Daarbij is het misschien wel een idee om ook eens wat stukjes op Twitter te delen zodat ze uiteindelijk een groter bereik krijgen. Dat wordt de focus voor het tweede deel van de 100-delige serie.

48 – Wildlands

Wildlands is het nieuwe dierenpark in Emmen. Volgens de directie is Wildlands niet zomaar een dierentuin, maar is het een hypermoderne dierentuin. In goed Nederlands: een ‘experience’.

Een paar maanden geleden kochten wij maar direct een abonnement omdat je met 3 bezoeken per jaar al goedkoper bent dan de normale toegangsprijs die toch best ambitieus (29 – 30 euro) is.

Het park is opgedeeld in een Savanne, een Nordica en een grote binnenruimte de Jungola. Helaas loop je nooit echt een perfect rondje omdat je altijd weer terugkeert naar een plek die je op de heenweg hebt gezien. Bijvoorbeeld de Savanne route eindigt bij de Nijlpaarden. Deze zie je dus twee keer, net als de kinderboerderij en de stokstaartjes.

Afgelopen zondag waren we er voor de derde keer en bedacht ik me dat het park in de huidige vorm best wat kansen laat liggen. Hier de drie opvallendste.

Dieren

Experience of niet, uiteindelijk gaat het er in een dierentuin om of je dieren ziet. En die zie je gek genoeg vaak niet. De dieren hebben grote verblijven, en kunnen min of meer uit zicht van de bezoekers blijven. Dat zorgt er – zeker op de Savanne – voor dat je regelmatig uitkijkt op grote stukken lege ruimte. De tijgers, maar bijvoorbeeld ook de IJsberen blijven op die manier op grote afstand. Ik snap wel dat dat fijn is voor die dieren, maar voor de bezoekers is het toch wat minder leuk als je op 200 meter afstand een tijger in de schaduw kunt liggen. De vorige dierentuin in Emmen had veel mogelijkheden om dieren van echt dichtbij te zien, en hoewel dit natuurlijk volstrekt onnatuurlijk is was het voor de bezoekers wel leuker.

Eten

Ik vind Wildlands enorm achterlopen op het gebied van gezond eten en drinken. Overal kan ik slush puppies kopen, of Coca Cola, maar nergens vind ik gezonde broodjes. Voor zo’n modern park mag er best (veel!) meer gezond aanbod bij, vooral omdat het grootste deel van je bezoekers kinderen zijn. Sterker nog: ik vind het een schande dat je als park niet wat meer verantwoordelijkheid op je neemt om tot een gezond aanbod te komen. Achterin de Savanne bevindt zich zelfs een soort vermomde McDonalds.

Route

Doordat de routes in lussen lopen kom je vroeg of laat weer terug op een plek die je al hebt gezien. In de Savanne kom je bijvoorbeeld na je rondje weer terug bij de Nijlpaarden, die je daarom dus twee keer ziet. Dit is een truc om het park wellicht wat groter te doen lijken, maar is in de praktijk een beetje onnozel, zeker omdat er toch al niet zoveel te zien is.

De attracties

In het park zijn drie attracties: in Nordica is dit een film, op de Savanne is dit een jeep-tocht en in het overdekte deel een boottocht. Helaas is hier sinds kort een minimumlengte aan verbonden: namelijk 90 centimeter. Dit houdt in dat onze zoon van bijna twee niet in deze attracties mag. Dat vind ik erg sneu, want ik geloof niet dat ie reëel gevaar loopt wanneer we hem goed vasthouden. Daarbij was dit klaarblijkelijk nog geen probleem toen we de eerste keer in het park waren, want toen hebben we nog wel de boottocht met m kunnen doen. Als je dan toch dit soort regels instelt: handhaaf ze dan ook consequent.

Kortom: er is nog best wat te doen voor Wildlands, en dat is natuurlijk ook nier zo raar voor een park dat net open is. Hopelijk kan het park de komende jaren ook het momentum vasthouden, want de kans op herhaalbezoek lijkt me – afgezien van de abonnementshouders – niet zo groot.

46 – Bitcoin

Ik heb lange tijd een Bitcoin wallet gehad, met daarin – toen ik het kocht – ongeveer €100,- Die €100,- werd in een paar maanden €250, en soms zelfs meer. Ineens was het €350,- en een dag later weer €250,-. Nu heb ik alles verkocht voor ongeveer dat bedrag.

Tuurlijk mis ik wellicht een investeringskans als Bitcoins ooit meer dan €3000,- waard zijn, maar op die tulpenmanie hoef ik niet meer te wachten.

Bitcoin is een virtuele munt, gebouwd op de blockchain. Ik zal niet te lang doorgaan over de blockchain, maar zie het als een enorme berg cijfers en nummers achter elkaar. Computers berekenen hoe ze de blockchain kunnen verlengen met ‘blocks’. Het uitrekenen van 1 block vereist een enorme rekenkracht: een gemiddelde computer kan hier maanden achtereen mee bezig zijn. Omdat een block dus ook Bitcoin oplevert kan dit luceratieve business zijn. Met als gevolg dat er duizenden computers een virtuele munt ‘uitrekenen’. Dag en nacht. Het uitrekenen van die munt wordt per nieuwe munt steeds lastiger, en kost dus nog meer rekenkracht.

Ik denk niet dat we blockchain moeten gebruiken als technologie die zoveel kunstmatige resources kost. Deze computers verbruiken stroom, staan in gekoelde ruimtes en dragen voor een deel bij aan de opwarming van de aarde. Blockchain is geen duurzame technologie: het duwt de footprint van de aarde naar ongezonde grenzen. Daar hoef ik niet (meer) aan mee te werken: Bitcoin zal – net als de ongeveer andere 30 virtuele munten – als een nachtkaars mét grote knal – zijn einde vinden en worden vervangen door een duurzaam initiatief. Dan doe ik weer mee.

45 – Tour

Mijn eerste kennismaking met de Tour de France was via een klein radiootje dat m’n vader altijd meenam naar de camping. Rond half 5 smiddags deed ie dat ding aan, en bewoog met de antenne. We hoorden opgewonden stemmen en dat kenmerkende tussenmuziekje dat – lees ik nu – de finishtune heet. Radio is een geweldig medium voor de tour want niets klinkt meer heorisch dan de finish van een bergetappe of zelfs een simpele vlakke etappe.

Er waren de laatste jaren edities dat ik best uitkeek naar de Tour bijvoorbeeld omdat er serieuze kanshebbers waren, of omdat het gewoon heel spannend kon worden. Afgelopen zaterdag begon de tour echter zomaar. Ik wist ook heus wel dat het juli was geworden maar dat er ineens renners een kletsnat podium afreden om te gaan starten met de Tour leek me, tja wat eigenlijk? Misschien wel iets te snel: door het Giro succes van Dumoulin leek de Tour eigenlijk al achter de rug. Het leek ineens een beetje potsierlijk om dan ook nog wekenlang naar de Tour te gaan kijken. Zeker de eerste week, die volledig vlak is en waarvan echt niemand het in z’n hoofd haalt om 3 uur lang te luisteren naar Herbert Dijkstra en Maarten Ducrot die praten over de wijnboerderijen, en kastelen onderweg. Onderweg zijn er wat luchtfoto’s van graanvelden, of van boeren die een fiets uit het gras hebben gemaaid. Op een aantal kilometer van de finish worden de vluchters ingelopen, en komt er een massasprint. Dat wordt een paar keer Kittel, een keertje Sagan en wellicht nog een keer Cavendish. Nederlandse sprinters komen weer niet aan te pas tussen zoveel sprintgeweld.

De Tour is – zeker in de eerste week – altijd het meest voorspelbare sportevenement dat er bestaat. Maar het is er wel ieder jaar, al sinds mijn vader dat radiootje aan zet. En misschien daarom blijf je ook volgen. Omdat het toch een onderdeel is van juli.