Categorie: sport

Met een schuin oog kijk ik naar m’n fietscomputer op het stuur. Ik zie dat m’n gemiddelde is gezakt naar een getal waar een gemiddelde bejaarde met elektrische fiets nog van zou schrikken. Ik zucht eens, klik m’n voeten uit de pedalen en stop.

Bij de plaatselijke supermarkt koop ik een banaan en een bounty, die ik 300 meter verderop op een bankje langs de vaart opeet.

Ik kijk nog eens op de app op m’n telefoon, die de rit ook heeft opgenomen. Ook daar geen goed nieuws.

De hele weg lijkt de wind al tegen te zitten, en dan nu nog die soort van hongerklop. Ik eet de banaan bedachtzaam op en pieker wat er mis gaat.

Natuurlijk, het was de eerste rit van het seizoen. En er staat best een leuk aantal kilometers op de teller, maar echt plezier heb ik de afgelopen 40 kilometer ook niet gehad op de racefiets.

Ik kijk eens goed naar mijn zwarte Giant, die slordig geparkeerd tegen de prullenbak staat en steek een deel van de bounty in m’n mond.

Ooit, toen ik nog in Apeldoorn woonde fietste ik rustig tientallen kilometers per week op een oude fiets die nu nog ergens in de schuur ligt. Toen had ik nog wel het idee dat ik ook echt hard ging, maar hier in het hoge land is de liefde enigzins bekoeld. Het vlakke land, die wind die altijd tegen lijkt en die lange uitgestrekte landschappen die tegelijkertijd mooi en frustrerend zijn.

En dan is er nog de tijd: zo vaak en veel zit ik niet meer op de fiets, anders zou het misschien ook allemaal wel wat soepeler gaat. Beetje kip – ei probleem natuurlijk.

De komende 250 kilometer moet ik maar eens een knoop doorhakken, besluit ik. Als ik het niet meer leuk vind dan stop ik gewoon. Ga ik verder met dingen waar ik nog wel energie uit haal dan uit een – gatver – bounty.

De sportzondag begon relatief vroeg, namelijk om 08.00 uur met de GP van China waar Max vanaf P16 in een paar rondjes naar P2 reed en uiteindelijk alleen Hamilton en Vettel achter zich moest dulden. Het was een prachtige race. Een opluchting dat het geen saai seizoen ging worden, en fijn om te zien dat Max nog steeds magisch is.

Veel later in de middag werd de Hel van Parijs Roubaix vertoond. Bij Sporza waren ze er – zoals gewoonlijk – weer eens goed voor gaan zitten: het was namelijk de laatste koers van Tom. De enige renner die de afgelopen jaren geen achternaam meer nodig heeft stapte nog eenmaa op de fiets om die bizarre weggetjes over te bonken. Het werd een nogal rommelige race waar de oppermachtige van Avermaet er met de bokaal vandoor ging. Tom was best-of-the-rest. Uiteraard onthouden we hem niet om z’n laatste race, maar om de geweldige hoeveelheid prijzen die hij het afgelopen decenium meepakte. Dit jaar is van Avermaet de absolute winnaar van het voorjaar. Of hij ooit de status en glans krijgt van Tom valt nog enigzins de bezien, de prijzenkast vult zich sinds de olympische spelen echter wel met steeds mooiere prijzen en ook de manier waarop hij boven het stof uitsteeg zondag was weer schitterend.

Tegelijkertijd rolde er in Zwolle een bal. Feyenoord morste punten tegen Pec. Met nog maar een paar wedstrijden te gaan komt Ajax ineens wel heel dichtbij. Iedereen die het Ajax niet gunt is nu voor Feyenoord, maar is het seizoen te lang? Of maken we ons nu alsnog druk om iets waar we straks nooit meer stil zullen staan?

Drie volledig verschillende wedstrijden in drie volledig verschillende sporten. Strijd van de jongeling, het einde van een groot kampioen. En een oude kampioen die nog zo’n lange weg te gaan lijkt te hebben om weer kampioen te worden.

Vooraf zeiden NOS analisten optimistisch dat dit Oranje toch zeker met 2 a 3 -0 moest kunnen winnen van Bulgarije. Pierre van Hooijdonk keek er bij alsof de spelers van Bulgarije allemaal parttime postbodes waren. Dat leek me in theorie ook wel te kloppen, maar dit oranje is kwetsbaar voor iedere tegenstander.

Dat bleek: a na een minuut kwam Bulgarije gevaarlijk voor de dag, en 4 minuten later lag ie er ook in. De Ligt (17) maakte een domme fout, waarschijnlijk op trillende benen. Zoveel vertrouwen krijgt geen enkele 17-jarige, zelfs niet na 14 (!) succesvolle wedstrijden in de A-selectie van Ajax.

Het zelfreinigende vermogen van de KNVB moet nu z’n werk doen. De mensen die Blind in de eerste plaats hebben aangesteld moeten in de spiegel kijken. En de bazen van de mensen die Blind hebben aangesteld ook. Het probleem van dit Oranje ligt (sic) niet zuiver op het veld: het is een aaneenschakeling van problemen die al ruim ná het WK is begonnen. Sterker nog: na het miraculeuze tournooi in 2014 hadden er in Zeist mensen moeten gaan nadenken. Het was het laatste grote tournooi van een heel aantal dragende spelers en er was nog niet geheel duidelijk welke spelers het stokje over zouden nemen. Guus Hiddink werd aangesteld om die puzzel te leggen: bouw een vast elftal op, dat in de spaarzame hoeveelheid trainingstijd aan elkaar kan wennen en een hecht collectief kan worden waarbij individuele kwaliteiten van Robben, Sneijder of – incidenteel – van Persie niet meer perse nodig zijn. Dat lukte eigenlijk niet, en na het missen van het EK werd Blind op de post gezet. Niet met al te veel gejuich want Blind was niet bepaald een trainer met internationale ervaring en mist toch uitstraling en charisma die je toch een beetje hoopt te zien in een bondscoach.

Zijn basisopstelling van een 17-jarige De Ligt was een regelrechte blunder waarvoor iedere coach normaliter z’n contract in zou leveren. Het traumatiseren van een veelbelovende voetballer die over een paar jaar wellicht een vaste waarde is in het Nederlands elftal, maar niet nu. Iedereen met een beetje verstand van voetbal kon dat toch op z’n vingers natellen?

Tot slot: het missen van het WK is dramatisch voor een elftal dat daar op basis van kwaliteit prima had tussen gepast. Verliezen van een team dat nauwelijks hoger staat dan Togo is een regelrechte schande en dit is niet alleen de schuld van Blind. Er lopen spelers op het veld die best willen, maar mentaal toch niet in staat lijken om er echt alles aan te doen om gewoon weer tot de top 20 van Nederland te horen.

We zijn nu in het rechterrijtje beland en we zitten in de degradatiezone. Het is nu vijf voor 12 in Zeist, en ze moeten op zoek naar iemand die zo verstandig is om een basis-elf te formeren, en de tijd gunnen om weer uit te huilen en op te bouwen. Dat we daarbij het WK missen lijkt nu een vaststaand gegeven te worden. Dat zal de baan bij de KNVB toch iets minder populair maken. Usual suspects zoals Frank de Boer hebben al aangegeven dat ze er geen zin in hebben. Niet zo gek: met een nieuwe bondscoach verhelp je één van de problemen, maar niet de structurele problemen die in Zeist zijn ontstaan.

Vooropgesteld: ik vind Bas Nijhuis een goeie kop hebben. Zeker voor een scheidsrechter. Het is zo’n man die rechtstreeks uit een Asterix strip lijkt opgedoken met een natuurlijk autoritaire manier van doen op het veld.Afgelopen weekend mocht ie de topper Feyenoord – PSV fluiten en dat deed ie goed. Na afloop had iedereen het over één moment, en dat was het moment dat er op zijn smartwatch een animatie stond: ‘goal’. De bal had de doellijn gepasseerd. Al dan niet door toedoen van Zoet.

Het is fijn dat technologie nu echt definitief doorbreekt in het traditionele voetbal, anders was Feyenoord bestolen van twee kostbare punten. Nijhuis had een goede middag: hij had zelf niets gezien, maar kon op z’n smartwatch zien dat het een goal was. Ook z’n vierde official (die langs de kant stond) had die informatie. Demonstratief wees Nijhuis op zijn horloge, die hij gek genoeg om zijn rechterpols draagt.

Mijn vermoeden is dat we dit soort technologie nog wel vaker gaan terugzien, ook met behulp van video-scheidsrechters die beelden kunnen terugkijken. Andere sporten, zoals hockey, volleybal en tennis zijn hier al een stuk verder mee.

Ik weet niet of het jammer is dat wedstrijden niet meer door scheidsrechters worden beslist. Er zijn talloze domme beslissingen van scheidsrechters gegraveerd in het collectieve geheugen, met als misschien wel bekendste de ‘hand van god’, Maradonna die een pure hands-goal maakt. Of Italië tijdens een WK dat niet van het Zuid Korea van Hiddink wist te winnen door de scheidsrechter permanent tegen zich te hebben. Of die loepzuivere goal van Frank Lampart tegen Duitsland tijdens het EK van 2010 die doodleuk werd geannuleerd bij een 2-2 stand. Die bal was niet een beetje over die lijn, die was er ruim een meter achter.

Dit soort momenten raken door technologie waarschijnlijk verloren. In de toekomst zien we Bas Nijhuis vaker op een horloge kijken om te zien of een goal goedgekeurd is, of niet. Dat haalt misschien toch ook een beetje de oneerlijke charme weg.

Dit weekend sprak ik twee mensen die toegaven dat ze geen voetbal meer volgden om dezelfde redenen: geen herkenbaar elftal meer, en gewoon overkill: er is al zoveel sport op TV.

Zondag 7 uur is allang geen ‘echte’ vaste prik meer. De uitslagen heb je allang gelezen, en de bewegende beelden zijn vaak saai & lang. De citaatjes van trainers en voetballers hebben we inmiddels wel gehoord.

Ik ben zelf enigzins eredivisiemoe omdat er ook zoveel sport is. In de winter kan ik ieder weekend naar een schaatstoernooi kijken, of naar het veldrijden of een willekeurig ander toernooi (handbal) en in de zomer begint de Tour, en als er een Nederlander goed is in de Vuelta of Giro ga ik dat ook spontaan kijken. Als de Olympische Spelen zijn dan kijk ik ongeveer alles waar een Nederlander in zit, met als gevolg dat je ook nog een sporten ziet die je normaal nooit ziet zoals BMX en Boogschieten. Daarbij is Formule 1 dit jaar extra interessant vanwege Max Verstappen. Als er een EK of WK is dan pak je daar ook nog wat voetbal van mee, en de halve finale of de finale van de Champions league is ook altijd nog wel eentje om te bekijken. Als het jaar bijna op z’n einde loopt dan kijk ik nog een weekje darts. Kortom: zonder al te veel moeite te doen kijk ik al opvallend veel sport. En dan is er vast nog een heleboel waar ik even niet aan denk, zoals tennis. Niet dat ik het NK schaatsen ook daadwerkelijk ga kijken, maar het vooruitzicht dat er nog zóveel te zien is zorgt er voor dat ik de Eredivisie wel over wil slaan.

Jaren geleden kondigde mijn vader aan dat er darten was met een Nederlander: Raymond van Barneveld. Hij zapte langs 30 kanalen en vond de Engelse zender die de BDO – het kampioenschap van de officiele bond uitzond. Dikke zweterige mannen stonden pijltjes naar het bord te gooien. De cameramensen leken de helft van de tijd geen idee te hebben waar ze op het bord moesten kijken, zodoende miste je hele finishes. Het geschreew met de scores – oneeeeehunderdandeeeeeeighty – werkte nog op de lachspieren. Dikke mannen, tattoo’s, maar ook spanning en sensatie. Er waren nog geen handige kaartjes die lieten zien hoe je een bepaalde score uitgooit en Barney nam het in z’n uppie op tegen wagonladingen Engelsen en Schotten. Een ex-postbode die al die Engelsen helemaal gek maakte, dat was precies wat we nodig hadden. Barney werd onze held. De man die tot grootse hoogte steeg, maar ook diepe dalen kende. Een volksheld. Een levende legende. Een sprookje: haagse postbode wint van alle Engelsen en Schotten, in het hol van de leeuw.

Daarbij was Barney ook de perfecte anti-held. Sip als ie geen trippels gooit. Verdrietig als ie een checkout mist. Met iedere gemiste dart keek Barney alsof ie die fietstassen weer op z’n tas moest laden: terug naar de post. En soms raakte ie ineens ook geen pepernoot. Maar wat deze man wel kon was veerkracht tonen. En dan is darts ineens een prachtige kijksport, want ookal lijkt het een gelopen race: een paar verkeerde pijltjes kunnen de hele wedstrijd doen kantelen.

De sport verhuisde naar SBS6, met een commentator die ook niet precies wist op welke manier je 96 uitgooit  (trippel 20 – dubbel 18) of wat je het beste kunt doen als je na je eerste pijl de trippel 5 hebt geraakt (tripple 14 + tops). Dingen die nu in het collectieve geheugen zijn gegrift.

Maar Barney kon dat niets schelen. Hij won tegen alle verwachtingen in, en hij bleef winnen. Een hype was geboren. En oja, af en toe vloog ie er ook veel te vroeg uit. Dan zat SBS6 opgescheept met tientallen dartpartijen die niemand wou zien.

Nu, ruim 10 jaar later is alles toch wel anders. Er is geen bier meer maar water. De BDO heeft plaatsgemaakt voor de commercie. Barney is volbehangen met reclame, net als de andere darters trouwens. En er is een kale brabantse jongen die zichzelf affilieert met Shrek door groene polo’s te dragen. Hij viert een mooie uitgooi met een gebalde vuist, en een hoofd dat er in slowmotion nog gevaarlijker uitziet.

Barney gooit alsof z’n leven er van af hing, maar niet meer op de manier waarop ie dat in z’n begindagen deed. Hij weet dat ie niet meer naar de post hoeft. En wat kan hij er aan doen dat die kale brabo zo absurd goed is Maandag werd er een tijdperk afgesloten. De jeugd was Barney definitief voorbij. Maar Barney zag dat het goed was. Barney hoeft niets meer te bewijzen. Hij heeft alles allang bewezen. Hij heeft Nederland naar darts laten kijken. Dat is al meer dan genoeg.

Het Nederlandse elftal had het knap lastig op het knollenveld in Luxemburg, maar won wel met 3-1. Daar gaat dit verhaal alleen niet over.

Het moet natuurlijk gaan over Regenrijder Max. Vooraf was door hemzelf al geopperd dat het maar moest gaan regenen tijdens de race. En waarempel: het leek wel Nederland in Sao Palo. Met wat rode vlaggen, safetycars en ander ongemak later begon er voor de permanente bankzitters een spektakelstuk dat z’n weerga niet kent. In 15 rondes reed Max 13 auto’s voorbij, om zo alsnog op het podium te eindigen. Sommige van deze tegenstanders, inclusief teamgenoot Ricciardio liet hij staan alsof ze uberhaupt niet meededen. Hulkenberg en Saintz leken wel in hun opwarmrondje toen Max langs kwam.

De kans op regen in Abu Dhabi lijkt me niet zo groot, maar inmiddels is wel bevestigd dat we volgend seizoen alle races moeten zien om voor het eerst een Nederlander wereldkampioen te zien worden in de Formule 1. Wie had dat ooit gedacht.

Lang geleden stond ik met m’n vader wel eens vroeg op om Formule 1 te zien. Jos Verstappen deed nog mee en starte meestal van plek 17, 18 of vanuit de pitstraat. Na een rondje had ie meestal ongeveer 3 tot 5 plekken gewonnen, maar dat zag je nooit in beeld. Het was een zegetocht van Michael Schumacher die zonder problemen alle wereldkampioenschappen naar huis reed: vaak onbedreigd. Met een beetje geluk zag je tijdens een race 1 of 2 inhaalacties, maar nog veel vaker was er niets te zien. De statistieken onderin beeld gaven hooguit de verschillen weer. Om de zoveel minuten was er reclame. Met die kennis is het nu nog lekkerder formule 1 kijken. Niet alleen doet Max Verstappen mee voor het podium, hij zorgt er ook iedere race weer voor dat je op het puntje van je stoel kunt zitten: precies zoals motorsport bedoeld is.