Het was een totaal kansloze missie tegen Frankrijk. Als amateurs liep oranje over het veld. Er werd geen duel gewonnen. Het was dat Frankrijk na de 3 – 0 gas terugnam, want anders was de vernedering nog veel groter geweest.
Er waren overigens nog steeds kansen om gewoon plaatsing af te dwingen. Door alle wedstrijden die kwamen te winnen. Gisteravond stond Bulgarije op het programma. Bepaald geen grootmacht, maar wederom droop het zelfvertrouwen er toch niet bepaald vanaf. Langzaam combinatiespel, vaak naar achter en weinig uitgespeelde mogelijkheden. Zo raar was dat natuurlijk ook niet: de Bulgaren wisten ook in welke kwetsbare positie Nederland zich bevindt en positioneerden zich met 10 man achter de bal.
Er werd gewonnen met 3-1, maar echt afgetekend was het nooit. Daar was het spel gewoon een beetje te flets voor. Maar goed: plaatsing is alsnog mogelijk door nog twee wedstrijden te winnen, én te hopen dat het doelsaldo geen factor wordt: Zweden werkte daar namelijk wel aan tegen Wit Rusland.
Het einddoel: plaatsing is echter niet echt de belangrijkste prio van Advocaat. Het doel moet worden om een herkenbaar elftal te bouwen, met 11 ploeggenoten die vertrouwen in elkaar hebben en goed ingespeeld raken. Dan heeft het ook weer zin om mee te doen op een toernooi. Nu doet iedere wedstrijd gewoon pijn aan je ogen. En niet omdat ze niet beter kúnnen: het merendeel van deze spelers zijn goedbetaalde profs in grote competities zoals de Bundesliga of de Premier league. In het Nederlands elftal lijken het echter meer hoofdklasse amateurs. Met zo’n team is het hardstikke leuk als je je kwalificeert, maar dan moet je er op een toernooi ook niks van verwachten. En dat is precies wat we juist wel doen als Nederland ooit weer eens meedoet.