Blauwzine

Thema door Anders Norén

Auteur: Blauw

38 – Apple WWDC

Apple organiseert meerdere events per jaar, en de developer conferentie heet WWDC. Hierin kondigt Apple alle nieuwtjes aan die interessant zijn voor developers op het Apple platform en af en toe wat nieuwe hardware.

Dit jaar was het meest spectaculaire – volgens Apple zelf – de HomePod: een speaker die je in de kamer kunt zetten. Apple presenteert het ding als een speaker, en niet zoals concurrenten Google Home en Echo (van Amazon) als smart home device waar je commando’s tegen kunt zeggen. Het zou me niet zoveel verbazen als dit ook te maken heeft met Apple’s moeilijke relatie met AI. Vergeleken met Google Home, Echo en Cortana (van Microsoft) is Siri (van Apple) een beetje het domme gansje. Eigenlijk weet Siri geen enkele vraag écht tot een goed antwoord te brengen. Dat is in sterk contrast met Alexa, die inmiddels al drie jaar op de markt is, en Amazon dus enorm veel inzicht heeft gegeven. Daarbij kun je via Echo ook spullen bestellen uit de Amazon shop. Ook Google is inmiddels behoorlijk goed, scherp en alert geworden. De productkaarten en de goede integratie met mail, agenda en voorkeuren zorgen ervoor dat Google altijd relevante informatie bij de hand heeft.

Was er nog meer nieuws van Apple? Ach: de hardware is weer iets sneller en in iOS 11 kun je eindelijk door bestanden heen bladeren. Er is een ietsjes-verbeterde UI. Niks wereldschokkends eigenlijk. Hoewel? Er was ook een aankondiging over AR. AR staat voor Augmented reality. Dit is het technische idee dat er ‘digitale’ dingen gebeuren wanneer je door een camera-lens kijkt. Bijvoorbeeld dat er virtuele poppetjes over je keukentafel lopen. Dit is in de nabije toekomst een enorme kans voor (multiplayer) games, en zou wel eens dé hit van dit najaar kunnen worden.

37 – House of Cards S5

Nu Trump in het witte huis zit lijkt kijken naar Frank Underwood bijna een geruststelling. Maar daar dachten de makers van House of Cards anders over. In aanloop tot de start van seizoen 5 onthulde hoofdrolspeler Kevin Spacey dat sommige elementen van de serie werden ingehaald door de realiteit, zoals het algemene inreisverbod voor moslims. Wanneer je in seizoen 1 of 2 had gezegd dat Frank Underwood misschien wel een mild alternatief voor de échte president zou zijn dan had ik je nog uitgelachen, onder Obama leek dat toch een hoogwaardig ambt. Tijden kunnen veranderen, en ook de maker van House of Cards doen er in seizoen 5 nog een flinke schep bovenop. Underwood is gemener, doortrapter en slinkser dan alle seizoenen daarvoor. Doordat seizoen 4 met een behoorlijke lijst aan open eindjes stopte is het wel weer flink inkomen: wie was eigenlijk wie? En waarom ookalweer? Dat is toch enigzins vervelend: het is bijna noodzakelijk om een deel van seizoen 4 weer terug te kijken om seizoen 5 te kunnen kijken. Want hoe zat het toch met … vraag je je regelmatig af.

Netflix slaat wederom een enorme slag met deze epische serie. Underwood richt zich nog steeds af en toe rechtstreeks tot de kijker, een filmische truc die niet gaat vervelen en ook zorgt voor enige duiding, duiding die je zoals gezegd best wel weer kunt gebruiken.

Ik gok erop dat House of Cards de geschiedenis in gaat als de eerste serie die televisie kijken definitief veranderde. Dat klinkt misschien nogal groot, maar ik denk dat Netflix met deze serie een definitieve doorbraak maakt naar de mainstream niet-lineare tv kijker. Later zal er een grote groep mensen zijn die House of Cards aanhaalde als de eerste serie die ze maar bleven kijken – ook omdat er niks op TV was (Zomerstop! Wat een lachertje is dat).

36 – Dumoulin

Achteraf bezien hing het al jaren in de lucht: er zou weer eens een Nederlander op het hoogste trapje staan van een Grote Ronde. Mollema deed al een paar keer écht goed mee in de Tour. Kruiswijk en Dumoulin waren er al een keer in de buurt. Maar dat er ook echt daadwerkelijk een Nederlander zou winnen, dat leek nog erg ver weg. Daarvoor waren er toch vaak net iets betere klimmers. Of slimme ploegentactiek van rijke ploegen met genoeg helpers. Nederlanders leken toch niet helemaal sluw genoeg voor dat werk. Tot Tom Dumoulin. Ook hij had zwakkere dagen, maar zijn concurrentie kon ook geen grote klappen uitdelen. Dumoulin kraakte regelmatig maar brak nooit. De sympathieke grijns op z’n gezicht, het nuchtere commentaar na afloop en z’n goeie moed deden de rest. In de afsluitende tijdrit moest hij 53 seconde goedmaken op Quintana, en dat was eigenlijk al gebeurd na 8 kilometer. Er was na 8 (!) kilometer al nauwelijks meer sprake van objectieve spanning, maar toch bleef het tot het einde zenuwslopend. Gelukkig liet de Italiaanse regie nog wat verkeerde tijdsverschillen zien, en klokjes die niet synchroon liepen: dat maakte het alleen maar spannender. Als Dumoulin geen sportman van het jaar wordt, dan weet ik het ook niet meer.

35 – Ajax en de Europa League

Ik ben net oud genoeg om Ajax twee keer de Champions League te hebben zien winnen. In de tijd dat dat nog kon. Nu is dat volstrekt ondenkbaar, maar voor die clubs heeft de UEFA iets bedacht: de Europa League. Net een treetje lager, maar wel beter betaalbaar met bescheidenere budgetten.

In de kelders van de Europa League is het vaak vliegen naar Oostblokachtige landen, om te spelen tegen clubs die geen presentator kan uitspreken. Dnepr Dnerepovksi enzo. Veel van die clubs zijn dan ook snel uitgespeeld: te koud, te winderig en geen kip in het stadion. Snel die wedstrijd buiten het zicht van de camera’s afmaken, en weer focussen op de competitie, lijken veel Nederlandse clubs te denken. Als je denkt aan Europees voetbal dan hoop je erop dat je tegen een aansprekende club uit Spanje, Portugal of Italië mag, in een sfeervol stadion met mooi voetbal. In werkelijkheid sta je bij -10 te blauwbekken.

Toen Ajax een paar weken geleden ineens onder de voet dreigde te worden gelopen door een sterk spelend Schalde schreef ik over een voetbalwonder: Ajax won en mocht na loting tegen Lyon. Een club zonder pannekoeken, anders kom je niet zo ver in de Europa League.

Lang verhaal kort: Ajax mag dit seizoen dan wel het landskampioenschap missen: er zit in ieder geval voorzichtige glans aan de Europese campagne. Het speelde de sterren van de hemel. Zo goed dat het zelfs een genot was om naar te kijken: zoveel mooie kansen, mogelijkheden en splijtende dieptepasses had ik zelden gezien in een Europese wedstrijd. Na afloop was er geen kritiek, maar stelde iedereen dat het ook best 5-1 of zelfs 6-1 had kunnen zijn. Daarmee was de deur definitief dichtgegaan voor Lyon. De vermaledijde uitgoals tellen immers dubbel. Met één zwak moment zoals tegen Schalke kan het alsnog helemaal verkeerd gaan, maar hopelijk heeft het team daar ook weer lessen uit getrokken. Het word nog een interessante voetbalweek.

34 – Belastingseizoen

Ik blader wat door papieren. Ik doe eens wat proefberekeningen. Ik scroll eens door de app heen. Een heleboel van deze cijfers zeggen mij opvallend weinig. Ik antwoord een paar keer ‘nee’. Een paar keer ‘ja’. Nog een paar keer ‘nee’. Ik vink weinig aan: ik heb niet in het leger gezeten, en bezit geen culturele investeringen (?). Ik heb geen erfpachtcanon (?) en ik heb geen andere kinderen dan die ene.

Juist, het aangifteseizoen loopt op z’n einde, en ik ploeter me een weg door de aangifte van m’n vriendin, die gewoon eerlijk toegeeft dat ze het ook niet weet. Het enige dat zij weet is haar DigiD. Toch? Of was het nou met een uitroepteken? Nee. Ook dat niet.

De Belastingdienst heeft de afgelopen jaren wel stappen gemaakt: salarisinformatie en hypotheekinfo staat al netjes vooringevuld, maar wil je deze controleren heb je alsnog wel je jaaropgave nodig, een papiertje dat ergens rondslingerd op een eindeloze stapel aan ‘wat-doe-ik-hier-precies-mee-papieren’.

Als de Belastingdienst klaarblijkelijk zoveel informatie over mij en ons huis heeft, waarom weten ze dan niet hoeveel kinderen er zijn, en of er iets gedaan moet worden met een erfpachtcanon. Ze weten toch ook wel dat ik geen dienstmilitair ben? Al die vinkjes, ja- nee vragen en informatie die ze van me willen: was het niet veel handiger als de Belastingdienst de zaken zou afhandelen met, ja, met wie eigenlijk? Met zichzelf? Dat er een blauwe brief zou komen met daarin één voorstel. En dat je tegen dat voorstel in beroep kan als je er niet mee eens bent? Het zou allemaal zoveel schelen.

Ik klik me door nog wat schermen heen, en ineens ben ik klaar. Ik teken digitaal en dat was m weer. Vertwijfeld klap ik de laptop dicht. We wachten de voglende stroom blauwe brieven weer netjes af.

33 – Keizer

Partijvoorzitter Keizer kocht via een dubieuze constructie een crematoriumbedrijf voor een prikkie. Rutte verklaarde dat de feiten op tafel lagen en dat hij Keizer een ‘integere’ man vond. Een interne VVD integriteitscommissie gaat nu onderzoeken wat er precies is gebeurd.

Ik gok er toch op dat Rutte het artikel op Follow The Money aandachtig heeft gelezen, of tenminste uitvoerig is bijgepraat. Waarom ie er dan zo snel voor kiest iemand uit z’n eigen partij te verdedigen die toch opzichtig de fout in is gegaan is vreemd.

Als je aan beide zijdes van de onderhandelingstafel zit kan iedereen op z’n vingers natellen dat integriteit op de proef wordt gesteld. Zo raar is het natuurlijk ook niet: wanneer krijg je nou ooit de kans een miljoenenbedrijf voor een prikkie te kopen? Het leek destijds vast te mooi om waar te zijn. Dat Keizer in een besloten persconferentie waar de bron – Follow the Money, steun dat platform – niet werd uitgenodigd is nog eigenaardiger. Het was voor Rutte niet volstrekt onlogisch geweest om zich in ieder geval op de vlakte te houden over deze situatie.

De beste manier was gewoon geweest als Keizer schuld had bekend, was afgetreden als partijvoorzitter en zo stilletjes mogelijk van het podium was verdwenen. Peter Rehwinkel bewees recent nog dat willekeurige imagoschade vanzelf afwast na een aantal jaartjes: hij werd vrolijk burgemeester. Het beeld dat Thierry Baudet schetst, namelijk dat de politiek een baantjescarrousel van de gevestigde orde is wordt zo ook nogmaals bevestigd. Als je maar lang genoeg roept dat de kwestie ‘gecompliceerd’ ligt, dan verdwijnen de feiten vanzelf ergens in de la. Ok, de uitkomt is misschien dat hij niet kan aanblijven, maar geloof mij: deze man duikt vanzelf weer ergens in het circus op.

32 – bekerfinale

De bekerfinale wordt altijd op een zondag gespeeld, en op een tijdstip dat ik altijd te laat de TV aan zet. Om niet van die traditie af te stappen zette ik de TV aan toen de wedstrijd een halfuur bezig was. Ik had niet veel gemist, behalve dat AZ iets beter was.

Nog niet eens zo lang geleden won FC Groningen de beker, Ruznak schoot twee keer raak tegen eerdere winnaar Zwolle, het werd uitgebreid gevierd in de stad. Er was een parade, en het hele stadspark stond te juichen. Man van weinig charisma Erwin van de Looi leek zelfs blij. Antonia hield een weergaloze speech en zo gebeurde er nog wel meer in de stad, die nog nooit een prijs had gewonnen, afgezien van een aantal promoties in de Jupiler League.

Dit keer waren AZ en Vitesse aan de beurt, twee teams die ik het eigenlijk allebei evenveel gunde. Vitesse misschien net iets meer, omdat hun prijzenkast ook nog leeg was. In de tweede helft kwam er een vlijmscherpe voorzet voor het doel. Teruggekeerde held Van Wolfswinkel kopte in. Toen hij een paar minuten later Vlaar lelijk te kijk zette bij de 2-0 wist je dat deze jongen waarschijnlijk een groot standbeeld krijgt, ergens in Arnhem. Een lege prijzenkast die niet meer zo leeg is: er staat nu één mooie beker in, en natuurlijk die achterlijke badjassen. Maar goed; ook die lulligheid hoort een beetje bij de beker.

31 – Franse verkiezing

In aanloop tot de Franse verkiezingen keken veel gezaghebbende Franse journalisten met belangstelling naar onze verkiezingen om te zien hoe sterk rechts populisme zou worden. Ze zagen Wilders niet echt doorbreken.

In Frankrijk is stemmen een iets andere bezigheid, waarin er in twee ronden wordt gestemd: in de eerste ronde met veel deelnemers, en daarna met de twee beste. Best een goed systeem.

Na de stemming van zondag (slimme move!) zijn er twee kandidaten over: een soort Wouter Bos in de vorm van Emmanuel Macron (39). Deze man zit pas twee jaar in de politiek met een eigen beweging, en heeft een soort verfrissende uitstraling, als een soort Justin Trudeaux / Jesse Klaver. En dan heb je nog Le Pen (48), een soort vrouwelijke versie van Wilders. Voor die laatste lijken de kansen wel verkeken, want om in de tweede ronde ook gekozen te worden moet ze meer dan 50% van de stemmen halen, en dat lijkt met de huidige cijfers onmogelijk. Maar goed: ook een Brexit of een verkiezing van Trump leek op voorhand onmogelijk.

De beurzen schoten vanochtend in ieder geval omhoog bij het nieuws dat er misschien wel een frisse wind door Frankrijk kon gaan waaien. Een oud-bankier van nauwelijks 40 jaar die nu mag bewijzen het ‘oude’ Frankrijk nieuw leven in te blazen. Samen met de EU, en samen met een – groot deel – van het volk. Dat is toch wel weer mooi.

 

30 – Hackintosh

Op Medium schreef ik een relatief lange blogpost over een nieuwe computer die ik in elkaar heb gezet om op kantoor op te werken.

Nu ontving ik daar vrij veel reacties op. Klaarblijkelijk zijn er genoeg mensen die zich nog wel identificeren met het assembleren van allerlei hardware. Zelf heb ik daar vanuit m’n jeugd warme herinneringen aan. HCC-dagen, de opkomst van 3DFX, CD branders etc. etc. Beetje knutselen in een tijd (jaren 90) dat dit allemaal nog super niche was. Als mensen eenmaal doorhadden dat je iets van computers wist zat je verjaardagen lang allerlei oude meuk van vrienden en familie op te lossen.

Die computer-hardware tic komt dan toch even op zodra je zo’n artikel gaat schrijven. Het gaat weer over sockets, lange typenummers, en hardware die al- dan niet goed past, of betere prestaties levert tegen hetzelfde geld.

Alle computer hardware die ik ooit heb gehad kan ik nog ongeveer uit m’n hoofd opdreunen. Van de Atari tijd tot de Pentium 4 2.6 Ghz, de laatste desktop die ik kocht, zelf in elkaar zette en gebruikte toen ik naar m’n studentenkamer verhuisde. Veel later kocht ik een laptop, toen specs ineens niet meer heel belangrijk waren. Dat is het nu ook niet meer: eigenlijk alle hardware die nu verkocht wordt is meer dan capabel om simpele klusjes te doen: beetje internetten, beetje skypen. Dat soort dingen. Sterker nog: daar hoef je niet eens voor achter de computer te zitten want dat kan in veel gevallen zelfs beter op je smartphone.

Zo’n artikel over ouderwetse computerhardware spreekt dan misschien nog wel wat meer tot de verbeelding, omdat het niet alleen een leuk knutselproject is, maar ook een trip down memory lane.

29 – Ajax & de Houdini act

Toen Ajax twee weken geleden in de thuiswedstrijd verzuimde om de 3-0, 4-0 en zelfs 5-0 te maken mopperde ik binnensmonds. De stemming was echter euforisch. Eindelijk weer eens een Nederlandse club die ver komt in Europa. Welliswaar een treetje lager dan het Koningsbal, maar toch, het bleef Europa.

Gisteravond was alle hoop wel verloren toen Schalke de 3 – 0 maakte. In mijn voetbal-volgende whatsapp groepje gingen mensen slapen want dit kon niet meer goed komen.

Ik – en Twitter – dacht hetzelfde: dit ging niet meer goedkomen, met tien man tegen een conditioneel sterker Schalke. Toch ging de verlenging vrolijk verder, en ineens was daar die ultieme kans, van Viergever notabene, die de hele wedstrijd al niet echt uitblonk. Het was niet perse een mooie goal, maar hij zat er in, en dat telde. Toen was het nog exact 9 minuten billenknijpen in een wedstrijd die toch vooral 111 minuten afzien was geweest. Een paar minuten later kreeg Ajax zelfs nog kans op de 3-2 en toen leek het er toch zomaar op dat er een wonder zou plaatsvinden: en dat gebeurde. Het is altijd enigzins raar om te zien dat een ploeg die verliest als winnaar van het veld stapte, maar dat is Europees voetbal: Ajax mag in de loting hopen op ofwel een topclub ManU of Lyon, óf een wat mindere, Celta. Met als aantekening dat er zo ver in het tournooi geen slechte teams meer zijn lijkt Celta toch wel de meest gunstige.

Nieuwere berichten Oudere berichten