Categorie: algemeen

Vandaag werd bekend dat Teeven 1,5 dag in de week als buschauffeur aan de slag gaat. Daar werd op Twitter een beetje om gegniffeld. Er werden eens wat grapjes gemaakt.

Ik vind het vooral een goed voorbeeld: Teeven, de keiharde VVD crime-fighter die na flinke blunders terugkeert in de werkende maatschappij. Niks kapotte baantjescarrousel: gewoon solliciteren en mouwen opstropen.

Je kunt ook succesvol jarenlang genieten van wachtgeld. Dat geld stroomt zonder enige tegenprestatie 2 jaar lang op je rekening. Maar je kunt ook buschauffeur worden en iets nuttigs doen.

Het pluche van een bestuursfunctie, of het pluche van zo’n bus: het zal misschien wel even anders aanvoelen. Maar de kenmerken van Teeven zijn onmiskenbaar en herkenbaar; iemand die gewoon de schouders er weer onder wil zetten. Daar kun je lacherig over doen, maar ook gewoon respect voor hebben.

Gistermiddag zat ik om regenachtige redenen in de auto en luisterde ik naar een interview op het op dit blog veelgeprezen Radio 1. Daar waren twee mensen aan het woord die de intocht in Dokkum hadden georganiseerd. Zij spraken zonder ironie van een prima dag, en de man in kwestie vond het eigenlijk wel goed dat ze protestbus staande was gehouden, midden op de snelweg. Zijn redenatie bracht de interviewster zo van haar stuk dat ze het woord ‘friezenaren’ in de mond nam. Tot ongenoegen van de geïnterviewden. De vrouw die ook geïnterviewd werd identificeerde ik later als de burgemeester. Zij sprak over een prachtige ochtend, met als enige verstoring een regenbuitje. Over de problemen op de A7 waren ze het eigenlijk eens; ,,protesteren prima, maar niet tijdens een kinderfeest.”

Over de modernisering van Zwarte Piet waren ze het overigens ook volledig eens: want dat maakte de kinderen allemaal toch niks uit. Tegen zoveel nuchterheid was de interviewster niet opgewassen.

Zo werd een probleem dat door de media tot grootste proporties opgeblazen was weer verkleind tot kleine bijzaak. Op een ander blog las ik een theorietje dat de burgemeester in kwestie het gewoon heel slim gespeeld heeft: zij wist van te voren al dat die bus het demonstratievak nooit zou bereiken omdat de bus hoe-dan-ook vertraging op zou lopen vanwege georganiseerd protest. Ik vind dat niet persé plausibel, maar ik denk dat het niemand in Dokkum echt slecht uit kwam dat de bus niet op tijd kwam, en dat er van protesteren (hoewel grondrecht) niets terecht kwam.

De afgelopen maanden hebben verschillende topmensen binnen de financiële wereld gewaarschuwd voor de gevaren van Bitcoin & aanverwante cryptocurrency. Dat werd door de blockchain ‘specialisten’ en ‘experts’ met hoongelach beantwoord. Ik begrijp dat wel: financiële experts die een systeem bashen dat volgens trendwatchers de gehele industrie op z’n kop kan zetten. Dat is wel heel makkelijk.

Toch hebben ze best een punt.

Om te beginnen bij ICO’s: ICO’s zijn te vergelijken met IPO’s waarbij een echt bedrijf een beursgang maakt. Tijdens die beursgang kunnen speculanten aandelen kopen. Vaak wordt zo’n beursgang voor veel geld begeleid door een dure bank die zelf  een groot deel van het initiële aandelenpakket koopt. Dit is niet perse zonder risico: een aandeel kan direct na beursgang enorm kelderen, zoals in het verleden World Online deed, of recenter Snapchat. ICO’s hebben echter geen reëele onderliggende waarde: het geeft je recht op een token: een klein cryptomuntje. Deze crypto’s – zoals Bitcoin en LiteCoin – hebben de afgelopen maanden soms spectaculaire koersstijgingen laten zien. De ICO-eigenaren hopen ook dat er genoeg mensen instappen op de munt en dat er een ‘goldrush’ ontstaat. Om dit wat aannemelijker te maken pitchen de ICOwners vaak een functionaliteit van hun cryptocurrency, bijvoorbeeld het veilig maken van container-verkeer, of het beschermen van digitale assets. Een andere weg om je crypto credibility te geven is het schrijven van een PDF-je, een whitepaper óf het inzetten van een celebrity, bijvoorbeeld Paris Hilton.

Zoals je misschien al proeft aan bovenstaande toon zijn veruit de meeste (of alle?) ICO’s volstrekste windhandel. De lijst van deze virtuele munten groeit echter met de dag en het einde is nog lang niet in zicht. Zover mij bekend zijn er nog geen munten ook daadwerkelijk op de klippen gelopen, maar doordat deze coins ook nog moeten worden gemined met computerkracht wordt het wel waarschijnlijker dat sommige munten alle waarde verliezen zodra er geen miners meer beschikbaar zijn om nieuwe munten op te graven. Hier hebben de financiele instelingen dus wel een punt: ICO’s zijn gevaarlijk speelgoed.

En dan Bitcoin. Er was de afgelopen maanden een familie die op de camping ging wonen omdat ze al hun bezit in Bitcoins hadden gestoken en ook in m’n directe omgeving ken ik mensen die significante bedragen (> €2.000) in Bitcoins hebben gestoken. Dat is niet heel gek: wanneer je 2 jaar geleden voor €100,- Bitcoins had gekocht dan had je nu bijna €2.000 euro opgebouwd. Dat zijn serieuze rendementen waar geen enkel ander financieel instituut aan komt.

Aan de andere kant: er is geen enkele reden om te vertrouwen dat Bitcoin blijft doorstijgen. De community die Bitcoin moet ontwikkelen is erg verdeeld over de te kiezen (technische) aanpak van de munt, en er zijn al verschillende ‘afscheidingen’ geweest om technische aanpassingen te doen. Tot nu toe heeft dit geen dramatisch effect gehad op de waarde, maar dit zou in de toekomst zomaar wél het geval kunnen zijn. Aan de andere kant zijn er analisten die voorspellen dat één bitcoin in de nabije toekomst meer dan €200.000,- in waarde is. Dan zou een investering van €1000,- nu dus ineens €28.000 euro waard kunnen zijn. Nogmaals: dit is allemaal speculatie.

Dat dit soort rendementen volstrekt onmogelijk zijn in de ‘echte’ financiële wereld is duidelijk. Dat er flinke ‘disclaimers’ op deze wereld moeten ook. Maar dat betekent niet automatisch dat cryptocurrencies slecht zijn. Het is niet meer dan normaal dat financiële instellingen en topmensen waarschuwen voor de opkomst van deze ongecontroleerde financiële modellen, zeker nu er serieuze bedragen in omgaan. Wat dat betreft is het dus echt verstandig om mensen tegen zichzelf te beschermen.

15% van alle vrouwen, en 9% van de mannen heeft een burnout, of burnoutklachten, bleek vandaag uit onderzoek. Dat is me nogal wat. In een poging dit te duiden waren er op Radio 1 twee studiogasten die een boekje – over opvoeden – hadden geschreven maar hier ook iets van vonden: schrikbarend.

In de studio ging het er vervolgens ook over dat er nogal wat eisen worden gesteld, en dat het misschien wel steeds meer de norm is dat je vroeg- of laat over je grenzen gaat qua intensiteit.

Futurologen bespraken in de jaren ’60 en ’70 al de gunstige effecten die vergaande automatisering zou krijgen op ons arbeidsethos. Zij voorspelden dat het in de nabije toekomst nog maar 8 tot 20 uur per week noodzakelijk was om te werken. Het tegendeel lijkt echter aan de hand: we voelen ons nog veel meer uitgeput en opgebrand dan vroeger. We laten de computers het werk doen, maar we doen zelf net zo hard mee.

Helaas is de overheid er steeds meer op gebrand om juist iedereen aan het werk te krijgen: sollicitatieplicht, sollicitatie-trainingen en desnoods vrijwilligerswerk: allemaal bedoeld om maar zo veel mogelijk aan de slag te zijn.

En dan heb je nog de flexcontracten. Deliveroo, bezorgen van snelle maaltijden probeert de medewerkers te ontslaan om ze een flexibel contract te geven en ZZP-er te maken. Dat willen ze – volgens onderzoek van Deliveroo – graag zelf. De bouw kan geen personeel meer aantrekken omdat ze de afgelopen jaren in slechte tijden een deel hebben moeten ontslaan: deze mensen is als ZZP-er aan de gang en juist die groep durven ze weer niet in te huren vanwege onduidelijke regelgeving.

Er moet de komende jaren heel veel haast worden gemaakt met de modernisering van de arbeidsmarkt om mensen die er nog in zitten gezond te houden, en mensen die aan de rafelranden zitten met vage ZZP-constructies juist te helpen om betere sociale zekerheid te krijgen.

Online (media) uitgevers staan al bijna 10 jaar onder druk: het verdienmodel voor online content zoals nieuws is stuk. Het werkt ongeveer zo:

Merken als NU.nl verdienen geld door advertenties te tonen. Deze advertenties leveren geld op per 1.000 vertoonde reclames. De gemiddelde prijs voor 1.000 vertoningen is de afgelopen jaren subsequent omlaag gegaan tot ongeveer €2,- effectief. Dit betekent dat uitgevers meerdere bannerposities op een pagina plaatsen, en soms ook kiezen voor grote- of unieke formaten: deze leveren meer geld op maar zijn irritanter voor de consument. Toch is de hoeveelheid geld die verdiend wordt aan deze banners vooral voor middelgrote uitgevers lang niet genoeg om de kosten van een heel redactie- en beeldteam te bekostigen. Laat staan betekenisvolle (onderzoeks) journalistiek. Daarom zijn veel kranten achter een betaalmuur verdwenen en hebben het model van de banners min of meer losgelaten.

Gisteren was er ineens echter een interessant stuk op Tweakers: over de opkomst van stiekeme crypto-miners. Deze crypto-miners worden op webpagina’s verstopt en zetten jouw computer aan het werk om virtuele munten te ‘minen’. Naarmate je een krachtigere computer hebt gaat dit sneller. Kortom: jij leest een artikel, en op de achtergrond wordt je computer aan het werk gezet om te schatgraven naar digitale munten. De beruchte Pirate Bay heeft hier mee ge-experimenteerd als vervanger voor banners, en daaruit bleek eigenlijk dat dit best een aardig model kan zijn. Mits je dus virtuele munten zoekt die nog niet al te veel competitie hebben, want de waardevolle Bitcoins (€7.400 per stuk) hebben inmiddels teveel concurrentie gekregen.

Nu kun je die crypto-mining situatie zien als een stiekeme manier om geld te verdienen aan jouw computer-power, en dat is het natuurlijk ook. Maar persoonsgegevens verkopen om reclame te laten zien is dat ook. Ik zou het denk ik nog niet eens zo bezwaarlijk vinden wanneer websites dit zouden doen, zolang ze dit duidelijk aangeven, en mijn computer niet onnodig langzaam maken. Maar normale computers zijn in ‘normaal’ gebruik nauwelijks meer dan 10% in ‘gebruik’ dus je zou dit normaal gesproken helemaal niet moeten merken. Bovendien kunnen websites een grens instellen aan de hoeveelheid capaciteit die de schatgraver maximaal mag vragen van je systeem. Dat lijkt me niet veel meer dan eerlijk.

Dit systeem kun je overigens ook inzetten om bijvoorbeeld grootschalig rekenwerk te doen voor bijvoorbeeld kankeronderzoek waar veel processorkracht nodig is om DNA berekeningen te doen. Dan sla je eigenlijk twee vliegen in één klap: je helpt aan een duurzaam business model én doet iets goeds voor de wereld.

Het was gisteravond weer een interessante race: Max klom van de zeventiende plek in no-time op naar plek 4, en had daar in de laatste rondes kans om Kimi Raikkonen in te halen. Dat lukte op het allerlaatste moment, in een bocht waarin dat eigenlijk helemaal niet kon.

Niet officieel kon ook, want direct na de race ontving hij voor die actie 5 seconde straf: genoeg om hem van het podium te halen.

Nu zou het allemaal best kunnen dat de regels dicteren dat coureurs op de baan moeten blijven. Dat deed Max bij de inhaalactie beslist niet: alle 4 de wielen waren naast de baan.

Maar er waren gedurende het hele weekend continue coureurs die naast de baan hun plek verdedigden of tijdens de kwalificatie zelfstandig van de baan reden. Dat krijg je natuurlijk ook snel ope en circuit als Austin, met z’n weide uitloopstroken.

De Fia en de baancommissarissen stonden in ieder geval voor gek, want iedereen was woedend. Dit is al de derde keer dat er gedoe is over Max en zijn rijstijl. Eerst ging het over ‘moving under braking’, een verdedigingsstrategie waarbij Max z’n auto (volgens het Ferrari duo) al remmend vóór de auto achter zich zou parkeren. Dat was gevaarlijk en mocht in vervolg niet meer. Vervolgens werd Max in Mexico van het podium gehaald, vermoedelijk door dezelfde persoon.

Dit seizoen kenmerkt zich al een aantal keer door vreemde situaties: Max die een drive-through krijgt voor z’n tik op Ricciardo, terwijl Bottas dit ongestraft in zowel Barcelona als Baku doet.

Het is natuurlijk nogal wat als een jonkie een aantal keer de regels van de sport volkomen opnieuw definieert. Niet als een brave matroos in een optocht van 20 wagens wil rijden en zich desnoods met ellebogen naar voren duwt.

Als de FIA niet leert leven met dat gegeven dan komt er een moment dat mensen de sport echt een rug toekeren. Dan kun je wel praten over stratencircuits in Las Vegas of New York: maar dan moet er ook wel écht geraced kunnen worden. Het liefst door coureurs. En niet als parade. Of als jurysport. Want van de situatie zoals die gisteren ontstond in Austin snapt helemaal niemand iets.

Op Twitter werd ik onderdeel van een korte conversatie over het (al dan niet) hebben van een profiel op netwerksite LinkedIN. Het zette me aan het denken hoe ik social media gebruik, en welke keuzes ik daar in heb gemaakt. Hier alles op een rij:

1. Twitter

Ik denk dat ik per dag het meeste kijk op Twitter voor nieuws, achtergrond, discussie en kleine ruzietjes en schandalen. Heerlijk om je even twee seconde te verbazen over virale onzin. Zakelijk is het handig om wat artikelen te bookmarken om later te lezen en eventueel in presentaties e.d te gebruiken. Mijn account zit niet achter een slotje, en ik volg redelijk selectief mensen. Ik kijk enigzins uit wat ik zeg en deel ook omdat tweets makkelijk terug te vinden zijn.

2. Instagram

Met de geboorte van m’n zoontje besloot ik dat Instagram een plek wordt om daar ook foto’s van hem te delen. Dit betekende dat mijn account achter een slotje ging, en de ongeveer 40 volgers die ik niet kenden werden ontvolgt. Tot mijn spijt ben ik er sinds kort achter dat niet iedereen elke foto meer ziet en dat dit nu algoritmisch gebeurt.

3. Facebook

Ik heb enigzins een haat- liefde verhouding met het blauwe moederschip. Ik wil er eigenlijk niks posten en ik heb ook de facebook app niet meer op m’n telefoon. Van mijn 324 ‘vrienden’ heb ik er flink wat gemute of in groepjes gezet, zodat er nog enigzins een overzichtelijke feed is. Wel zit ik in wat Facebook groepen, zoals de onvolprezen Max Verstappen fanpage.

4. LinkedIN

Op LinkedIN is sinds kort een ergeniswekkende trend aan de gang om maar met alles en iedereen te connecten. Zo heb je dus accounts die meer dan 15.000 mensen volgen, waarvan ze het grootste deel niet kennen.

Ik ben met 934 mensen ge-connect en zit er over te denken dit aantal met ongeveer 200 tot 300 in te krimpen. De ‘afvallers’ zijn mensen die ik bij nader inzien toch niet ken of die ik in real life zo voorbij zou lopen.

Waarom ont-connecten? Eigenlijk om iets dat me wel eens is voorgekomen: ik krijg een berichtje van een goed zakelijk contact die informatie opvraagt over iemand met wie ik geconnect ben. Bijvoorbeeld omdat deze persoon heeft gesolliciteerd. Ik bekijk het profiel en kom er achter dat ik deze persoon ooit 1x heb gesproken bij een Meetup. Dat is dus niet handig. En daarbij wil ik een sterk zakelijk sociaal netwerk hebben van mensen met wie ik met plezier heb gewerkt. Of desnoods met wie ik met plezier koffie heb gedronken. Mensen van wie ik het prettig vind om blogposts of zakelijke successen van te zien.

5. Blogs & snapchat

Dit blog gebruik ik vooral als kladblok voor al het andere. Op Medium schrijf ik zakelijke blogs. Snapchat heb ik overgeslagen.

Slotsom: door ieder sociaal netwerk een eigen ‘purpose’ te geven heb ik het idee dat er wel een soort sluitend social media gebruik ontstaat. Uiteraard heb ik ook last van verslaving en wens ik ook minder tijd door te brengen op m’n smartphone maar ik denk dat ieder account nu een beetje z’n plek heeft gevonden.

Directrice Beatrice Ruf moest bij haar aantreden bij het Stedelijk maar liefst 20 nevenfuncties melden. Ik vraag me eigenlijk af hoe dat werkt. Dat je toevallig ergens commissaris bent snap ik. Of dat je leiding geeft aan één of andere ideële stichting ook. Of bijvoorbeeld penningmeester bent van de sportclub van je kinderen. Maar dan nog 17 stuks? Hoe heb je daar überhaupt tijd voor? En hoe lukt het om in één van die nevenfuncties ook nog €437.306 euro te verdienen?

Met dit soort statistiek is het niet zo verwonderlijk dat je in opspraak komt. Vooral niet als die nevenfuncties ook nog impact hebben op je werk als museumdirecteur.

Ik woonde ooit een sessie bij in het Stedelijk waar ze als farao werd bewonderd het moment dat ze binnenkwam. Misschien wisten die mensen dat dit haar 21ste baan was, en hielden ze hun adem in uit verwondering van de werkethiek van deze vrouw. Dat vertrouwen is denk ik nu wel weg, behalve bij de raad van commissarissen die er nog steeds een heel ander beeld bij hebben. Tja.

Alweer een aantal jaren geleden stapten we voor energie over naar Qurrent. Dat was goedkoper (paar tientjes per maand) en groener (zelfs het ‘groenste’ van Nederland, wat dat ook precies mag zijn).

De oude leverancier was Nuon, die ons zonder slag of stoot liet overstappen. Geen belletje, geen telefoontje of geen e-mail. Geen nieuwe aanbiedingen en geen ‘blijven loont’. Misschien hadden ze zelf ook door dat ze duurder waren, redeneerde ik toen ik de tarieven bekeek.

Dat bleek echter niet helemaal het geval. Nuon doet – zelfs jaren nadat we zijn overgestapt – er alles aan om ons terug te laten keren. De laatste e-mail die ik vandaag kreeg bevat zelfs €250,- korting en 5% korting op de stroom. Dat zijn nogal bedragen.

Een oude marketingwijsheid leert dat het ongeveer 7x goedkoper is om een klant te behouden dan acquisitie te plegen om mensen klant te laten worden. Ik vind Nuon inmiddels wel een hele opvallende verschijning hierin.

Ik hoorde van een kennis die op een klantenservice van een mobiele provider had gewerkt dat ze mensen die op wilden zeggen áltijd een veel beter aanbod deden: met een beetje geluk kon je zo 30% tot 40% korting krijgen. Haar advies: bel ook naar je provider als je helemaal niet wil opzeggen, want je bespaart een heleboel geld.

Nuon doet dat klaarblijkelijk niet. Zij kiezen voor de lange route: nieuwe klanten teasen met lage tarieven en aantrekkelijke voorwaarden. Tot je als klant weer in slaap bent gesukkeld in je hoge tariefgroep.

Ik was altijd enigzins een 3FM luisteraar. Maar de afgelopen maanden ineens niet meer. Ik heb namelijk iets ontdekt: Radio 1.

Radio 1 is een continue podcast met supergevarieerde onderwerpen. Wanneer je de auto start kan het gaan over het verdwijnen van een vogelsoort in Nederland, of over giftige stoffen die helpen bij zelfdoding. De diversiteit is altijd enorm, en alle makers hebben verstand van zaken, stellen de juiste vragen. Door het format is het ook heel eenvoudig om aan te haken. En je hoort nog eens wat nieuws, of sportevenementen. Geen irritante DJ’s die de hele tijd moeten verwijzen naar YouTube video’s die ik toch niet ga/kan kijken of artiesten die mij eigenlijk niet zo interesseren.

Zeker bij langere autoafstanden is Radio 1 perfect: gewoon lekker luisterbare radio die geen moment vervelend wordt. Ik begrijp niet zo goed dat ik dit nu pas heb ontdekt.