Blauwzine

Thema door Anders Norén

28 – het regeerakkoord

Het is alweer even stil in de achterkamertjes van Den Haag, waar druk wordt onderhandeld over een nieuwe regering. Mijn gevoel zegt dat het allemaal niet zo lang meer hoeft te duren.

Over een weekje of wat komt er een persconferentie aan. Mark Rutte zal een stralend middelpunt zijn door te verkondigen dat de onderhandelingen ‘pittig’ waren. Maar dat er een heel mooi plan – nee visie – is uitgekomen in de vorm van dit regeerakkoord. Hier alvast wat we – denk ik – kunnen verwachten;

Nu de economie weer aantrekt (door de VVD, aldus Mark Rutte) is er fors meer geld beschikbaar om te investeren in een aantal zaken die het nieuwe kabinet belangrijk vindt. Denk hierbij aan het klimaat: we moeten flink aan de bak om de afgesproken klimaatdoelstellingen te gaan halen. Dit gaat Jesse Klaver / GL doen, met een geheel nieuw departement.

Uiteraard zetten we hierbij ook de innovatiekracht in, investeren we in onderwijs, universiteiten en onderzoek om van het klimaat een kans te maken. Dit deel wordt opgepakt door D66.

Ook de ouderenzorg en verpleeghuizen krijgt een impuls door nog meer te investeren dan de 200 miljoen die we (de VVD, aldus Mark Rutte) al hebben geïnvesteerd. Dit deel wordt in z’n geheel gedaan door het CDA.

Alle zaken die we als regering de afgelopen jaren volledig links hebben laten liggen krijgen nu een impuls, denk aan meer blauw op straat, en een forse investering in het leger om weer voorbereid te zijn op de toekomst. Omdat Klaas Dijkhoff dit al zo goed deed – en een symphatieke vent én de slimste mens – is wordt hij nu minister.

Ondernemers moeten weer alle ruimte krijgen, en daarom gaat het BTW tarief weer terug naar 19%.

Om ZZP-ers beter te beschermen gaan we aan de slag met een – soort van – collectieve verzekering. Invulling wordt nader bepaald, en gaat in ieder geval niet in werking voordat problemen bij de Belastingdienst zijn aangepakt.

Op deze manier creëer je een programma waar bijna niemand het echt mee oneens kan zijn, en krijg je een soort Groen Rechts: een vleugje liberalisme, een plakje pragmatisme, een beetje koehandel en hop: een multidisciplinair team dat in een economisch gunstige situatie aan de slag kan. Uit het verleden (paars) weten we dat dit hele succesvolle politieke jaren kunnen worden.

27 – United

Bij vliegmaatschappij United werd iemand onvrijwillig geslagen en deels bewusteloos door het gangpad gesleept omdat United geen vrijwilligers kon vinden die het vliegtuig wilden verlaten. Algemene ophef.

De daaropvolgende mea culpa van de topman van United was niet zo best: hij zou in vervolg bekijken hoe hij mensen met minder geweld uit z’n vliegtuigen zou kunnen verwijderen.

Naderhand bleek dat United alle passasiers weer uit het toestel had gezet om het vliegtuig weer te fatsoeneren. Van een fight-club kelder naar een fatsoenlijk vliegtuig. Drie uur vertraging.

Op Medium las ik een lange post van iemand die beschreef dat dit corporate gedrag typisch was voor de winst-maximalisatie waar veel grote Amerikaanse bedrijven mee bezig zijn. Er ontstaat een tweedeling tussen de has– en have-nots. Als je in de eerste klasse had gezeten, een premium member was of alleszins een ‘goede’ passasier dan had je geen kans op excessief geweld. Maar nu je daar schaamteloos in je kleine economy seat zit ben je het doelwit van willekeur. Met als gevolg dat je domweg uit je vliegtuigstoel wordt gesleept, je dikke buik zichtbaar op social media. Verontwaardiging alom. Die tweedeling zorgt er voor dat een selecte groep de ‘premium’ service krijgt, en de rest maar moet afwachten wat er voor hem/haar te wachten staat.

Eigenlijk is dat natuurlijk al een trend die 30 jaar aan de gang is in de luchtvaart. Zoek voor de grap maar eens hoe mensen er in de jaren ’70 bij zaten in het vliegtuig. De plek die toen door 1 persoon werd ingenomen is nu gereserveerd voor 3 personen. Je zit nog net niet bij elkaar op schoot, maar als dit mogelijk was geweest waren er vast luchtvaartmaatschappijen die dat hadden gedaan. Die winstmaximalisatie onder druk van concurrentie en wat dan niet meer zorgt er voor dat we als consument uiteindelijk de grote verliezers zijn. En ook als werknemers. De gig economie zoals UBER zorgt er voor dat mensen lange dagen en uren moeten werken voor relatief weinig geld. Nog meer voorbeelden van de haves– en have-nots. De mensen die het zich kunnen veroorloven om overal met UBER heen te rijden kan dat uiteindelijk allemaal waarschijnlijk niet zoveel schelen.

De vraag is hoe lang we excessen en bedrijven als dit hun gang laten gaan. En hoe lang het duurt voordat mensen écht hun account opzeggen of niet meer vliegen met bedrijven wiens waarden ze niet meer delen. Pas dan wordt de wereld weer een stukje leuker.

26 – stoempen

Met een schuin oog kijk ik naar m’n fietscomputer op het stuur. Ik zie dat m’n gemiddelde is gezakt naar een getal waar een gemiddelde bejaarde met elektrische fiets nog van zou schrikken. Ik zucht eens, klik m’n voeten uit de pedalen en stop.

Bij de plaatselijke supermarkt koop ik een banaan en een bounty, die ik 300 meter verderop op een bankje langs de vaart opeet.

Ik kijk nog eens op de app op m’n telefoon, die de rit ook heeft opgenomen. Ook daar geen goed nieuws.

De hele weg lijkt de wind al tegen te zitten, en dan nu nog die soort van hongerklop. Ik eet de banaan bedachtzaam op en pieker wat er mis gaat.

Natuurlijk, het was de eerste rit van het seizoen. En er staat best een leuk aantal kilometers op de teller, maar echt plezier heb ik de afgelopen 40 kilometer ook niet gehad op de racefiets.

Ik kijk eens goed naar mijn zwarte Giant, die slordig geparkeerd tegen de prullenbak staat en steek een deel van de bounty in m’n mond.

Ooit, toen ik nog in Apeldoorn woonde fietste ik rustig tientallen kilometers per week op een oude fiets die nu nog ergens in de schuur ligt. Toen had ik nog wel het idee dat ik ook echt hard ging, maar hier in het hoge land is de liefde enigzins bekoeld. Het vlakke land, die wind die altijd tegen lijkt en die lange uitgestrekte landschappen die tegelijkertijd mooi en frustrerend zijn.

En dan is er nog de tijd: zo vaak en veel zit ik niet meer op de fiets, anders zou het misschien ook allemaal wel wat soepeler gaat. Beetje kip – ei probleem natuurlijk.

De komende 250 kilometer moet ik maar eens een knoop doorhakken, besluit ik. Als ik het niet meer leuk vind dan stop ik gewoon. Ga ik verder met dingen waar ik nog wel energie uit haal dan uit een – gatver – bounty.

 

25 – Max, Tom en Fey

De sportzondag begon relatief vroeg, namelijk om 08.00 uur met de GP van China waar Max vanaf P16 in een paar rondjes naar P2 reed en uiteindelijk alleen Hamilton en Vettel achter zich moest dulden. Het was een prachtige race. Een opluchting dat het geen saai seizoen ging worden, en fijn om te zien dat Max nog steeds magisch is.

Veel later in de middag werd de Hel van Parijs Roubaix vertoond. Bij Sporza waren ze er – zoals gewoonlijk – weer eens goed voor gaan zitten: het was namelijk de laatste koers van Tom. De enige renner die de afgelopen jaren geen achternaam meer nodig heeft stapte nog eenmaa op de fiets om die bizarre weggetjes over te bonken. Het werd een nogal rommelige race waar de oppermachtige van Avermaet er met de bokaal vandoor ging. Tom was best-of-the-rest. Uiteraard onthouden we hem niet om z’n laatste race, maar om de geweldige hoeveelheid prijzen die hij het afgelopen decenium meepakte. Dit jaar is van Avermaet de absolute winnaar van het voorjaar. Of hij ooit de status en glans krijgt van Tom valt nog enigzins de bezien, de prijzenkast vult zich sinds de olympische spelen echter wel met steeds mooiere prijzen en ook de manier waarop hij boven het stof uitsteeg zondag was weer schitterend.

Tegelijkertijd rolde er in Zwolle een bal. Feyenoord morste punten tegen Pec. Met nog maar een paar wedstrijden te gaan komt Ajax ineens wel heel dichtbij. Iedereen die het Ajax niet gunt is nu voor Feyenoord, maar is het seizoen te lang? Of maken we ons nu alsnog druk om iets waar we straks nooit meer stil zullen staan?

Drie volledig verschillende wedstrijden in drie volledig verschillende sporten. Strijd van de jongeling, het einde van een groot kampioen. En een oude kampioen die nog zo’n lange weg te gaan lijkt te hebben om weer kampioen te worden.

24 – Storymode

Het eerste spel dat ik achter de console uitspeelde was Red Dead Redemption: een game over een cowboy die z’n familie probeert terug te vinden die door de CIA is verborgen. Kinderachtig als de CIA is moet de hoofdrolspeler, John Marshton allerlei opdrachten doen om z’n familie terug te zien.

De makers van de GTA serie stopten voor deze game een enorme speelwereld, prachtige graphics, een goed verhaal en een lekkere gameplay in één game. Met als gevolg dat je uren aan de game kon besteden, zonder ook maar een centimeter verder te komen in het verhaal. Je kon willekeurige voorbijgangers van hun paard schieten, je kon paarden tam maken, je kon jagen en je kon zelfs producten verhandelen tussen de verschillende outposts. Nadat ik er achter kwam hoe tijdrovend die allemaal was verlegde ik mijn focus naar de storyline. Alleen al om die uit te spelen zat ik tientallen uren achter de xbox. Als je geen kind hebt kan dat.

Na het opstarten van The Witcher 3, over welke goede verhalen & recencies zijn verschenen bedacht ik me na een uurtje dat ik in een spelwereld was beland die niet alleen nóg groter was, maar ook nóg omvangrijker qua verhaal. Nog niet eens alle ‘extensions’ aangezet is dit een spel waar je geen uren, maar wéken op stuk kunt slaan. Het verhaal zal ik je omwille van dit blog even besparen, maar in de kern is The Witcher zo uitgebreid dat je er maanden (!) zoet mee kunt zijn.

Zoveel tijd heb ik alleen niet. Althans, niet voor een game. Mafia 3 was de laatste game met een story-mode die ik helemaal heb uitgespeeld, nog helemaal niet zo lang geleden. Ik speelde m uit vanwege de nieuwsgierigheid, maar vooral ook vanwege het feit dat ik merkte dat dit überhaupt mogelijk was in de hoeveelheid tijd (paar uur per week) die ik beschikbaar had. In één van de laatste scenes van Maffia schiet je de eindbaas dood, en beslis je wie er de nieuwe gang-leider wordt. Je hebt een aantal opties om het verhaal te be-eindigen, maar nadat ik dat ook deed heb ik het spel niet meer aangeraakt.

De eindcredits over het scherm zien rollen is als casual gamer gewoon een genoegen, vooral na een leuke game. Red Dead Redemption, GTA 5 en zelfs Maffia 3 heb ik zo met enorm veel plezier uitgespeeld. Of dit ooit gaat lukken voor The Witcher vraag ik me af. Misschien is dat wel de reden dat ik de game vroegtijdig wegleg, en gewoon lekker doorspeel aan games die ik eventjes opstart, een potje doe en de console weer uit kan zetten.

23 – Designated survivor

De designated survivor is in Amerika de persoon die de officiële gelegenheid verlaat, om ergens op een geheime locatie het evenement af te wachten. Vaak iemand uit de regering. Wanneer er overhoopt iets gebeurd dan is de designated survivor de eerste persoon om de taken over te nemen van de president.

Precies wat er gebeurt in de Netflix serie met daarin een geweldige Keifer Sutherland.

Netflix heeft natuurlijk het fenomenale House of Cards voortgebracht, en daarom lijkt het enigzins vreemd dat ze zich met designated survivor wederom richten op het witte huis, met een ster als nieuwbakken president.

De serie is echter heel anders dan House of Cards, en niet op een verkeerde manier. De snelheid zit er goed in, en de aanvankelijk sukkelige Sutherland is zó goed dat het na een aantal afleveringen ook volstrekt geloofwaardig wordt. De mengelmoes tussen Homeland, House of Cards met een vleugje Suits werkt perfect: karakters zijn levendig, zonder dat ze daadwerkelijk echt veel introductie krijgen.

Vanaf april gaat de serie verder met een wekelijkse aflevering. Slim, want hiermee neemt Netflix langzaam afstand van de TV. Waarom de tv nog aanzetten als je ook gewoon iedere week wanneer het jou uitkomt een aflevering kunt kijken?

22 – Onderhandelingen

Ooit moest er in België een kabinetsformatie plaatsvinden die van te voren al als hoogst ingewikkeld werd gezien. En als iets in België ingewikkeld is, dan is het dat ook écht. Dat hele land staat- bij de gratie van ingewikkeld. 541 dagen duurde het. In normale mensentaal is dat bijna 1,5 jaar. Een triest record dat geloof ik zelfs nog het Guiness Book of Records haalde.

Op 15 maart hadden we de unieke situatie dat bijna iedereen tevreden was met de uitslag. Ok, de PVV hadden zetels gewonnen, en het was zielig voor de PvdA dat ze nog maar zo klein waren, maar verder was er een hoop winst. Het CDA won, Jesse Klaver won, D66 won. En zelfs de VVD won, want zij bleven de grootste partij.

Nu moeten al deze ‘winnaars’ een kabinet zien te formeren. Dat kunnen nog wel eens ingewikkelde gesprekken worden, want de verkiezingsuitslag toonde ook feilloos wat er gebeurt als je idealen opgeeft om ‘regeringsverantwoordelijkheid’ te nemen. Vooral de PvdA zal daar nog jarenlang de gevolgen van blijven merken.

De eenvoudigste manier voor Rutte kan zijn: verdeel en heers. Geef Jesse & GL een milieuportefeuille om eindelijk eens wat tijd in te gaan halen op de klimaatdoelstellingen. Geef Pechtold inspraak en ministers op onderwijs en innovatie. Met het CDA is Rutte het toch al grotendeels eens, dus dat hoeft verder niet zo problematisch te zijn. Zo kan dealmaker Rutte straks weer lachend op het bordes verschijnen: iedereen blij, en hij zijn derde termijn als minister president.

21 – Spotify

Op 11 juni 2010 ging ik voor het eerst betalen voor online muziek. Ik nam voor €4,95 per maand een abonnement op een Zweedse dienst: Spotify.

Nu, bijna zeven jaar verder is de dienst enorm veranderd. Niet alleen betaal ik twee keer zoveel voor het premium abonnement, ook zijn er geweldige applicaties voor desktop en mobiel, en is het zoeken én vinden van nieuwe muziek eenvoudiger dan ooit.

Dat laatste is wel een interessante. Spotify lanceerde een aantal maanden terug de ‘discovery weekly’ playlist, die op basis van je voorkeuren iedere week wordt voorzien van nieuwe muziek. Ook zijn er meedere ‘Daily mixes’ beschikbaar die worden samengesteld op basis van je luistergedrag.

Hiermee haalt Spotify een belangrijk probleem aan waar iedereen wel eens last van heeft: ‘wat moet ik luisteren’. De daily mixes werken perfect in de auto, of op de fiets: nooit meer nadenken, en nooit op een negatieve manier worden verrast met muziek waar je toch niet zo’n zin in hebt.

Voor de business van Spotify is het waarschijnlijk ook interessant, want Spotify kan hiermee nauwkeurig leren wat je voorkeuren zijn, en je ook nieuwe artiesten laten luisteren, zodat deze uiteindelijk ook geld beginnen te verdienen aan Spotify. Een veelgehoorde klacht in de muziekbranche was altijd dat de grote namen al het geld verdienden, maar dit lijkt Spotify nu met een hele gebruiksvriendelijke truc op te lossen.

In die zeven jaar heb ik er nog nooit ook maar één seconde bij stilgestaan om m’n abonnement op te zeggen, en dat vind ik een prestatie van formaat, zeker gedurende zo’n lange tijd.

 

20 – de blamage in Bulgarije

Vooraf zeiden NOS analisten optimistisch dat dit Oranje toch zeker met 2 a 3 -0 moest kunnen winnen van Bulgarije. Pierre van Hooijdonk keek er bij alsof de spelers van Bulgarije allemaal parttime postbodes waren. Dat leek me in theorie ook wel te kloppen, maar dit oranje is kwetsbaar voor iedere tegenstander.

Dat bleek: a na een minuut kwam Bulgarije gevaarlijk voor de dag, en 4 minuten later lag ie er ook in. De Ligt (17) maakte een domme fout, waarschijnlijk op trillende benen. Zoveel vertrouwen krijgt geen enkele 17-jarige, zelfs niet na 14 (!) succesvolle wedstrijden in de A-selectie van Ajax.

Het zelfreinigende vermogen van de KNVB moet nu z’n werk doen. De mensen die Blind in de eerste plaats hebben aangesteld moeten in de spiegel kijken. En de bazen van de mensen die Blind hebben aangesteld ook. Het probleem van dit Oranje ligt (sic) niet zuiver op het veld: het is een aaneenschakeling van problemen die al ruim ná het WK is begonnen. Sterker nog: na het miraculeuze tournooi in 2014 hadden er in Zeist mensen moeten gaan nadenken. Het was het laatste grote tournooi van een heel aantal dragende spelers en er was nog niet geheel duidelijk welke spelers het stokje over zouden nemen. Guus Hiddink werd aangesteld om die puzzel te leggen: bouw een vast elftal op, dat in de spaarzame hoeveelheid trainingstijd aan elkaar kan wennen en een hecht collectief kan worden waarbij individuele kwaliteiten van Robben, Sneijder of – incidenteel – van Persie niet meer perse nodig zijn. Dat lukte eigenlijk niet, en na het missen van het EK werd Blind op de post gezet. Niet met al te veel gejuich want Blind was niet bepaald een trainer met internationale ervaring en mist toch uitstraling en charisma die je toch een beetje hoopt te zien in een bondscoach.

Zijn basisopstelling van een 17-jarige De Ligt was een regelrechte blunder waarvoor iedere coach normaliter z’n contract in zou leveren. Het traumatiseren van een veelbelovende voetballer die over een paar jaar wellicht een vaste waarde is in het Nederlands elftal, maar niet nu. Iedereen met een beetje verstand van voetbal kon dat toch op z’n vingers natellen?

Tot slot: het missen van het WK is dramatisch voor een elftal dat daar op basis van kwaliteit prima had tussen gepast. Verliezen van een team dat nauwelijks hoger staat dan Togo is een regelrechte schande en dit is niet alleen de schuld van Blind. Er lopen spelers op het veld die best willen, maar mentaal toch niet in staat lijken om er echt alles aan te doen om gewoon weer tot de top 20 van Nederland te horen.

We zijn nu in het rechterrijtje beland en we zitten in de degradatiezone. Het is nu vijf voor 12 in Zeist, en ze moeten op zoek naar iemand die zo verstandig is om een basis-elf te formeren, en de tijd gunnen om weer uit te huilen en op te bouwen. Dat we daarbij het WK missen lijkt nu een vaststaand gegeven te worden. Dat zal de baan bij de KNVB toch iets minder populair maken. Usual suspects zoals Frank de Boer hebben al aangegeven dat ze er geen zin in hebben. Niet zo gek: met een nieuwe bondscoach verhelp je één van de problemen, maar niet de structurele problemen die in Zeist zijn ontstaan.

 

19 – de blockchain

Ieder jaar publiceert onderzoeksbureau Gartner een grafiek met daarin alle nieuwe opkomende technologie, en in welke ‘levensfase’ deze zich bevinden.

Blockchain staat al eeuwen op deze lijst, samen met VR, AR en een heleboel andere technologie waar ik je niet verder mee zal vermoeien.

Het grote vervelende aan blockchain is dat je niemand op een verjaardag in twee zinnen kunt uitleggen wat blockchain is. Ik kan hier video’s plaatsen die dat proberen uit te leggen in een paar minuten, maar zelfs dan loop je de kans dat je met nog meer vragen achterblijft.

Wat wel iets begrijpelijker is is Bitcoin. Bitcoin is een munt die gebouwd is op de technologie achter blockchain. De digitale munt is de afgelopen jaren enigzins onder de aandacht gekomen door de heftige koerswisselingen, de munt steeg in korte tijd tot meer dan €1000,- en dook daarna even hard weer terug. Een moderne digitale tulpenbol-handel was geboren. Nog steeds vertoont de munt heftige koerswijzigingen, maar op dit moment staat deze rond de €900,-. in waarde. Het is overigens ook perfect mogelijk om een halve bitcoin, of zelfs 0,01 Bitcoin in je bezit te hebben.

Met de rente die verder richting de 0 zakt, en het blijvende gevoel dat banken uiteindelijk toch niet te vertrouwen zijn was het mooi geweest als er een symphatiek ogende technologie beschikbaar was die het mogelijk maakte om bijvoorbeeld – ik noem maar iets – instant-overboekingen te doen, iets dat bitcoins dus kunnen. Nu moet je nog regelmatig dagen wachten voordat twee verschillende banken de gratie hebben gevonden om overboekingen te doen. Dat is toch niet meer van deze tijd?

Blockchain heeft nog steeds een enigzins obscuur imago. De link met Bitcoin, geld en investerings-gekte maakt het allemaal niet zoveel beter. Wat blockchain nodig heeft is een symphatiek initiatief waardoor iedereen in één klap de waarde ziet. Een beetje zoals het kartonnen cardboard VR brilletje van Google, waarover later meer.

Nieuwere berichten Oudere berichten