Blauwzine

Het moest er eens van komen: een stukje Android is ‘kapot’. Hierdoor zijn oude telefoons kwetsbaar voor een stukje malware (zegmaar virus) dat zich via MMSjes kan verspreiden.

Fabrikanten zoals Samsung en LG hebben de afgelopen jaren zoveel toestellen op de markt gebracht dat ze geen tijd hadden voor een fatsoenlijke update-straat waarin alle toestellen ook van updates werden voorzien.

Apple heeft dit op allerlei fronten veel beter aangepakt door gebruikers min of meer te forceren te upgraden naar het laatste iOS. Met Android toestellen kan dit vaak niet omdat de fabrikant hier zelf nog tussen zit.

Het veiligheidslek was dus een kwestie van tijd: er zijn nog genoeg toestellen (meer dan 50%) die een oude versie van Android draaien. Hiermee is nogal wat aan de hand: deze versies zijn vaak lek, en sinds vandaag nog veel lekker.

Hopelijk leidt dit een trend in dat fabrikanten niet alleen in hoog tempo nieuwe toestellen uitbrengen, maar ook de software beter in de hand krijgen.

Veel later dan je als vaste tourkijker op anticipeerde draaide de caravaan de champs elysees op. Iedereen wist het: het moest een sprint worden. Een paar uur daarvoor had Anna van der Breggen bij de vrouwen nog iets gedaan dat in het mannenpeloton onmogelijk was: ze was de sprintploegen voorgebleven en won #LaCourse.

Het is zo’n belegen rondje, zo iets dat we al heel vaak hebben gezien. Het is een gegeven. Het is cliché. En de winnaar staat zoals gewoonlijk ook vast. De sprinter die het vaakst heeft gewonnen wint ook op de Champs Elysees. Uitzonderingen (Vinokourov) daargelaten.

Laten we hopen dat de volledige top 10, of zelfs top 20 dit jaar zonder doping is. Dat dit een eerlijk lijstje is geworden. Op Twitter zag ik een lijstje met namen van 20 snelste beklimmingen van de Alpe D’Huez. Tussen namen als Pantani, Armstrong, Virenque en Riis stond op plek 18 Quintana. Het buitenaardse niveau is weg. Misschien is dat ook wel een teken.

Het was me nog nooit opgevallen, maar in de zomer transformeert Groningen tot een klein dorp. Zonder studenten (bijna 1/3 van de stad) is het vredig, rustig en zelfs een beetje desolaat. Je ziet in de ochtend geen dronken studenten naar huis kruipen, en je kunt rustig door de stad lopen. Midden in de nacht wordt er niet meer geschreeuwd. Af en toe hoor je nog eens wat verdwaalde toeristen die de weg vragen. Als er geen studenten zijn is Groningen ineens een willekeurig dorpje. 10 augustus is het weer zo ver: de start van de KEI week: dan komt iedereen (bijna iedereen) hopelijk weer terug, en is het dorp weer De Stad.

Juli is een speciale maand.

Het is zo’n maand dat het weer in Nederland alle kanten op kan gaan en dat er één zekerheidje is: de Tour.

De laatste jaren is het scenario van de tour eigenlijk vrij voorspelbaar: de eerste week is saai, draait vaak uit op een massasprint en 1 of 2 favorieten of klassementsrenners raken verwikkeld in massale valpartijen. Daarna hebben we 1 of 2 leuke dagen in de Pireneeen waar ook echt iets te genieten is: de winnaar staat op.

Daarna gaan we naar de Alpen, en zien we een verdere bevestiging dat de gele-trui dragen ook in Parijs geel houdt. Ondertussen zijn er wat afstappers, wat dopingzondaars en in eventuele vlakke etappes een paar kopgroepen die minuten vooruit zijn. Er is een dag dat je Thomas Voeckler vooraan ziet rijden, en ook direct de Tourstream weer uitzet.

Aan het einde van juli rijdt de hele karavaan Parijs binnen. We zien cliché beelden zoals alleen een Woodie Allen ze kan produceren en we kijken naar een massasprint die wordt gewonnen door de sprinter die het vaakst heeft gewonnen: Greipel.

Het is allemaal zo voorspelbaar. Maar ook zo leuk. Het is de ideale bureaublad-vulling. Het is de maand dat ik het liefste werk, maar toch ook weer niet. Eigenlijk wil ik alleen de finale zien, maar ik kijk vaak vanaf 15.00 uur. Zo verslavend is het wel

Als ik Pechtold of Roemer soms zie denk ik wel eens; wat hebben we het toch slecht getroffen in Nederland. Allemaal van die brave figuren die spelen dat ze verontwaardigd (Pechtold) of permanent bozig (Roemer) zijn.

De presidentsverkiezingen in de US komen er aan. Trump heeft zichzelf gekandideerd. Dat kan in de US, als je maar geld genoeg hebt voor de dure campagne.

In Nederland (en Europa) kunnen we altijd wel gniffelen om republikeinse kandidaten. Het zijn vaak enge, oer-conservatieve en oude mannen die niets te maken willen hebben met dingen die zo volstrekt normaal zijn voor ons: zorgverzekeringen, sociale valnetten en andere overheidsbemoeienis. Ik durf er een hand om te verwedden dat een willekeurige democratische kandidaat in alle delen van de wereld met ruime meerderheid zou winnen, behalve natuurlijk in de VS.

Trump is echter anders dan die andere kandidaten. Deze ochtend zag ik het journaal waarin op straat twee random strangers werd gevraagd wat ze van Tromp vonden: een verfrissend geluid.

En je kunt er eigenlijk niet omheen: het ís verfrissend. Het is nieuw. Het zijn dingen die waarschijnlijk een boel Amerikanen wel denken, maar nooit hardop zeggen. 25% van de republikeinen zou op Trump stemmen. 12% zou op Jeb Bush stemmen. Als dit zo doorgaat dan krijgt Amerika de meest controversiële republikeinse kandidaat die er ooit is geweest.

Ooit hoorde ik ook tot een groep mensen die het niet erg vond een uur in de rij te staan voor een attractie. Ik weet nog dat ik met enig angstzweet naar de Condor in Walibi keek. Het geratel van de kettingen, het geschreeuw van de mensen die erin zaten, die verwilderde hoofden als ze er weer uit kwamen: ik kon niet wachten.

Tegenwoordig wordt een nieuwe achtbaan gelanceerd (sic) als pers-event. Zo konden we overal lezen dat de Baron 1898 – de nieuwe Efteling attractie – duur was, dat echte fans er lang naar uitkeken en dat er technische problemen waren. Het kwam zelfs in het NOS journaal voorbij. Ik hoop dat het een komkommertijd-dingetje is. Ik moet er niet aan denken Gerri Eickhof ooit in de Efteling te zien staan met een live-report over de status van Baron 1898.

Ze misten me.

Nou, dat is me ook wat, zo lang nadat ik weg ben. Ooit nam ik de krant omdat het iets anders was: duiding bij alles dat ik allang op NU.nl had gelezen.

Toen ging Rob Wijnberg weg, en werd de krant veel meer NU.nl, maar dan op papier. Ik nam de krant mee naar Groningen, maar ook daar bleef ik vaker ongelezen liggen, áls ie uberhaupt aankwam.

Toen was er een periode dat ik gratis een zaterdag-editie kreeg. Die viel wel in de smaak, alleen ook die kwam niet iedere zaterdag. Daar kan de redactie natuurlijk ook niks aan doen.

Uiteindelijk was ik het beu, belde ik de klantenservice en kon ik opzeggen. Geen woord over waarom, klaarblijkelijk was mijn opzegging – ondanks de ruim 5 jaar lid – een administratieve handeling, en geen – zoals ik misschien vond – een milestone in onze relatie.

Nu misten ze me.

Of ik digitaal wou lezen voor een bedrag.

Dan kreeg ik op zaterdag de NRC.

Laat maar.