Categorie: Bekeken

Aangezien er op TV praktisch geen programmering meer is (behalve eindeloze Tour de France) heb ik een lijstje gemaakt van dingen die je als alternatief kunt bekijken. Zeg maar Zomergasten, maar dan zonder geblaat van mij.

De Snijtafel – mensen van nu (51 min)

In de snijtafel bespreekt Kasper C Jansen samen met een andere gast opmerkelijke TV-fragmenten of films. Ze doen dit door kritisch te kijken. In deze aflevering kijken ze naar een oude aflevering van Tegenlicht, getiteld ‘mensen van nu’. Hoewel het fragment wat oud is, is hij nog steeds relevant. Joris van Laarhoven (de linker) is erg scherp en vermakelijk.

Rutger Bregman – armoede is geen gebrek aan karakter: het is een gebrek aan geld (15 min)

Rutger Bregman, auteur bij de Correnspodent praat in deze Internationale TED talk over het basisinkomen. En dat doet ie goed.

Bruno Mars – Carpool karaoke (15 min)

Persoonlijk had ik de hele ‘carpool karaoke’ hype helemaal gemist. Het formaat is vrij simpel: James Corden rijdt in een auto rondjes door LA, en laat artiesten meerijden en zingen. Inmiddels is er een hele sloot aan celebrities gepasseerd, maar die met Bruno Mars is misschien wel het meest symphatiek van allemaal. Kleine voetnoot: de video heeft meer dan 65 miljoen views op YouTube.

I am Street Fighter (1u 12 min)

In de documentaire I am Street Fighter gaan de makers op zoek naar de ziel achter de succesvolle game-franchise. Dit is niet perse leuk voor iedereen, maar toch deel ik m maar even.

Na een tijdje zit je er weer helemaal in: die ietwat  donkere en grimmige sfeer. Die over-assertieve karakters. En natuurlijk het format van Kevin Spacey die zich rechtstreeks tot de camera wend. In seizoen 5 doet hij dat nog meer dan anders, en dat is ook vaker nodig. Seizoen 5 pikt precies op waar 4 eindigde, dus het kan als voorbereiding absoluut geen kwaad om de laatste 2 of 3 afleveringen uit seizoen 4 nog eens rustig te bekijken.

Zonder al te veel spoilers: in seizoen 5 wordt het allemaal nog grimmiger, en eist de jarenlange machtstrijd eindelijk z’n tol bij eigenlijk alle karakters, afgezien van wat nieuwe mensen die in seizoen 5 worden geïntroduceerd. Deze nieuwelingen roepen overigens nog meer vragen op dan dat ze beantwoorden en de laatste aflevering in seizoen 5 voelt toch enigzins als een kunstgreep om verder te kunnen met seizoen 6.

Suits heeft ook een nieuw seizoen, toevallig ook 5. Ook hierin krijgen de personages te maken met persoonlijke problemen die functioneren in de weg zit, maar de serie lijkt wel weer een stuk van z’n charme terug, nadat seizoen 3 en 4 toch een beetje te veel Bold & the Beautiful werden. In dit seizoen lijken de makers terug te vallen op een beproefd concept in seizoen 1: klanten, cases en een heleboel quotes en gebbetjes tussen Mike Ross & Harvey Specter. Want dat was gewoon het leukste aan die serie.

Nu Trump in het witte huis zit lijkt kijken naar Frank Underwood bijna een geruststelling. Maar daar dachten de makers van House of Cards anders over. In aanloop tot de start van seizoen 5 onthulde hoofdrolspeler Kevin Spacey dat sommige elementen van de serie werden ingehaald door de realiteit, zoals het algemene inreisverbod voor moslims. Wanneer je in seizoen 1 of 2 had gezegd dat Frank Underwood misschien wel een mild alternatief voor de échte president zou zijn dan had ik je nog uitgelachen, onder Obama leek dat toch een hoogwaardig ambt. Tijden kunnen veranderen, en ook de maker van House of Cards doen er in seizoen 5 nog een flinke schep bovenop. Underwood is gemener, doortrapter en slinkser dan alle seizoenen daarvoor. Doordat seizoen 4 met een behoorlijke lijst aan open eindjes stopte is het wel weer flink inkomen: wie was eigenlijk wie? En waarom ookalweer? Dat is toch enigzins vervelend: het is bijna noodzakelijk om een deel van seizoen 4 weer terug te kijken om seizoen 5 te kunnen kijken. Want hoe zat het toch met … vraag je je regelmatig af.

Netflix slaat wederom een enorme slag met deze epische serie. Underwood richt zich nog steeds af en toe rechtstreeks tot de kijker, een filmische truc die niet gaat vervelen en ook zorgt voor enige duiding, duiding die je zoals gezegd best wel weer kunt gebruiken.

Ik gok erop dat House of Cards de geschiedenis in gaat als de eerste serie die televisie kijken definitief veranderde. Dat klinkt misschien nogal groot, maar ik denk dat Netflix met deze serie een definitieve doorbraak maakt naar de mainstream niet-lineare tv kijker. Later zal er een grote groep mensen zijn die House of Cards aanhaalde als de eerste serie die ze maar bleven kijken – ook omdat er niks op TV was (Zomerstop! Wat een lachertje is dat).

De designated survivor is in Amerika de persoon die de officiële gelegenheid verlaat, om ergens op een geheime locatie het evenement af te wachten. Vaak iemand uit de regering. Wanneer er overhoopt iets gebeurd dan is de designated survivor de eerste persoon om de taken over te nemen van de president.

Precies wat er gebeurt in de Netflix serie met daarin een geweldige Keifer Sutherland.

Netflix heeft natuurlijk het fenomenale House of Cards voortgebracht, en daarom lijkt het enigzins vreemd dat ze zich met designated survivor wederom richten op het witte huis, met een ster als nieuwbakken president.

De serie is echter heel anders dan House of Cards, en niet op een verkeerde manier. De snelheid zit er goed in, en de aanvankelijk sukkelige Sutherland is zó goed dat het na een aantal afleveringen ook volstrekt geloofwaardig wordt. De mengelmoes tussen Homeland, House of Cards met een vleugje Suits werkt perfect: karakters zijn levendig, zonder dat ze daadwerkelijk echt veel introductie krijgen.

Vanaf april gaat de serie verder met een wekelijkse aflevering. Slim, want hiermee neemt Netflix langzaam afstand van de TV. Waarom de tv nog aanzetten als je ook gewoon iedere week wanneer het jou uitkomt een aflevering kunt kijken?

Ruim 17 jaar geleden melde ik me met wat vrienden bij de lokale bioscoop in Apeldoorn. We wilden naar een film die uitverkocht was, en belandden zo enigzins improviserend in een grote zaal waar een film startte met een hand die door een korenveld ging. De rest laat zich misschien raden: na ruim 2 uur verlieten we de zaal met grote ogen: wat was Gladiator een absolute prachtfilm. Van de eerste scene op het slagveld tot (spoiler alert!) het moment dat ie doodgaat nadat ie Commodus heeft verslagen. Het is dan een bioscoopstoel er niet voor leent op het puntje te zitten, maar anders hadden we dat zeker gedaan.

Jaren later is Gladiator met een plek op plek 46 in de IMDB top 250 een meer dan respectabele film. Maar wat is er daarna eigenlijk gekomen van Russell Crowe, de hoofdrolspeler?

In 2003 kwam Master & Commander far side of the world uit, wat ik overigens ook een topfilm vind.

Daarna liep het qua kwaliteit allemaal een beetje terug. In A good year speelt Crowe een verwende bankier die een wijngoed erft, en in The Water Diviner een man die op een slagveld ergens in Turkije op zoek gaat naar z’n overleden zonen.

Dat toont ergens toch wel het eendimensionale karakter van deze acteur: best een jolige kerel, maar nooit echt overtuigend als acteur. Je ziet toch vooral Russell Crowe die iemand spéélt. En als ie dan toch emoties moet tonen dan gaat dat allemaal heel moeizaam. Toch jammer, van een acteur die zulke mooie dingen heeft weten te maken.

Eigenlijk kun je je op voorhand nauwelijks voorstellen dat er überhaupt een goeie film te maken is bij Formule 1. Ik zat ooit in de bioscoop toen deze film als trailer voorbijkwam en toen dacht ik: wat ontzettend fake.

Toch zijn de makers er vrij aardig in geslaagd om een mooi verhaal te vertellen van twee kemphanen (Niki Lauda en James Hunt) die elkaar in het kampioenschap van 1978 het vuur (sic) aan de schenen leggen.

Omdat ik ook de afloop van het – waargebeurde – verhaal niet kende bleef het een spannende film, op de ziekenhuisopname van Lauda na, toen heb ik grotendeels weggekeken. Een geslaagde film die er door een combinatie van slimme montage, CGI en ‘echte’ beelden verrassend goed uit ziet. En sowieso is het goed om Chris Hemsworth eens in een echte rol te zien, in plaats van in de rol van Thor in de Marvel serie.

Ergens in de katoenvelden van Zuid-Amerika ligt een gehucht genaamd Muscle Shoals. Nou en? Nou, het is het begin van een geweldige docu.

Als je fan bent van het zogenaamde studio-genre in documentaires dan zit je goed. The making of Dark Side of the Moon, de David Growl docu over Sound City, en in zekere zin Some Kind of Monster van Metallica zijn allemaal documentares over het studioleven. Het biedt een fascinerende blik op plekken waar legendarische nummers werden opgenomen.

Muscle Shoals is in dat opzicht misschien nog wel wat spectaculairder vanwege de geweldige verhaallijn. Het is Leo-Blokhuis, zonder de ergernis van Leo Blokhuis. Het is alsof je naar een hele lange oud-jaar aflevering zit te kijken.

In het heel kort, maar ga vooral zelf kijken, komt het er op neer dat de sfeer van Muscle shoals en de geweldige studiomuzikanten zorgen voor een enorme productie. Productie van tophits welteverstaan, want onder andere (!) Aretha Franklin, de Rolling Stones, Lynnard Skynnard, Etta James, Wilson Picket, Percy Sledge en Dusty Springfield namen er beroemde wereldhits op.

Zo’n docu waarvan je na anderhalf uur hoopt dat er nog veel meer is. Ga m vooral op Netflix kijken.

Op Netflix hebben ze recent een heleboel documantaires toegevoegd. Vanwege de vakantie had ik tijd om er een paar te zien, en natuurlijk even kort te bespreken hier.

Vandaag; Pantani.

De ondertitel van de docu is eigenlijk al veelzeggend: the accidental death of a cyclist.

Pantani was een Italiaanse wielrenner die zijn hoogtijdagen kende in het begin van het era-Armstrong. 1998 en 1999 waren tours om snel te vergeten: alle renners die in die ronde meereden waren zwaar aan de EPO en andere substanties.

De docu leunt op twee gedachten: aan de ene kant willen de (Italiaanse) makers nogmaals aanstippen dat Pantani een geweldige renner/klimmer was.

Richting het einde van de docu komt echter de subtitel in het spel: waarom ging hij eigenlijk dood? Alleen op een hotelkamer? Was dit eigenlijk wel zijn eigen schuld?

De suggestie wordt gewerkt dat er hogere krachten speelden die Pantani ‘schuldig’ maakten, dat hij om deze beschuldigingen drugs ging gebruiken en zichzelf uiteindelijk van het leven beroof. Dat gaat nogal ver.

Sowieso doet de documantaire weinig aan waarheidsbevinging, aan het woord zijn vooral mensen die lyrisch zijn/waren over Pantani. Over drugsgebruik wordt nauwelijks gesproken. Wanneer er in bedekte termen wel over wordt gesproken dan gaat het altijd over de druk die hij kreeg opgelegd van zijn ploegbazen om hieraan mee te werken.

Alleen dit feit maakt niet dat je een ‘slachtoffer’ bent. Je bent gewoon iemand die in een rottige wielerwereld op de verkeerde plek was. Je nam doelbewust doping, en bedroog daarmee iedereen. Je naasten, maar ook je mede-renners, die overigens ook allemaal doping gebruikten.

Alleen bekijken als je een enorme Pantani fan bent.